Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
Lichtervelde → Bremen, woensdag 02/08/2023
Bremen → Kopenhagen, donderdag 03/08/2023 10u30 Onze volgende bestemming was een onverwachtse parel: København. Geen verwachtingen en, tegen mijn natuur in, totaal geen voorbereidingen. Zonder dat we het beseffen wordt dit het hoogtepunt van onze reis. 18u30 Wederom logeren in een hotel van de keten Meininger, op amper één kilometer van het centrum. We parkeren de auto op een parking verderop en verkennen de stad te voet. Jeroen eet zijn eerste Pho (= Vietnamese soep). Yummie! 22u 's Avonds luisteren we naar een optreden van de man die reggae rockt in ons hostel/hotel. Kopenhagen, vrijdag 04/08/2023 Via Newhavn wandelen we naar de Kleine Zeemeermin. Correctie, de mini zeemeermin. 17u In de namiddag drinken we een biertje in het park. We bezoeken het hippe Meat District en vallen met onze kleurrijke kledij uit de toon tussen alle beige, linnen hipsters. Kopenhagen → Göteborg, zaterdag 05/08/2023 14u30 Na een relatief korte rit, waarbij we de Øresundsbron (The Bridge) over rijden, arriveren we in het weghotel Eken, a.k.a. Hotelleken. Mijn broer wist mij gelukkig te vertellen dat [Jeutebörre] niet veel te bieden had, waardoor we een goedkoop hotelletje, 20 minuten buiten de stad vonden. Göteborg biedt ons de laatste zonnestralen en we eten onwaarschijnlijk lekker bij een Italiaantje, Magazzino. Een laatste, droge, zorgeloze avond. Göteborg → Arvika, zondag 06/08/2023 11u Eindelijk vertrekken we naar de plaats waar het altijd om te doen was: Glaskogens Naturreservat. Dit is de eerste dag dat we ons binnen eenzelfde land verplaatsen. En waar ik normaal enthousiaster word wanneer ik onze reisbestemming nader, moet ik nu precies mijn best doen om positief te zijn. Ook Jeroen voelt dit zo aan. Een voorgevoel? 15u Aankomst in het basecamp. Geen adres, wel cöordinaten. 59°26'04.3" N
Glaskogen Naturreservat, Stora Gla, maandag 07/08/2023 7u We worden onderverdeeld in groepen en ontbijten als eerste groep om 7u. Door een technisch probleem eten we in shiften. De korte briefing, kaartleesles en peddeltechnieken hielden me afgelopen nacht wakker. De aanhoudende regen en donder kunnen er ook voor iets tussen zitten. Onze uren slaap opgeteld: drie. 8u30 In stilte en zonder enig groepsgevoel laden we de kar met onze rugzakken en kampeerspullen. De lucht weerspiegelt perfect mijn gemoed: somber. Ik doe mijn uiterste best om dit niet te laten blijken en probeer zo positief mogelijk te zijn. Wanneer de man van de organisatie vraagt of we er zin in hebben, blijft het ijzig stil in het busje. Na 20 minuten arriveren we in Ramana: start- en eindplaats van een onvergetelijke reis. We krijgen elk onze kano. De onze? Nummer 13. Ik rol mijn broekspijpen op en stap in het water. Gelukkig is het water helemaal niet koud! We laten de kano te water, laden hem vol met onze spullen en wanneer we willen vertrekken, begint het opnieuw te stortregenen. Met enige moeite zetten we Pip in het aluminium ding. Met hernieuwde moed - wij kunnen maar zo nat zijn tot ons vel en smelten gaan we niet! - beginnen we te peddelen. Onze regenjassen tot ver over onze oren getrokken. 10u30 Pip houdt niet op met piepen, trillen en janken. Dat ze geen échte waterhond is (oh ironie), dat wisten we al, maar nu maakt ze het wel heel erg bont. Mijn moed en hart brokkelen een beetje verder af. We nemen de 'scenic route', ook al zien we geen steek met de aanhoudende regen en de ondertussen opgekomen mist. Maar zolang we langs de oever blijven varen, kunnen we ons wel goed oriënteren. Na twee uur stortregen, motregen, miezeren en alles daar tussenin, rolt de donder over het eerste meer waar we over moeten. Wanneer de regen zodanig wordt dat het water in onze kano blijft staan, en de bliksemschichten door de lucht flitsen, doemen er voor ons twee houten shelters op. De ene is druk bevolkt: er hangen verschillende tarpen en zeilen aan om te schuilen tegen de slagregen en er liggen een viertal kano's wat verderop. De andere is bezet door twee jonge Nederlanders.
We schuilen in onze natte tent. Dankzij de waterdichte ton zijn onze slaapzakken droog en bieden die enige warmte. Maar gezien wij nooit gedacht hadden dat we zo'n weer op ons dak zouden krijgen, hadden we er ook nooit bij stil gestaan om een zeil mee nemen om onze rugzakken in te wikkelen. Door de bodem water in onze kano zijn de rugzakken doorweekt, inclusief hun inhoud. Met een luchtvochtigheid van 89% blijkt het drogen van kleren en spullen onmogelijk. Ook de bodem van de tent is nu goed nat door alle condens en nattigheid die wij mee naar binnen brachten. Jeroen en ik praten uren aan een stuk. Over ons gevoel bij de organisatie, over veiligheidsrisico's en de ganse situatie, over wat we willen en vooral: wat we niet willen. We besluiten om niet op te geven. We waren nog geen 24u onderweg en we lachen onszelf een beetje uit: "Zie ons hier nu liggen."
Ik neem van die zon gebruik om zoveel mogelijk foto's te nemen. Want na zonneschijn, komt ... 20u30 Wanneer de zon ondergaat, komen ook de regenwolken terug aandraven. Onder onze tarp (die duidelijk niet bedoeld is om regen tegen te houden, maar zon) koken we snel water en eten we onze eerste zakjesvoeding. Ondertussen horen we de Hollanders in de shelter naast ons lachen en zich verwarmen aan hun vuur. Want ja, toen er nog twee andere Hollandse deelnemers van K-JAK (de reisorganisatie waarmee we deze reis geboekt hadden) in de vooravond aankwamen op het eilandje, was er voor hén wel plek in de shelter. Het waren namelijk mensen waarmee de oorspronkelijke grootgrondbezitters verbroederd hadden in de bus op weg naar Zweden ... Conclusie: wij zijn zo hard geen mensen om mee te doen aan realityprogramma's waarbij het 'ieder voor zich' is. Seutemiekes, dat zijn we. WE KNOW! 22u30 Er komt een berichtje van mijn schoonmama binnen met een link naar een krantenartikel. Titel: Stormweer in Scandinavië: trein ontspoord in Zweden, hevigste noodweer in halve eeuw voorspeld. Door een slechte verbinding zien we dit de volgende ochtend. Glaskogen Naturreservat, dinsdag 08/08/2023 1u38 De Hollanders houden een feestje in hun shelter. Glazen flessen klingelen vrolijk tegen elkaar. 4u Tik. Tik. Tik. Ik word wakker van regen op onze tent. Gelukkig niet veel en ik draai me nog eens om.
5u41 We hebben een flauw gsm-signaal en lezen het krantenartikel dat mijn schoonmama doorstuurt. Snel beginnen we puzzelstukjes samen te leggen en beginnen we de ernst van de situatie goed te beseffen. Er komt een berichtje binnen van de organisatie. Tenenkrullend, zeker als je weet dat we net wat lokaal nieuws van de laatste uren konden googlen. Het berichtje gaat als volgt: Hej. Storm Hans raast over Zweden. Vanaf morgenochtend 7:00 (huh, volgens de krantenartikelen is dit al van gisteren bezig) wordt de regenval waarschijnlijk (waarschijnlijk... WAARSCHIJNLIJK??) zeer heftig (nou). Het is belangrijk om dan een goede schuilplek te hebben. Dit kan zijn een shelter (ha, je bedoelt die waar er nergens geen plek meer is?), camping (waar?), of misschien zelfs een woning (oh, je bedoelt de onzichtbare woningen van mensen die niet rond het meer wonen in dit NATUURRESERVAAT?). Schroom niet om aan te bellen (again: waar?) en hulp te vragen, mocht dat nodig zijn. Je mag ons altijd bellen om te overleggen (ik word kwaad. later hier meer over), of als je twijfelt of je de tocht nog wilt voorzetten. Jouw veiligheid staat voorop (dank). Groet, XX van K-Jak. 8u Dat we anno 2023 niet meer op weersvoorspellingen kunnen vertrouwen (leve de klimaatverandering), leren we tijdens deze reis maar al te goed. Rond 6u begint het al te miezeren en komt er wind, regen en onweer op zetten. We roeien, peddelen, drijven en varen en besluiten om een stuk af te snijden en recht door het meer te varen zodat we sneller aan het punt van het eerste landtransport zijn. Maar wanneer we midden op het gigantische meer dobberen en we langs alle kanten meer dan een kilometer van de oever verwijderd zijn, komt er dichte mist op zetten, als in een slechte horrorfilm. We raken letterlijk het noorden kwijt. Onze smartphones geven 'no service' aan. Opnieuw, voor de zoveelste keer, is het aan het stortregenen en golven (ik wist niet eens dat dat kon op een meer!) slaan over onze kajak. Jeroen heeft wat zeilervaring en loodst ons deels op goed geluk door het meer. Tegen golven in, terwijl we opkruisen, laveren, en weet ik wat voor termen we allemaal naar elkaar schreeuwen om over het geraas van de wind te komen. Wanneer onze lijven moe zijn en onze hond amper teken van leven geeft, proberen we onze kano op een eilandje te trekken, waarvan we dachten dat het vasteland was. Gelukkig geeft onze gsm een signaal aan en we bellen een van de twee noodnummers die we meekregen van de organisatie. De telefoon gaat na twee pogingen over. Maar aan de andere kant van de lijn wordt er niet opgenomen. We bellen het tweede nummer. Zelfde scenario. Dus de eigenaren van de noodnummers nemen gewoon niet op! Voor ons is dit de druppel. We voelen ons enorm in de steek gelaten door de organisatie en de situatie wordt gevaarlijker met de minuut. Onprofessioneel en vooral: onverantwoorde situatie: waar enkele jonkies de boel gaan leiden maar niet de verantwoordelijkheid kunnen nemen om correcte beslissingen te maken. In het ganse land heerst code rood en men raadt de Zweden aan om thuis te werken. Ondertussen zitten wij in een tentje op een meer zonder enige levende ziel in de buurt. Dit in een gebied van 150 km², waar op één uur tijd meer dan 25.000 (!) blikseminslagen waren. "De regenval wordt waarschijnlijk zeer heftig.", sturen ze. NOU! Ondertussen, op nog geen 100 kilometer bij ons vandaan speelt zich dit af: Stuwdam voor waterkrachtcentrale in Noorwegen deels ingestort door hevige regen, duizenden mensen geëvacueerd. Hond Pip voelt onze stress, hoewel we ons best doen om kalm te blijven. We voelen de risico's goed aan en hebben geen zin om te eindigen als een klein krantenartikeltje in de hoek van het lokale nieuws. We besluiten daar en dan om er mee te kappen. Het is niet veilig en vooral: het is gewoon niet leuk meer, punt.
Om maar te illustreren dat het niet alleen 'het niet opnemen van hun telefoons' was. We kunnen een waslijst aan verbeterpunten voorleggen. Ons gevoel is dat deze organisatie als liefdesproject begon van twee vrienden met een passie. En door omstandigheden is de organisatie te snel gegroeid waardoor ze niet snel genoeg kunnen meegroeien met hun accommodatie en (logistieke) ondersteuning ter plekke. Want, Jeroen en ik blijven ervan overtuigd dat, bij mooi weer dit waarschijnlijk de mooiste vakantie zou zijn die we ooit hadden gemaakt samen. Helaas viel alles letterlijk en figuurlijk in het water. Oh, die laatste jongens die ontbraken? Die waren gewoon een half uur te laat en in blakende gezondheid. Oef! Arvika → Kinna, dinsdagavond 08/08/2023 16u49 We zitten terug in onze auto en kunnen niet wachten om deze nachtmerrie achter ons te laten. In een droge, warme auto waar de zetelverwarming even op maximum staat. We rijden het natuurgebied uit en zien dan pas de omvang van de storm. Het regent nog altijd pijpenstelen. Autostrades zijn afgesloten omwille van wateroverlast, sluipwegen staan onder water en we moeten twee uur rondrijden om een straat te overbruggen die volledig blank staat.
22u48 Door al die omwegen arriveren we pas laat in de B&B die we voor de gelegenheid boekten. Een droog, zacht, heerlijk bed in een kamer waarin we kleren, rugzakken en spullen kunnen drogen. Je had de kamer moeten zien: we waren precies zwervers die een garageverkoop deden. Overal lagen kleren uitgespreid, hondenspullen, regenjassen, rugzakken ... We slapen als roosjes. Kinna, Zweden → Schleswig Holstein, Duitsland, woensdag 09/08/2023
Schleswig Holstein → Baiersbronn, Zwarte Woud, donderdag 10/08/2023
Baiersbronn, Zwarte Woud, vrijdag 11/08/2023 9u24 Een droge, rustige nacht in een droge tent, met droge kleren in een prachtige omgeving. Onze onverwachte eindbestemming doet haar best om het ons naar onze zin te maken. Voor het eerst kan ik een kleedje aan en voel ik de zon mijn huid en hart verwarmen. Ik vul mijn reisdagboek aan, terwijl het lief water kookt voor een lekkere koffie. Pipje dartelt vrolijk rond en maakt kennis met de honden van andere kampeerders. Helaas blijft het lot ons parten spelen en gaat mijn slaapmatje kapot. Ducktape kan de grote scheur amper toe houden, waardoor ik op zoek moet naar een nieuw matje. Gezien al onze kleren al enkele dagen kletsnat in de trekrugzak gepropt zitten, begint alles enorm te stinken. De lokale economie steunen we met alle plezier door de enige wasserette in de streek een bezoekje brengen en enkele machines in gang te steken. Onze hete auto doet dienst als droogrek. We genieten van een prachtige, zonovergoten dag en maken 's avonds een heerlijke avondwandeling in de bossen van het Zwarte Woud. Pip verandert zelfs even in een échte waterhond wanneer ze het beekje langs de camping ontdekt en wij haar pootje voor pootje in het koele water lokken. Zwarte Woud, zaterdag 12/08/2023
We koppelen er een wandeling aan en plots breekt een warmteonweer uit. We zijn ondertussen al geleerd en halen snel onze poncho's uit de rugzak. Na een klein half uur schijnt de zon weer in al haar glorie. In de namiddag bezoeken we de Mummelsee: klein, miserabel en té druk. Gelukkig is de streek rond het meer prachtig! Volgens onze weerapps wordt er onweer verwacht, maar één van de drie apps geeft een stralend zonnetje aan, en optimisten (naïevelingen?) als we zijn, geloven we enkel die laatste. Ook al beweren alle andere kanalen het tegendeel. De wandeling met ettelijke hoogtemeters neemt letterlijk en figuurlijk onze adem weg. Het moet gezegd: het Zwarte Woud is voor mij een aangename verrassing, zo dicht bij huis. 17u39 Wanneer we rond half zes in de auto kruipen, barst het aangekondigde onweer uit. Surprise, surprise. Rond 18u arriveren we op de camping die - yep - onder water staat. We waden door het gras en het water komt tot aan onze enkels. Gelukkig zijn we (het lief) zo slim geweest om het tentje op een hoger gelegen stukje gras te zetten, waardoor ze droog is. Zonder voortent, stoelen of tafel zijn we gedoemd om de avond in de auto door te brengen. De weerapps geven nu alle drie de komende vier dagen zwaar onweer en hevige regenval aan. Al snel overvalt ons weer het gevoel van een week geleden en kort gezegd: we hebben het gehad. Ondertussen baadt Lichtervelde in de zon en wij snakken naar: - zon op onze smoelen - warmte - geen autoritten meer - een droog bed - een goed bed (Remember mijn kapotte matje? Ik vond geen vervanging, waardoor het lief zich opofferde en ik op zijn matje mocht slapen. That's amore...) - gewoon onzen hof en ons huis! Tussen de regenbuien door, verhuizen we van onze auto naar de tent en besluiten daar en dan om de volgende ochtend huiswaarts te keren en nog een week van #staycation te doen. Baiersbronn → Lichtervelde, zondag 13/08/2023
0 Comments
Langkawi, vrijdag 13/03/2020 Met de ferry kom ik aan in Langkawi en met een Vlaams meisje - toeval - deel ik een Grab naar het deel van het eiland waar we beiden logeren: Pentai Cenang. Ik huppel de laatste 400 meter naar mijn hostel en de weg ernaartoe is een ware flashback naar Koh Mook in Thailand: simpel, eenvoudig, verhakkelde wegen en een wonderbaarlijke sfeer. Two Peace House Mijn hostel ligt op 300 meter van de hoofdweg en terwijl ik het stoffige weggetje bewandel, fladdert een felrode libelle vrolijk rond mij. Ik snuif de zeelucht op en sta plots voor mijn kleurrijke, eenvoudige hostel. Een aantal jaar geleden opgericht door een Italiaans-Maleisisch koppel. De reggaekleuren primeren en de rust druipt ervan af. De gasten én uitbaters zijn om ter vriendelijkst en 'welcoming'. Welkom op het eiland, Elise. Welkom. Hier smachtte ik al enkele dagen naar! Ik drop mijn bagage in mijn kamertje (twee witte stapelbedden uit staal met een dunne matras, en een kleurrijk fleecedekentje) en rep me naar de Italiaanse Irene om te vragen wààr ik de zonsondergang kan zien. Het beste van al? Het deel van het eiland waar ik me op dat moment bevind, is de westelijke kant waar de zon ondergaat. Hallellujah! Ik moet amper vier minuten wandelen voor ik de witte zandkorrels tussen mijn tenen voel. Zon, zee, strand Wat. Een. Strand! Er is amper volk te bespeuren (reizen in tijden van Corona én in het laagseizoen heeft duidelijk ook zijn voordelen) en ik wandel naar het ene uiteinde van het strand. Het eerste wat mij opvalt is het zand... Nog nooit voelde ik zo'n fijn zand onder mijn voeten. De korreltjes voelen letterlijk als satijn en zijn zo zacht als boter. Er zijn zelfs amper kapotte schelpen met scherpe randen te zien. Een verdwaalde, dode, gedroogde zeester ligt eenzaam in het witte zand. Ik zie tientallen kleine, quasi doorzichtige krabbetjes wegscheren als ik een stap zet. Ben ik dan werkelijk in het paradijs beland? De jacht op een zonsondergang - het vervolg Als ik opkijk begint de zon hoogte te verliezen en kleurt de hemel vol warme kleuren. Het felle witgele licht maakt plaats voor warm mosterdgeel, diep oranje, lichtpaars met hier en daar een roze wolk. Dit is een spektakel waar geen enkele televisiereeks aan kan tippen. Dit is een prachtig kleurenspel waar de beste schilders nog iets van kunnen leren. Ik geniet, neem elke wolk in mij op, bekijk elke kleur en elke zonnestraal. Mag-ni-fiek! Vriendjes maken De afgelopen dagen genoot ik van de rust en de anonimiteit die een soloreis met zich meebrengt. Ik had geen nood aan contact en de drukkere steden lieten dit ook niet toe. Als ik na een onwaarschijnlijk goedkoop maar heerlijk avondmaal (€ 3 met een extra portie rijst en een biertje inclusief) terug in het hostel ben, zitten er drie jongens vrolijk te kakelen. Ik haal mijn laptop om nog wat te schrijven, maar krijg daar de kans niet toe. Al snel word ik in hun gesprek betrokken en hebben we een leuke avond. De jongens (twee Engelsen met Indische roots (Ravi en Sachin) en één jonge Nederlander (Robin)) hebben heerlijke humor en ik word betrokken bij hun plannen voor morgen. Ze gaan een boot huren voor een tocht naar de mangroves, enkele grotten en een verlaten strandje. Dit stond ook op mijn planning en ze vragen of ik mee wil. Hoe meer zielen... hoe goedkoper! :-) Gretig stem ik in. Langkawi, zaterdag 14/03/2020 Prachtige boottocht Nietsvermoedend voor wat komen zal, vertrekken we tegen lunchtijd naar het noordelijke strand Tanjung Rhu, waar de boottocht begint. Ravi had een wagen gehuurd voor enkele dagen. Louise en Jason - een koppel uit Wales - komen ook mee en met zes wurmen we ons in de kleinste rode auto ooit. Louise in de 'open koffer', de rest van ons opeen gepakt in het wagentje. We hebben al gauw de grootste pret met onze sardines-situatie. De slechtwerkende airco en hete temperaturen buiten de bolide zijn voor dit positieve en optimistische gezelschap alleen maar nog meer redenen om in lachen uit te barsten. Heerlijke mensen! Op het programma van de boottocht: - fish farm - mangroves - crocodile cave - bat cave - eagle feeding - deserted island - near-death experience (...) Fish farm We stappen in de witte 'longtailboot' en zijn al snel bij stop één. Een kleine Maleisische jongen die duidelijk al heel wat westerlingen moest entertainen loodst ons van de ene visnet naar de andere. De fish farm lijkt als twee druppels water op de fish farm in Vietnam tijdens een aflevering van De Mol vorig jaar. Waar men bepaalde vissoorten moest tellen en zoeken, weet je nog? Zo'n farm dus. Met houten planken tussen de 'viskommen' gemaakt uit netten, waar je op kunt wandelen. We lachen, maar kijken ondertussen wel goed uit onze doppen en zijn extra waakzaam. In zo'n net wil je immers niet vallen, zeker niet in die waar er vissen zitten die 'you put in finger and finger gone' als hobby hebben. Ik aai een gigantische rog van 105 kilo en we kruipen terug de boot in. Mangroves Terwijl we door mangroves varen, zien we hier en daar een makaak. Deze grijze apen komen onwaarschijnlijk veel voor in Azië en zijn niet bang van mensen, integendeel. We zijn vol bewondering voor deze apen en vooral verrukt dat we hen eindelijk eens in een natuurlijke omgeving zien in plaats van in steden en toeristische attracties. Plots springt er een aap in het water en komt naar onze boot toe gezwommen. Handig klautert hij op de boot en graait gretig naar de stukken fruit die onze boat driver hem aanreikt. We schrikken ons rot als we vlak naast de boot een gigantische plons horen. Sachin zit in een mum van tijd half op mijn schoot en we lachen ons gauw te pletter als blijkt dat het gewoon een aap is die van een tak in het water sprong om vervolgens ook naar onze boot te zwemmen. Crocodile cave en Bat cave De volgende stops zijn twee grotten. Eentje waar we handig doorvaren, mits wat manoeuvreerwerk van de kapitein en een andere waarin zich honderden kleine vleermuizen vlak boven onze hoofden bevinden. Eagle feeding Al snel varen we uit de grotten en zijn onze ogen amper gewend aan het zonlicht of de lucht vult zich met tientallen bruingouden arenden. Nog nooit zag ik zo veel arenden bijeen, laat staan van zo dichtbij. Dit spectaculaire zicht doet ons allen denken aan de natuurdocumentaires van David Attenborough en al snel rolt de ene Attenborough-imitatie na de andere uit onze monden. De kapitein gooit wat eten op het wateroppervlak en de arenden beginnen over het water te scheren alsof ze aan het oefenen zijn voor het wereldkampioenschap waterskiën. Op een onbewoond eiland Op het einde van de heerlijke en, dankzij het gezelschap, hilarische tour worden we letterlijk gedropt op een klein strandje omringd door nabij liggende rotsformaties. Onze kapitein parkeert de boot op 250 meter van het eilandje in de schaduw tegen een rotswand waar hij een heerlijke dut doet. Het eilandje is magnifiek. We hadden een bal mee, dus grapten dat Wilson er ook alvast bij was, maar als we heel eerlijk waren, was dit wel echt een ideale situatie. Een heerlijke bende, een prachtig eiland, mooi weer, een Instagramwaardige schommel en enkele apen die uit waren op ons gerief. We speelden met de bal, genoten van de zon, kregen sproetjes en zwommen in het koele water. Ik rustte uit in de branding waar ik op m'n rug in het water ging liggen en genoot van de stilte, de rust, het uitzicht, het paradijs. De lustige strandruimers Af en toe dreef er een plastic fles of een zak voorbij in het water, die we plichtbewust aan wal brachten en na een tijdje waren Louise en Jason afval aan het ruimen. Ik hielp een handje en we vonden aanstekers, gerief van vissers, plastic flesjes, plastic zakken, allerlei soorten plastic voorwerpen, een enkele verloren schoen ... Toch ongelooflijk hoe je zelfs hier met dit probleem geconfronteerd wordt. Louise en Jason hadden reeds door Indonesië gereisd en bevestigden wat ik de laatste tijd meer en meer hoor: Bali is één grote afvalhoop. Na anderhalf uur was er nog altijd geen beweging te zien in de boot en wij wilden terug naar het hostel om de zonsondergang te aanschouwen. Met z'n zessen op het eiland begonnen we te roepen en te wuiven met onze handdoeken, maar de kapitein was in diepe slaap. Na meer dan 20 minuten zagen we eindelijk beweging in de boot en kwam hij afgevaren naar het strandje. We hadden het toen al moeten weten, maar de kapitein was zo groggy als wat. Bijna dood... We gaan ervan uit dat de kapitein nogal moe is. Gedurende de ganse middag was hij best stil, maar toch aanwezig. Na zijn dutje vertoont zijn gezicht geen enkele emotie en door zijn donkere zonnebril die hij op heeft zien we zijn ogen niet. Hij staart stil voor zich uit terwijl we de laatste kilometers naar het strand varen. Hij beweegt amper en het lijkt alsof hij rechtopstaand slaapt. Als we om een rotsformatie heen varen, zien we een nieuwe formatie vlak voor ons opduiken. Wanneer we wat wegdromen en nagenieten van een leuke middag stevenen we met een snelheid van 60 km/u recht op de rotsen af. Gezien onze dromerige toestand hebben we niets door tot Louise, die vooraan in de boot zit, zegt: "Hey, there's rocks" (sic). We ontwaken uit ons dagdromen en zien dat we nog geen honderd meter gescheiden zijn van de rotsen waar we nu op afstevenen. Op enkele seconden tijd ontstaat er paniek in de boot en we roepen, schreeuwen, tieren naar de kapitein dat hij wakker moet worden. Nog altijd staart hij doelloos voor zich uit, alsof hij niet meer onder de levenden is. Hij vertoont geen enkel uiterlijk teken van emotie. 50 meter. Ik trek aan de arm van de kapitein terwijl de rotsen dichter en dichter komen. 40 meter. Jason schreeuwt "Rocks, there's rocks, wake up!!!!!" (sic). 30 meter. Nu zijn we allemaal in paniek. 20 meter. We horen een plons en plots zit Robin niet meer aan boord. Alles gebeurt in een seconde tijd en de onmacht die je overvalt is gigantisch. Je zit op een bootje waarvan je niet weet hoe je het moet besturen. In enkele seconden tijd ontstaat er gigantische paniek en het lijkt alsof de chauffeur op zelfmoordmissie is. Mijn laatste gedachte is: "Hoe gaan we dit overleven en hoe gaan we elkaar helpen àls we het overleven. Dit gaat niet mooi zijn." 10 meter. En plots, alsof het zo bedoeld is, vaart de kapitein tussen twee rotsen door, een smalle zee-engte in waar de boot net tussen past, mindert zijn snelheid en keert om. Door al deze commotie had ik zelfs niet door dat Robin uit de boot gesprongen was. Een heel slimme, natuurlijke reflex, ware het niet dat we niet in open water zijn en er overal rotsen in zee liggen... Sachin helpt Robin vlot aan boord terwijl de kapitein nog altijd wezenloos voor zich uit staart. Wat is dit? Wie was dit? De chauffeur zegt niets, doet niets, helpt niet en vaart gewoon terug naar het strand. In shock We zijn allen letterlijk met verstomming geslagen. En in shock. Dan pas beseffen we dat dit waarschijnlijk de bedoeling is, maar er zijn een heleboel elementen die niet kloppen. De chauffeur stak zijn hand niet eens uit om aan te tonen dat hij wist wat hij deed. Om ons te kalmeren. Er was duidelijk paniek op de boot en het leek alsof hij op een andere planeet was. Nul emotie. De chauffeur verontschuldigde zich niet. De chauffeur hielp Robin niet aan boord. De chauffeur lachte niet. Was dit een grap dat hij met alle toeristen uithaalt? Beseft hij de ernst van de situatie waarbij Robin overboord sprong? Dit had zo anders kunnen aflopen. Wat als Robin verkeerd viel? Een meter eerder of een seconde later sprong en met zijn hoofd op een rots terecht kwam. Wat was er zonet gebeurd? Als we bij het strand aankomen bedanken we snel de kapitein. En nog reageert hij niet. Ongeloof We beginnen te speculeren. Was dit de bedoeling? Maar waarom zei hij niet dat het een grap was? Hij zei letterlijk géén woord meer. Geen enkele klank verliet zijn strottenhoofd. Het klopte gewoon niet. Was hij stoned? We kregen hem al niet wakker toen we van het eilandje weg wilden ... Wat als Robin ... Wat was dit allemaal?! In shock zijn we. We besluiten niet meteen terug te keren naar het hostel, maar drinken nog een drankje op het strand. Acclimatiseren. Ventileren. Bekomen. We zien er de grap nog niet van in. En ik vrees dat dit nog even zal duren. De groep hangt op verbazingwekkend korte tijd goed aan elkaar en het is 'fijn' dat ik mij bij dit zootje ongeregeld mocht aansluiten. Ondanks onze bijna-doodervaring. Laatste avondmaal Jason en Louise gaan morgen naar Penang dus we besluiten om vanavond samen te eten. Enerzijds om te kunnen ratelen tegen elkaar over de dag en om anderzijds afscheid te nemen van dit heerlijke koppel. Ze hebben al enkele maanden reizen achter de rug en hebben nog enkele maanden voor de boeg. Corona... De afgelopen dagen kreeg ik van verschillende mensen de vraag hoe het hier is. Of ik niet te veel last heb van COVID19. Of ik mijn handen wel genoeg was en ze overvloedig ontsmet. Of het hier wat veilig is. Tot ik plots een dringend bericht en enkele telefoontjes van het lief krijg met de boodschap dat België binnenkort vermoedelijk in lockdown gaat en de kans bestaat dat ik het land niet meer in geraak. Na wat overleg en logisch verstand besluit ik om mijn reis in te korten. Hoewel ik hier maar 3,5 weken ging zijn kan ik het risico niet lopen om hier vast te zitten, gezien ik begin april een nieuwe job start. Mijn hart zinkt dieper dan mijn schoenen en ik maak er een steen van. Mijn hoofd zegt dat ik er goed aan doe. En dus boek ik mijn vlucht om. Maandagavond vlieg ik terug naar huis. In mijn achterhoofd blijft een stemmetje zeuren dat ik de mooiste en leukste bestemmingen tot het laatste gespaard had. Ik had in mijn hoofd enkele dingen die ik zeker nog wou doen en zien en nu kan dat gewoon niet meer, terwijl ik zo dichtbij ben. Terwijl je hier amper iets van het virus en de paniek ziet. Het is abstract. Surreëel. Onwerkelijk. Ik word verscheurd door spijt, twijfel, angst, verdriet ... Ik zit in een land waar er nog niet half zoveel besmettingen zijn als in België en toch keer ik terug naar Europa, het epicentrum van dit virus. Heel tegenstrijdig, maar volgens mensen uit de medische wereld de slimste en verstandigste beslissing. Langkawi, zondag 15/03/2020 Kabelbaan, zonder skilatten The Welsh Wanderers, zoals Jason en Louise zichzelf op hun Instagramaccount noemen, verlieten het eiland voor dag en dauw en de jongens slapen uit. Gezien de onvoorziene situatie wil ik alles uit mijn dag halen. Ik sta vroeg op, huur een brommertje (want dat stond ook nog op mijn to do: met de brommer het eiland verkennen) en tuf richting het noorden, richting de Sky Cable. De Sky Cable vertrekt vanuit een soort Disneyland en is naar eigen zeggen de langste en hoogste ter wereld. De uitzichten vanuit dit kleine eitje zijn magnifiek. Gelegen in het Geoforest National Parc, vlak aan de zee, zie ik bergen, jungle, helderblauw water en als ik goed kijk kan ik Thailand zien. Een troost, die het trieste gevoel in mijn hart verdringt. Als in een film Na deze toeristische attractie rijd ik op mijn dooie gemak willekeurig door het noorden van Langkawi. Ik sla links af, draai rechts in, kom uit op kleine landbouwveldjes, in kleine dorpjes, ... Het eilandleven ten voeten uit. Ik geniet met volle teugen, dubbel zo hard omdat ik morgenavond al terug naar huis moet. De grijns op mijn lippen weigert te wijken. Onderweg naar Tanjung Rhu beach (waar we gisteren bijna onze dood in de ogen keken) kom ik twee verlaten stranden tegen. Als in een film. Tanjung Rhu is volgens internet het mooiste strand van het eiland. Gelijk hebben ze. Waar ik vond dat het strand Pentai Cenang bij het hostel één van de mooiste was die ik al zag, is Tanjung Rhu nog witter en nog paradijselijker. Ik sprak hier af met Robin, Saatch en Rav en ook Franziska uit ons hostel is er. We zonnen, genieten, rusten, lachen, praten, ... Om 18u rijden Franzis en ik samen met onze brommertjes terug naar het hostel, geëscorteerd door de jongens in de wagen. Zonsondergang... Rav en ik trekken net op tijd voor de zonsondergang naar het strand. We kijken teleurgesteld naar de wolken die de hemel bedekken maar mijn ervaring leert: wolken zijn net goed, omdat je dan een prachtig kleurenspel krijgt door de reflectie van de zon op de wolken. En een prachtige zonsondergang krijgen we. Kijk, geniet en oordeel zelf. Langkawi, maandag 16/03/2020 Zonsopgang Zonsondergang is één iets. Een zonsopgang kan ook magisch zijn. Mijn wekker gaat om 5u30 maar ik lag al meer dan een half uur te woelen en te waken. Mijn laatste uren op het eiland gaan in en ik wil er alles uithalen wat ik kan. In het midden van het eiland bevindt zich een hoge berg en op die top wil ik de zon zien opgaan. Voor dag en dauw spring ik op mijn brommertje, gewikkeld in een trui en sjaal en gewapend met mijn camera. Met mijn zonnebril op in het donker zie ik niet goed waar ik rijd en mijn gemiddelde snelheid ligt een pak lager dan gisteren. Om 7u bereik ik de top, net op tijd om de wolken lichtroze te zien kleuren en de zon aan de horizon te zien verschijnen. Naarmate de zon hoger klimt, komen er meer en meer insecten en vogels tevoorschijn. Ik geniet van het uitzicht boven op de berg en na anderhalf uur rijd ik voor de laatste keer met mijn brommertje. Hoe hoger de zon klimt, hoe warmer het wordt en als ik terug in het hostel ben rond 9u30 brandt ze al goed. Ik gooi mijn trui en sjaal op het bed, eet m'n zoveelste smoothiebowl, trek mijn bikini aan en wandel naar het strand. Nu ga ik plat liggen, lezen, genieten en ... genieten. Tijd om te gaan Om 14u stopt mijn Grab voor de deur van het hostel. Met drie vluchten in het verschiet neem ik afscheid van het hostel, de mensen en het eiland. Vakantiemodus uit. Zo snel mogelijk naar huis wil ik. Om mezelf letterlijk op te sluiten. Wat ook effectief gebeurt. De reis sluit ik min of meer af in mineur. Ik had net het gevoel dat ze op kruissnelheid kwam (een beetje zoals onze suicide boat). Ik leerde heerlijke mensen kennen, was in mijn element op het eiland en had nog zo veel plannen. Mensen zeggen dat ik moet blij zijn om wat ik gezien heb. En dat ben ik. Maar het is zuur. En bitter. Het zoete geraakt op de achtergrond. Mijn herinneringen zijn schaars maar ze zijn er wel. Het zoete komt wel terug. Mijn bruine kleurtje herinnert me aan mijn heerlijke, achteraf gezien decadente, 10-daagse in een exotisch land. Blij zijn om wat was en niet om wat ik miste. Het land loopt niet weg, dat hoop ik althans, dus ik kan nog altijd terug, als de tijden terug normaal zijn. Alles komt altijd goed. En in tussentijd vergaap ik mezelf wel aan mijn vakantiekiekjes!
Hostel 'The Frame Guesthouse' Deze keer slaap ik in een kamer met acht mensen (gemengde 'dorm') en het hostel is ruim en héél eenvoudig ingericht. De inkom bestaat uit een ruimte van ongeveer 25 m² en er staan enkel één kleine zetel en een balie in. De keuken is een eiland met daarrond drie ronde tafeltjes met elk twee stoelen. Het ganse gebouw bevat veel lege ruimtes waardoor je een ietwat industrieel gevoel krijgt. The Frame Guesthouse ligt perfect in het hart van Georgetown, dat op zijn beurt dan weer het kloppende hart van het eiland is. Penang, food paradise Penang staat bekend om zijn fantastische eten, maar als vegetariër laat Maleisië - en dus ook Penang - me toch op mijn honger zitten. Het lijkt alsof dit moslimland zich niets aantrekt van zijn geloof en ze slaan met varkens, kippen en lammetjes rond je oren. Dus vaak moet ik het houden op 'flied lice with vegetibles' (fried rice met vegetables). Zo ook die eerste avond in de stad. Bont gezelschap Na mijn maaltijd doe ik nog een toertje en bevind mij plots in een straatje waar de ene bar na de andere stoeft met live muziek. Om ter luidst en heel vaak om ter valst. Op het einde van de straat speelt een Amerikaan jazzmuziek op een elektrische gitaar. Jazz is mijn ding en even blijf ik staan. Voor ik het weet word ik aan tafel geroepen bij een bende Maleisiërs. Een bonter gezelschap bestaat niet. Blijkbaar zit ik aan tafel met de schoonbroer van een regeringslid in Maleisië (dat verklaart zijn ferm vette Mercedes), de eigenaar van het pand én van 3 andere panden in die straat (dat verklaart zijn enorme BMW jeep), een licht aangeschoten oudere man van 70 die belachelijk goed Engels spreekt - lispelt... - en een jonge vrouw die duidelijk de minnares is van de man tegenover me aan tafel, een 50-er die hier duidelijk vaak komt. Mijn gezelschap is heel populair want gedurende de ganse avond worden ze aangesproken door verschillende mensen, komen er individuen bij ons aan tafel zitten voor een praatje en komen de drankjes - gratis - rijkelijk besteld. Ik mag kiezen wat ik wil maar hou het braaf op twee lichte biertjes. Ons hilarisch, bonte gezelschap doet alsof we elkaar al jaren kennen. Telefoonnummers worden uitgewisseld (waarvan ik heel goed weet dat ze nooit gebruikt zullen worden), foto's worden genomen, verhalen worden opgediept en voorstellen worden gedaan. De schoonbroer van de hoge pief ziet een Westerse met blauwe ogen overduidelijk wel zitten en hij stelt voor om me de komende dagen het land te tonen en dwars door Maleisië (van Penang naar het zuidoosten van het land) te rijden. In zijn chique bolide. Dit is mijn 'cue', bedank vriendelijk, zeg dat ik moe ben van zo'n lange dag en wandel alleen naar mijn hostel om de hoek. Met een glimlach op mijn gezicht. enang, donderdag 12/03/2020 Streetart Als je Penang opzoekt op internet, kom je niet alleen eten tegen, maar ook streetart. Het eiland staat bekend om zijn talrijke muurschilderijen en andere vormen van kunst. Ze liggen verspreid in Georgetown en er bestaan zelfs streetartwandelingen. Je kunt ook gebruik maken van een tuktuk maar dan in fietsvorm. Mijn dertigjarige benen kunnen wel een wandeling gebruiken en ik wandel naar het district waar de meest bekende streetart zich op wandelafstand van elkaar bevindt. De tekeningen zijn wat verschoten en gebleekt door de zon. Hier en daar ontbreken stukken uit de muur waardoor de tekening niet compleet lijkt, maar dat maakt de schilderingen alleen maar mooier. Met obligate foto's als gevolg. Penang Hill Rond 17u30 neem ik de bus naar Penang Hill om er de zonsondergang te bekijken. Het is cliché, maar 'chasing sunsets' is zo hard mijn ding, dus van zodra ik de kans heb, loop ik ernaartoe. Ik ben er zeker van dat er nog 1000 zonsondergangfoto's zullen volgen tijdens mijn reis. Rond 18u30 ben ik bij 'Penang lower hill station' om de steile trein te nemen naar de top. En steil it is. Wanneer de trein halfweg stopt en de kleine wagon op een hellingsgraad van ongeveer 70% halt houdt, bid ik in stilte dat de remmen stevig zijn en het niet begeven. Er lijkt een technische storing, maar na 5 minuten sjeest de trein weer verder richting top. In een mum van tijd sta ik boven en heb nog een uur vooraleer de zon definitief onder is. Je kunt € 30 betalen om op een 'sky deck' te gaan staan en de zon te zien onder gaan vanop de verkeerde kant van de top ... Of je kunt, net zoals mij, je logisch verstand gebruiken en op zoek gaan naar het westen én een mooie plek. En die vind ik. Kleuren, kleuren en nog eens kleuren Dat Maleisië een moslimland is, wist ik al. Je kunt trouwens niet naast de talrijke moskeeën kijken die zich in elke stad bevinden. Zo ook op de top van Penang Hill. Maar de kleurenpracht die ik daar zag deed letterlijk mijn mond openvallen. Zwart en wit zijn mooi, maar wie mij kent, weet dat ik leef voor kleur. De kitscherige overdaad aan kleuren die deze gebedsplaats kenmerkt, is fenomenaal. De wereld zou een pak mooier zijn als alle gebouwen zo kleurrijk waren. De details zijn ontelbaar en ik loop dan ook meermaals rond het gebouw. Na een tijdje heb ik gevoel dat ik nog altijd nieuwe ornamenten en tekeningen aan het ontdekken ben, maar ik ben hier voor de zonsondergang. De eerste van vele zonsondergangen Ik draai me om en daar hangt ze, tussen twee bomen in, net naast een heuvel in de jungle: een oranje, warme, stralende bol. Het is prachtig en de eerste zonsondergang van mijn reis is meer dan geslaagd. De warme gloed die ze werpt op mijn gezicht is heerlijk. Penang --> Langkawi, vrijdag 13/03/2020
Ik snak naar water. Ik snak naar zand. Ik snak naar het eilandleven dat mij de vorige reis door Zuidoost-Azië zo overdonderde. Ik zeg Penang vaarwel en stap op de ferry richting het noorden, richting het eiland Langkawi. Google Images belooft paradijselijke stranden, dus daar ga ik voor. Na een kleine week in steden vertoeft te hebben, verlang ik naar paradijs. Roeselare, zaterdag 07/03/2020 Een keerpunt en een afscheid Ongeveer een jaar na datum zet ik me nog eens achter mijn pc om mijn reisverhaal te doen. Deze keer schrijf ik vanuit tropischere oorden: Maleisië. Een keerpunt in mijn leven en enkele weken vrijaf leidden ertoe dat ik besliste om op pauze te drukken. Ik besloot om die vrije weken te benutten als moment om even goed na te denken en stil te staan bij mijn leven als dertiger. Hier heb ik nood aan en waar kan je dat het best doen dan in een zonovergoten land met tientallen zweetdruppels die je rug af glijden? Na een kort en pittig afscheid van het lief stap ik het vliegtuig op richting Schiphol. Van daaruit heb ik één lange vlucht van 14 uur naar Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië. Kuala Lumpur, zondag 08/03/2020 Kuala Lumpur vergeleken met Bangkok Ik had wat schrik, omdat ik meteen een flashback kreeg naar Bangkok. Vooral de verzengende en drukkende hitte die op me valt als ik de luchthaven uitstap, grijpt me bij de keel. Mijn eerdere periode in Azië verliep in het begin niet zo aangenaam. Door omstandigheden zat ik enkele dagen langer vast in Bangkok dan ik voor lief had. Bangkok was aanwezig. Te veel, te luid, te druk, te onoverzichtelijk, te chaotisch. Daarbij vergeleken is Kuala Lumpur een engeltje dat zachtjes op je schouder neerdaalt. Lief, stil, rustig, overzichtelijk. Perfect dus. Mijn angsten verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Visjes kijken Om de warmte te ontlopen bezoek ik het grote aquarium. Ik bezocht uit principe nog nooit een 'viskom' waarbij de vissen over je zwemmen. Waarbij jij in een tunnel door het aquarium loopt. Ach, principes aan de kant, geldbeugel open: dit is de uitgelezen kans. Het aquarium iss kleiner dan ik dacht, maar de verschillende haaien en roggen die over me zweven, halen het kind in mij naar boven. Ik sta dus best als een idioot te grijnzen naar die vissen. Weten zij veel... En jawel, hieronder zie je een selfie van mij en een lachende rog ... :-) De hoogte in - deel 2 Na het heerlijke uitzicht vanop de KL Tower wil ik graag de bekende Petronas Towers bezoeken. Als ik daar aankom, blijkt dat deze op maandag gesloten zijn dus nestel ik me met mijn boek in een skybar die uitzicht biedt op de gigantische torens. De avond valt over de grootstad en overal springen lichtjes aan. Lichtjes doen iets met mij, en met mensen in het algemeen. Het licht aan het einde van de tunnel, licht in de duisternis, licht geeft hoop ... Ik hou vooral van kleine fonkelende lichtjes omdat ze samen meer zijn dan de som van hun geheel. Van zodra ik de kans heb, kijk ik ergens vuurwerk en zet ik me in een skybar met uitzicht op een stad terwijl het schemerdonker wordt. Dus jawel, hier geniet ik van. Laat in de avond keer ik terug naar het hostel. Helaas voor mij ben ik helemaal nog niet moe. Kuala Lumpur, dinsdag 10/03/2020 Toerist uithangen Daarnet besloot ik dat dit mijn laatste dag in KL wordt. Morgen zet ik koers richting Penang, een eilandje dat aan Maleisië is geplakt. Op de agenda staan vandaag: - de botanische tuinen - de nationale moskee - Chinatown - Petronas Towers De botanische tuinen Die blijken maar niets. Ik loop 30 keer verloren en in een verzengende hitte van 40° is dit geen lachertje. Ik zie wel een varaan vlak voor mijn voeten. Zonder hek of tralie tussen ons in. In mij krijst het kind van genot. Uiterlijk blijf ik ijzig kalm. Kan dit ding aanvallen? Het blijkt dat het vooral meer schrik van mij heeft dan omgekeerd en draait zijn (haar?) logge lijf om en sluipt er vandoor. De bloemen die ik zie zijn wel prachtig. Exotisch, tropisch, kleurrijk. Yes! Coronanoway Zoals bij bijna alle attracties en bezienswaardigheden hier kom je er niet in vooraleer ze weten uit welk land je komt en hoeveel graden koorts je hebt. Men volgt mij hier dus beter op dan ik thuis zelf zou doen. Elke dag wordt mijn koorts wel ergens gemeten, dus ik zit safe. Op dit moment zijn er in België trouwens een 300-tal Coronagevallen en in Maleisië slechts een honderdtal. Dus ik zit hier wel goed. Handen wassen en opletten. Hopelijk blijft het zo. (in de laatste blogpost van Maleisië (Langkawi) kom je meer te weten over dit verdomde virus ... en vooral het effect dat het virus op mijn reis heeft) De nationale moskee De nationale moskee blinkt uit in zijn pracht. Het is het pronkstuk van het islamitische land, een gigantisch gebedshuis waar toeristen op welbepaalde momenten binnen mogen. Een vrijwilliger geeft meer uitleg over hun geloof, Allah en Mohammed en toont ons de Koran. Hij geeft enkele opmerkelijke feiten prijs, zoals het feit dat sommige woorden exact even veel voorkomen in de Koran. Man/vrouw, licht/donker. Het woord 'maand' komt ... jawel, 12 keer voor. Chinatown Als ik door het hectische Chinatown loop schiet ik vooral mooie plaatjes... Petronas Towers
Het bezoek aan de torens is strak getimed. Na een opmeting van mijn temperatuur en een korte ondervraging: uit welk land kom je, van waar kom je, waar ben je geboren, heb je contact gehad met een inwoner uit China... krijg ik mijn ticket en behoor ik tot de groep met de groene stickers. De timing is enorm strak. Het is rond 18u30, dus ik hoop vanop de torens de zon te zien zakken. We krijgen 10 minuten op de skybridge. Daarna gaan we met de lift naar verdieping nummer 86, het op één na hoogste verdiep van één van de torens. De hoogte van de Petronas Towers (eigendom van de gelijknamige oliegigant) bedraagt 452 meter. Indrukwekkend is het wel. Het uitzicht is machtig. Ik zie de stad gevangen liggen tussen omringende bergen en jungle. Na exact 15 minuten nemen we opnieuw de lift, enkele verdiepingen omlaag. Ook van hieruit hebben we een zicht op de stad en de andere toren. Na vijf minuten wordt de groene groep geroepen en moeten we via de giftshop - uiteraard - naar buiten. Het is zo goed georkestreerd dat het net een dans lijkt. Indrukwekkend! Zondag 26 februari 2019 - Izegem - Iisaki, Lapland (Finland) De grote misvatting van velen is dat Lapland een land op zich is. Lapland is een gebied dat zich uitstrekt over het aller-noordelijkste gedeelte van Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland. Ons vliegtuig maakt een tussenstop in het bekendere Levi waarna we doorreizen naar Iisaki, een klein dorpje ten zuiden Levi. Luppolinna “Luppolinna”, onze lodge, ligt aan de oever van het prachtig bevroren meer Rukajärvi, dat in het donkerste van de winter een desolaat, helwit hiaat vormt tussen de eindeloze coniferen. Door de warmere temperaturen zijn de dennen niet meer bedekt met poedersneeuw en bedraagt de gemiddelde dagtemperatuur -4° C. Onze monden vallen open van verbazing als we aankomen bij de prachtige houten lodge inclusief jacuzzi én Finse sauna (al noemen ze dat hier gewoon ‘sauna’). ‘Luppo’ is het Fins voor mos en/of vrije tijd en ‘linna’ staat voor kasteel. Dus onze lodge is een soort van ‘vrijetijdskasteel’ en het doet zijn naam alle eer aan. Het meer strekt zich uitnodigend voor ons uit en het duurt niet lang voor iedereen z’n speciale sneeuwschoenen aan heeft en zich door de witte massa ploetert naar het midden van het meer. De ijslaag die op het meer ligt is 60 tot 80 cm dik, dus schrik om in het water te vallen hebben we niet. We zakken tot onze heupen in de sneeuw en gillen het uit als een stel kleine kinderen. Bibberend en doorweekt vleien we neer in de hete sauna en als herboren mensen kruipen we erna onze bedden in. Maandag 27 februari - Iisaki Trotse Fitbit Het wachtmuziekje van de bewoonde wereld krijgt hier geen airplay. Geen bariton van brommende Boeings en geen steenwegen en E40's die schreeuwend hun fluisterasfalt overstemmen. Het is hier 's nachts muisstil als we in onze heerlijke bedden liggen. Mijn Fitbit feliciteert me ‘s ochtends dan ook vrolijk met een sterretje voor mijn acht uur durende slaap. Sneeuwscooteren Op het programma vandaag: de sneeuwscooter! Een voorsmaakje van 30 kilometer dat ons moet voorbereiden op de langere tocht van komende donderdag waarbij we het dubbele aantal kilometers zullen afleggen. Terwijl we onze dikke sneeuwpakken aandoen trekt de hemel open en een staalblauwe lucht komt tevoorschijn. Met onze zonnebril op klauteren we op de sneeuwscooter en beginnen we voorzichtig en op geitenwollensokken (letterlijk dan) aan de tocht. Door de grootte van de groep gaan we niet voluit en alle gekheid op een stokje, voor een eerste keer met een sneeuwscooter moet het niet echt sneller gaan. Het voelt alsof ik achterop een moto zit (heimwee!) en als ik halverwege zelf het stuur overneem merk ik dat het logge ding van 250 kilogram minder wendbaar is dan het lijkt. Met wat instructies van mijn copiloot lukt het me toch om de tocht tot een goed einde te brengen. Dinsdag 28 februari 2019 - Iisaki Sneeuwschoenenwandeling Opstaan op reis is heerlijk. Opstaan op reis met een uitzicht op besneeuwde bomen en pakken sneeuw is heerlijk. Opstaan op reis met een uitzicht op besneeuwde bomen en pakken sneeuw onder een lekker zonnetje en een felblauwe hemel is gewoonweg een droom. En net vandaag gaan we een wandeling met sneeuwschoenen maken. Echte tennisrackets zoals in de film zijn passé, wij krijgen moderne grote ‘plastieken zolen’ onder onze schoenen gebonden. In een karavaan hobbelen we als pinguïns door besneeuwde bossen met machtige vergezichten. In de namiddag vult de hemel zich met drijvende sneeuwwolken, dus we keren terug naar de lodge en we amuseren ons verder in de sneeuw op het meer. Sleetje rijden Om 19u trekken we met een select groepje naar de skipistes waar we twee uur aan een stuk de pistes afdalen op een sleetje met rem én stuurwiel. Als je gewoon bent om te skiën is het afdalen van een piste geen nieuwigheid meer, maar afdalen op zo’n mini ding is best beangstigend in het begin. Mijn rem wordt aanvankelijk vaak ingedrukt maar na een eindje verleg ik mijn eigen grenzen en durf ik wat (berekende) risico’s te nemen. Een heerlijk vrij gevoel maakt zich meester van je als je die berg afsjeest en er wordt een snelheid van 51,8 km/u gemeten met een ski-app. Best pittig als je amper controle hebt over het zwarte plastieken sleetje! De verlichte skipiste tegen een donkere sterrenhemel is een belachelijk mooie setting om de dag af te sluiten. Woensdag 27 februari - Ruka Langlaufen als een echte Lap Na lang twijfelen (hé, verrassing) tussen een paar uur skiën of een paar uur langlaufen besluiten we om voor het langlaufen te gaan. Een nieuwe ervaring en waar kan je dat beter doen dan in hét land van de langlaufers? Ik hou van snelheid, maar eens in stilte genieten van de prachtige, witte landschappen spreekt mij ook wel aan. Bijna 30 jaar, weet je wel... We binden de veel te lange en smalle latten onder onze grappige schoentjes en zetten koers richting een bevroren meer met moeilijkheidsgraad nul. Al gauw hebben we de techniek min of meer onder de knie (naar achter schuiven met je ene been en dan glijden op de top van je voet, terwijl je andere been iets naar voor gaat) en het zweet parelt op onze ruggen. Al die Finnen doen deze sport er zo verdomd eenvoudig uitzien en glijden gracieus in de twee geprepareerde sporen, terwijl wij er waarschijnlijk bij ‘laufen’ als dronken elanden op te dunne latten. Geef mij stiekem dan toch maar de snelheid van skilatten op een piste... Donderdag 28 februari - Iisaki Een onvergetelijke dag vandaag, maar dat wist ik toen zelf nog niet. Met de moto, maar dan anders Laat me beginnen bij het begin: een tweede ‘sneeuwscooterrit’. Deze keer eentje van 60 kilometer die ik volledig alleen afleg op het gevaarte. Het begin gaat wat langzaam omdat we in konvooi rijden, maar op de terugweg worden de groepen in twee verdeeld. Een snelle en een minder snelle. Wij belanden allemaal in de snelle groep en kunnen hierdoor wat meer gas bijgeven op sommige plaatsen. Als een echte pro (hmm) sta ik meer recht dan ik zit, omdat het gewoonweg eenvoudiger is om schokken op te vangen. Maar dat neemt niet weg dat ik me inderdaad enorm stoer (en overmoedig) voel. Als we op een open meer komen pep ik mezelf wat op en laat ik het gevaarte onder mij tot 90 km/u glijden over het ijs. Vanaf dat moment durf ik niet meer op mijn kilometerteller kijken en hou ik m’n ogen strak op de ‘weg’. Dan te bedenken dat er enkelen van de groep gisteren 120 km/u met sneeuwscooters haalden tijdens hun optionele activiteit richting de Russische grens. Daar doe ik mijn berenmuts voor af. Eland gespot ‘s Middags lunchen we op een rendierboerderij, waar de groep een ritje van 80 meter maakt met een rendier in een traditionele slee. Die rit laat ik aan mij voorbij gaan. Rendieren zijn geen lastdieren meer en al snel heb ik hier hetzelfde ‘tourist trap-gevoel’ als toen in Azië, met de olifanten. Laat de beestjes maar eten en luieren. Als we er even bij mogen palmen ze me wel volledig in. Met wat gedroogd mos in mijn handen komen enkele überschattige elanden letterlijk uit mijn hand eten. Ze zijn zacht, grappig, super lief en een beetje schuw. De elandensoep van die middag ruil ik maar al te graag in voor mijn vegetarisch soepje. Het noorderlicht We verlangen er al maanden naar en het is niet zeker dat het komt, maar moeder natuur was ons enorm - maar echt énorm - gunstig gezind. Het noorderlicht. Het komt wanneer het zelf wil komen en er komen zoveel factoren bij te pas dat de kans echt klein is om dit wonder te aanschouwen. Krachtige zonnewind, hoog stikstofgehalte, amper wolken, een goede Kp-index, weinig wind, fosfor en plasma, een drankje bij de hand én de Danse Macabre op de achtergrond. Die laatste twee zijn optioneel, maar bij ons gelukkig wél aanwezig. Gisterennacht waakten we in shifts buiten om het eventuele licht niet te missen, maar een bewolkte hemel en dikke vlokken sneeuw belemmerden ons zicht en we zagen geen sprankeltje licht. De lucht van vanavond ziet er alvast veelbelovend uit. Oordeel vooral zelf. Proeffoto Vanavond hebben we geluk. De ganse dag zien we geen wolk en ook ‘s avonds laat een heldere hemel ons niet in de steek. De eerste sterren prijken rond 19u aan het firmament en een uurtje later gaat iemand van de groep naar buiten voor een ‘proeffoto’. Het is namelijk zo dat het kenmerkende groene licht voornamelijk zichtbaar is wanneer je een foto neemt. Het kan dus zijn dat je deze pracht niet waarneemt met het blote oog maar het wél kunt vastleggen op de gevoelige plaat. Magie Terwijl iedereen aan het dessert begint, komt de ‘proeffotograaf’ naar boven met de voorzichtige mededeling dat hij waarschijnlijk prijs heeft. Tegen de tijd dat iedereen, dik ingepakt, buiten staat barst het spektakel los. Links, rechts, voor én achter ons flitsen groene slierten door het luchtruim en op een bepaald moment lijkt het alsof er in de lucht een ontploffing plaatsvindt want het felle licht is bijna oogverblindend. Moeder natuur is ons gunstig gezind en naast het bekende groen zien we ook rood en blauw, geel en paars licht door de lucht zoeven. Meer dan een uur aan een stuk krijgen we het mooiste dansende licht voorgeschoteld dat je je ooit kunt inbeelden. Foto’s kunnen amper aantonen hoe fel en magisch dit schouwspel is. Zelfs wij kunnen het amper bevatten. Alles is enorm zichtbaar met het blote oog. En dat wil wat zeggen. Met open mond staan we in het midden van het gigantische bevroren meer terwijl een lichtkoepel van noorderlicht ons omringt. Dit gevoel valt niet te omschrijven. Overweldigend is een woord dat in de buurt komt. Nietig is een ander woord, als ik er dan toch een gevoel moet op plakken. Nietig ten opzichte van de krachtige natuur. En afhankelijk. Want er zijn zoveel factoren waar jij als mens (gelukkig) geen vat op hebt. Het komt wanneer het komt en als het niet komt, “tant pis”. En net dàt maakt mij zo enorm dankbaar. Blijkbaar was dit een van de krachtigste en mooiste noorderlichten van de laatste maanden hier in Iisaki. Het was de meest indrukwekkende van het ganse seizoen, als ik de medewerkers hier mag geloven. Wij hadden het geluk dit tafereel te mogen aanschouwen! De kans om het noorderlicht te zien was begin deze week quasi nul en nu dit!! Moeder natuur is een magisch ding en ik ben enorm onder de indruk van haar kracht. Vrijdag 29 februari - Erä-Susi huskyfarm Hondenliefde Vandaag een overload aan dierenliefde (en gezwollen ogen plus oneindige niesbuien. Dank u, allergie). Aangekomen op de huskyboerderij Erä-Susi weerklinkt een krachtig lawaai van meer dan 150 blaffende huskyhonden. Enkele tellen later zit ik in een eenvoudige houten constructie en staat mijn broer, als een echte Lap, achter mij op twee houten latten om het span honden in toom te houden. Remmen bij een daling, bijtrappen op een heuvel en goed leunen in de bochten. Check. Kampioen zijn is plezant De honden staan - letterlijk - te springen om te kunnen vertrekken. Dolenthousiast omdat ze zich kunnen uitleven in de sneeuw en zich ten volle kunnen geven. We ondernemen een tocht van 32 kilometer, wat blijkbaar peanuts is voor deze dieren. Twee van de zes husky’s die voor onze kar gespannen zijn, zijn Fins kampioen in de middellange afstand. Bij middellange afstand denk ik automatisch aan 30 à 40 kilometer. Blijkt dat ‘middellang’ hier staat voor 200 tot 500 kilometer. De lange tochten beslaan meer dan 1000 kilometer. Die honden zijn echte raspaarden, en ze vinden het leuk. Hoe kouder de temperatuur, hoe beter ze functioneren. Ook wij genieten met volle teugen. De landschappen die voorbij glijden zijn magisch. Dikke lagen sneeuw, glinsterend in het zonlicht, glooiend in al hun glorie. Hier komen geen auto’s of mensen langs, alleen de honden en hun sleeën. Puurder kan je de natuur niet vinden. Geen wolk te bespeuren en een ijzige wind die onze wangen ruw maakt, maar wij herleven. Na de tocht krijgen we uitgebreid de kans om de dieren te knuffelen en mijn god wat zijn dat lieve beesten. Ze laten zich gewillig knuffelen en op een bepaald moment ben ik bedolven door onze zes honden die allemaal wel een aai willen én verdienen. Ik blijf hier! Zaterdag 1 maart - Oulanka National Parc Nationaal park De laatste dag is eveneens een vrije dag en de meesten van ons kiezen ervoor om Oulanka National Parc te bezoeken dat Rusland en Finland overlapt (geel kader). Met de sneeuwschoenen aan de voeten beklimmen we kleine heuvels en lopen we langs de rivier waar een krachtige stroom zorgt voor prachtige beelden. Als we over een wankele houten hangbrug lopen sta je toch even stil bij het feit dat het kolkende water onder je een temperatuur van 3 graden heeft, dus erin vallen is geen optie. Toch blijven we een beetje op onze honger zitten. Er werd ons een typisch Fins/Laps landschap beloofd met besneeuwde bomen zoals we die kennen uit ‘de boekskes’ maar dat krijgen we niet te zien. De wandeling duurt ook minder lang dan beloofd, terwijl we een riante prijs betaalden voor deze wandeling. De organisatie voldeed niet aan zijn beloftes en dat zet een kleine domper op deze laatste dag. 'Onteleurstellende' natuur Het lijkt alsof de natuur onze teleurstelling aanvoelt en er alles aan doet om ons van dat gevoel af te krijgen, want als we ‘s avonds naar buiten kijken zien we een groenige schijn aan de horizon. Jawel, het noorderlicht is daar opnieuw gezet. Minder intens dan een paar dagen geleden, maar daarom niet minder mooi. Gewenning
Het merendeel van de groep blijft lekker binnen want “het is te koud”, “er is voetbal op tv” of “het noorderlicht is niet intens genoeg”. Met enkele enthousiastelingen trekken we toch ons meest sexy thermisch ondergoed aan en lopen we naar het midden van het bevroren meer. De prikkelgewenning is bij de meeste mensen reeds opgetreden (foei!), maar dergelijk natuurverschijnsel verveelt mij nooit! Bij nachtelijke temperaturen rond -20 graden lijkt elke inspanning moeite te kosten, maar we blijven koppig meer dan een uur buiten staan om het fenomeen te aanschouwen. Het licht is inderdaad minder intens, maar we kunnen het toch heel goed waarnemen met het blote oog en de lichtstralen veranderen van zuilen naar slierten naar cirkels. Wat een bonus voor deze laatste avond! En wat een geluk dat we dit spektakel deze week meermaals mochten aanschouwen in al zijn vormen en kleuren. Ik besef maar al te goed dat ik dit licht waarschijnlijk nooit meer zal zien en terwijl de sterren als een dekentje over ons heen vallen snuif ik de heldere Finse lucht gretig op. Wat een reis. Wat een ervaringen. Wat een fijne mensen. Wat een natuur. Wat een licht. Wat. Een. Licht. *You're off your head! = You're crazy! Zondag, 28 oktober 2018 Calais Vroeg in de ochtend zetten mijn pa en ik koers richting Calais. Wannes Cappelle en zijn Calais klinken uit de boxen van de wagen en die grimmige plaat past perfect bij het bewolkte donkere weer als we de 'Chunnel' in rijden. Na een groot half uur zijn we in Engeland en kan onze lange tocht naar het hoge noorden beginnen. We wisselen elkaar af achter het stuur en het landschap wordt glooiender en groener. Welcome to Scotland Terwijl m'n pa even indut in de passagierszetel passeer ik het bord dat aangeeft dat we in Schotland zijn. Mijn hart maakt een sprongetje. De nakomelingen van mijn ouders hadden al de eer om kennis te maken met Schotland en ik was de laatste die deze unieke reis nog niet beleefde. Vorig jaar zat ik (niet helaas) in Azië en de jaren ervoor waren mijn broers en zusje aan de beurt. Geduld is een schone deugd en hier ben ik dan. In Schotland, met mijn pa, op weg naar het enige café in Blair Atholl waar we met de rest van de - voor mij nog onbekende - groep hebben afgesproken. Het concept Elk jaar trekt mijn pa naar de Schotse hooglanden om er een te worden met de natuur. Met gelijkgezinden gaan ze jagen, vissen, wandelen,... De groep van een 25-tal personen wordt elk jaar opnieuw organisch samengesteld door Roger, 'the leader of the pack', en zijn lieftallige echtgenote Annick. Zij organiseren de ganse trip, stellen programma's op, zorgen voor een kookteam én voor een slaapplek. Deze laatste is tegenwoordig een prachtige lodge in 'the middle of nowhere' (met een oprit van meer dan 13 km geloof je me wel he?) te midden van een estate van een slordige 4.500 km². The House of Bruar en Forest Lodge Een uur vòòr tijd arriveren we in Blair Atholl. M'n pa neemt mij nog snel mee naar The House of Bruar, een enorm winkelcomplex in Schotse stijl waar je jagersjassen, kerstbomen, vislijnen en wollen truien kunt kopen. En na een snelle kennismaking met de overige 'vakantiegangers' rijden we in karavaanstijl naar de gigantische 'Forest Lodge'. Onderweg (een hobbelige rit die meer dan een half uur in beslag neemt) komen we amper twee huisjes tegen waar de 'stalkers' van de estate verblijven. De kennismaking Als we een paar lichtjes in de verte zien zijn we er eindelijk. Een deel van de groep is reeds in de sprankelende wijn gevlogen en de kennismaking verloopt opmerkelijk vlot (leve alcohol?). Een heerlijke praatgrage bende die graag gekscheert. Als we de woonkamer binnen komen verwelkomt een doedelzakspeelster ons. Schotland, juist! Maandag, 29 oktober 2018 Vissen met scepsis Op het programma van vader en mezelf staat: vissen. Met lichte scepsis wat mij betreft. Een ganse dag duf zitten wachten aan de rand van een meertje tot je vis gebeten heeft? Nou... Ik neem alvast mijn e-reader mee. Aangekomen op de plek waar het allemaal gaat gebeuren valt mijn mond letterlijk open van verbazing. De zon schijnt op de bossen die het gigantische meer omranden en het kleurenpalet is onbeschrijflijk. Groen, geel, oranje, rood. De herfst heerst hier en de zonnestralen lijken alles in vuur en vlam te zetten. Wat een idyllisch plekje! Mijn scepticisme verdwijnt als sneeuw voor de, jawel, zon. Geen geluk De bedoeling is om je eigen vis te vangen en die dan 's middags op te eten op een geïmproviseerde barbecue, bestaande uit een gat in de bodem, wat hete kolen en een grill. Oh, en een heerlijke vulling en marinade die kok Chris meenam naar het meer! Gelukkig voor mijn pa en ik is er nog een ander koppel mee dat twee vissen vangt, want tegen de middag hadden wij letterlijk nul vissen aan onze haak geslagen. Na een karig maar overheerlijk middagmaal zetten wij vol goede moed onze poging tot vangst verder. Sandy, de ervaren visser die ons de kneepjes van het vak probeert aan te leren, neemt mijn pa en ik mee op een klein roeibootje naar het midden van het zonovergoten meer, zonder enige 'lawaaivervuiling' en een prachtig panorama... Hiervoor mag je me zeker nog opbellen! 2 kanjers Ik krijg bijna een visserselleboog (bij deze bestaat dat nu ook) als vake, enkele minuten voor we de hengel aan de haak hangen, twee kanjers van regenboogforellen vangt. Onze visvangst was dan toch nog geslaagd, after all. Enfin, die van vake, maar ik reken mezelf bij hem - als duo, weet je wel... Dinsdag, 30 oktober 2018 Werkdag Na een rustige dag gisteren, is voor mij vandaag het echte werk aangebroken. Ik ga mee op jacht. Vandaag jagen Els en haar zus Lieve. Vrouwen aan de macht! Lutgarde gaat mee om, net zoals mijzelf, de jacht 'eens te beleven'. En Alain, boswachter in de Ardennen en geoefend jager, gaat mee voor het plezier. Dan is er nog de stalker David en zijn copain, stalker David. Kwestie van het gemakkelijk te maken. Die laatste David is wel nog in opleiding en hij volgt ons op de voet - uit het zicht weliswaar - met twee Schotse pony's die de geschoten herten zullen dragen. Legerkamp Volledig in camouflagekleren worden we gedropt in 'de hills of Glenn Tilt'. De jacht kan beginnen. Muisstil wandelen, kruipen, glijden, rollen we door de modder van de Schotse heide, waden we door ijskoude bergstroompjes, wachten we op steile bergwanden in plassen en sneeuwwater tot we dicht genoeg bij een kudde herten zijn om de zwakste uit de groep te elimineren. Doornat en bevroren liggen we muisstil net achter een bergkam terwijl Lieve (die het eerste schot voor haar rekening neemt) zicht heeft op een beest. Het is alsof de dieren het voelen want ze geven Lieve geen schijn van kans. Na uren zwoegen hebben we nog altijd geen geluk. Als we boven op één of andere besneeuwde berg geklauterd zijn, begint het te sneeuwen en we eten snel een boterham terwijl we met onze knieën in de sneeuw zakken. Regen, sneeuw, zon, we zien het allemaal de revue passeren. Behalve een dood hert. Prijs? Tot we plots een knal horen. Lieve schoot net haar beest. Niet bepaald mijn meest favoriete moment van de reis; een dood hertje dat zo hulpeloos en alleen op de grond ligt. Rode bloeddruppels tekenen zich fel af tegen de witte sneeuw. Bambi, maar dan volledig fout. Stalker David met de pony's komt van achter de berg en samen 'ontweiden' de Davids het beest. Ingewanden worden uit het lijf gesneden en het nog warme hert wordt op de rug van de witte pony gebonden. Tegen 15u is het ganse schouwspel gepasseerd. Nog een kleine twee uur vooraleer het donker is, dus Els heeft niet veel tijd meer voor haar beest. Op de valreep lukt het haar en liggen er tegen valavond twee hertjes in de kofferbak van de pick-up als we terug naar de lodge rijden. Woensdag, 31 oktober 2018 Schotse pracht en praal De actieve dagen wisselen zich mooi af met de rustige. Vandaag gaan mijn vader, Giselle en ik te voet op pad om te genieten van al het moois dat Schotland te bieden heeft. We wandelen een kleine 15 kilometer in de 'Scottish Highlands' en elke bocht onthult weer een andere magische aanblik van de Schotse bergen en watervallen. Watervallen. WATERVALLEN! Prachtig en enorm rustgevend. Geen levende ziel, behalve wilde schapen en kuddes van 30 of 40 herten op de flanken. Meer woorden moet ik er niet aan vuil maken. Beelden, dat werkt hier! Donderdag, 1 november 2018. Allerheiligen Vandaag had ik de eer om met de allerheiligste van het gezelschap op pad te gaan. Roger nam de twee Izegemse dames Bab en Vero en mezelf mee op safari. Eerste tussenstop Eerst gaan we nog inschieten met Axel en zijn jachtpartner van die dag. Ikzelf wil nu toch ook eens door zo'n visier kijken, dus trek ik mijn stoute schoenen aan en leg ik mij op het... schavot. Met een geweer zonder kogels tegen mijn schouder zoek ik de roos en volg ik de instructies van Roger op. Blij dat er geen kogels in zitten, want een moordwapen in je hand hebben vind ik nog altijd een vreselijk gevoel. Champagne Roger heeft, voor we definitief vertrekken, nog een verrassing voor ons, vrouwen. Om 10u wordt de eerste fles champagne opengetrokken en onder lichte dwang (haha, volwassen vrouwen hoeven niet gestimuleerd te worden om om 10u champagne te drinken, wij doen dat gewoon!) drinken we die eerste heerlijke fles met sprankelend alcoholisch sap uit. Kerkhof Daarna neemt Roger ons mee naar een prachtig (?) kerkhof bij een vervallen kerk 'Saint Brides Kirk'. De vervallen graftombes staan schots (...) en scheef her en der rond de ruïne van wat ooit een mooie kerk was. De mist maakt het plaatje compleet. Schotse Safari En dan kan de echte safari beginnen. We rijden naar een andere gigantische estate en spotten honderden herten, zeldzame vogels, prachtige schapen en andere dieren. De sfeer is opperbest en ik denk dat vandaag mijn reis wel gemaakt heeft. Met twee heerlijke meiden, een prachtige man en enkele flessen champagne op pad in een onwaarschijnlijk mooie setting, zo wil ik wel meer safari's doen! Onder het motto "what happens in Roger's car, stays in Roger's car" wijd ik niet ver meer uit over vandaag, maar één ding wil ik wel kwijt: mijn buikspieren hadden genoeg oefening vandaag om er weer een paar maanden tegenaan te kunnen. Vrijdag, 2 november 2018 Vroeg raak Vandaag gaat mijn pa, zoals de afgelopen dagen, op jacht. Voor dag en dauw vertrekt hij met Lieve op zoek naar hun 'prijsbeest'. Tegen negenen schuif ik aan de ontbijttafel, met een vrije dag die zich loom voor mij uitstrekt. Ik neem mezelf voor om te gaan wandelen, maar rond iets na negen krijgen we een sms dat mijn pa en Lieve al aan het terugkeren zijn, want alle beesten die moesten geschoten worden waren geschoten. Fazantenwandeling En dus wacht ik tot ze thuis zijn, zodat we samen kunnen gaan wandelen. Vero gaat mee terwijl Bab nog even in de lodge blijft om te werken. We rijden een eindje en parkeren bij een 'milk farm'. Van daaruit trekken we de heuvels van Schotland in. Door kreekjes, dwars door velden, over prikkeldraad en tussen de schapen. De zon en de blauwe lucht zijn heerlijk en het voelt alsof Schotland ons letterlijk omarmt. We zien talrijke fazanten en eentje poseert zelfs gewillig voor mijn lens. De ijdele fazant. Whisky baby Edradour, een van de kleinste (sinds kort niet meer dé kleinste) 'whisky distilleries' van Schotland moet er deze middag aan geloven. Een deel van de groep zakt af naar de stokerij en na enkele proevertjes beginnen we aan een hilarische rondleiding. Lag het aan de 'whiskyshotjes' of aan het amusante gezelschap, geen idee, maar de combinatie van dit alles zorgde er wel voor dat we ons een breuk gelachen hebben - tot grote ergernis van de medebezoekers waarschijnlijk. We nuttigen een afsluitend drankje in een lokale pub en daarna trekken we terug naar de lodge voor het 'laatste avondmaal'. Zaterdag, 3 november 2018
Rond een uur of 8 's ochtends vertrekken we weer richting Izegem. Bab en Vero komen we een paar keer onderweg tegen en als bij toeval zitten we ook op dezelfde trein. We worden onverwacht nog uitgenodigd bij Patrick en Ria, die ook mee waren op reis. Perfecte afsluiter van een perfecte week met stuk voor stuk zalige mensen. And remember y'all: "Love is the answer. Always." Een trouw in Italië. Een pak vrienden en dito kindjes. Een koppel dat ik ken, met twee schatten van kinderen. En een 10-tal andere onbekende koppels en onbekende kindjes. Het kan het begin zijn van een nieuw tv-format, alleen is het gewoon realiteit. "Of ik in september enkele dagen mee wil naar Italië als au pair voor een vijftal baby's?" Graag! Heel graag. Ik wist totaal niet waaraan ik mij moest verwachten - zo bleek later. Donderdag 06/09/2018 De babyvoorstelling Een van de vrienden trouwt in Italië, dus de ganse groep huurt een domein waar een 15-tal personen kunnen verblijven. Het is er prachtig (afgelegen) en ik word meteen in de vriendengroep geïntegreerd. En in de babygroep. Rosalie (1 jaar), Staf (± 7 maanden), Diane (± 1 jaar), Jeanne (7 maanden) en Cécile (bijna 2 jaar) staan de komende dagen, avonden en nachten onder mijn hoede als de ouders zich even van hun ouderlijke plicht willen ontdoen. Generale repetitie Die eerste dag dient als kennismaking tussen mij en zowel de baby's als de ouders. Het is geen evidentie om als ouder je kind twee avonden en nachten toe te vertrouwen aan een compleet vreemde. Gelukkig schuw ik geen uitdaging en greep ik deze kans dan ook met beide handen. Al snel leer ik iedereen kennen waardoor ik de ouders toch iets op hun gemak kan stellen. Warm gevoel Mijn fitbit draait overuren als ik achter Cécile aanhol maar ik amuseer me te pletter. Ook blijf ik lachen wanneer ik haar op mijn rug neem om te dansen als de lokale fanfare voorbijkomt en ik mijn rug plots vochtig en warm voel worden. Jep, haar pamper had ik niet helemaal juist aangedaan en de warme pipi loopt over mijn rug (my bad). Gelukkig, want ik kreeg het even koud onder de hete Italiaanse zon... Goede start van deze vierdaagse - zo kan je het stellen. Vrijdag 07/09/2018 Strandgangers 's Ochtends besluiten de vrienden naar een strand te gaan met de ganse bende. Enkele kleintjes zijn geen fan van het water en de zon, terwijl de andere (letterlijk) smullen van het zand en gillen van plezier wanneer het zeewater om hun beentjes slaat. Het is een leuk zicht als ik even alle ouders gadesla en tegelijk besef ik wat voor een werk zo'n simpel uitstapje voor een ouder inhoudt. Shout out aan alle ouders out there hoor: chapeau! (Aan mijn ouders: hoe deden jullie dat in godsnaam met 4 kleine koters? Jezus!) Het moment van de waarheid Om 18u worden de genodigden verwacht voor pizza en drankjes in een prachtig stadje iets verderop, waar een soort van 'rehearsal dinner' plaatsvindt. Mijn eerste grote proef: vier baby's (eentje namen ze mee) met elk een andere routine en elk een eigen willetje. De een moet om 18u30 een flesje, de ander om 19u. Die derde om 20u en de laatste ook om 19u als dat kan. Het ene flesje moet eerst poeder en water en dan opwarmen, terwijl de andere eerst water, dan opwarmen en dan poeder moet. De derde moet gewoon water en poeder en geen hitte. Die moet een knuffel en die mag geen knuffel, die moet dit beertje en die deze pyjama terwijl die dan geen pyjama moet. Pauze!! Ik vraag aan elke mama om een 'programma'/draaiboek te maken waarop alles duidelijk genoteerd staat plus een stapeltje met benodigdheden (poeder, flesjes water, slabbetjes en de babyfoon). Voor elke ouder is dit een logisch gegeven, maar als je enkele onbekende baby's voor je hebt weet je niet welke babyfoon van wie is, wie in welk bedje moet slapen en welk flesje bij wie hoort. Dat programma is dan ook een slimme zet - blijkt achteraf. Een houvast voor een leek als ik. De test Met goede moed zwaaien we de opgedirkte papa's en mama's uit - die laatste met een bang hartje waarschijnlijk. We spelen met de bal, we eten een boterham van de grond, we huilen en krijsen hier en daar, we nemen elkaars flesje af en we verliezen af en toe een baby uit het oog. Ik sluit alle deuren in de kamer zodat Cécile vooral niet kan weglopen. Rosalie is op een leeftijd waar ze zich overal aan optrekt en dreigt een kinderstoel om te trekken. Cécile grijpt ondertussen naar de klink van de buitendeur en als Diane begint te huilen doet Rosalie lustig mee. Want wat de een doet, moet de ander ook doen. In tussentijd neemt de enige man in het gezelschap, Staf, alles rustig in zich op en besluit het dan ook op een krijsen te zetten. "Goede moed, goede moed, goede moed", gaat als een mantra door mijn hoofd. Hoofd koel houden en vooral blijven lachen. Ondertussen is het tijd om aan iedereens slaapritueel te beginnen en dus moet ik de kindjes even in hun stoeltjes zetten, zodat ik de kamer uit kan om 'baby 1' in bed te steken. En zo gaat het een uur aan een stuk door. Schattige kleertjes uitdoen, pamper verversen, body aandoen, in hun slaapzakje steken, fopspeen geven, in bed leggen en babyfoon aan. De planning van elke moeder is voor mij een enorme houvast en om 20u20 kan ik tevreden een geruststellend bericht naar alle ouders sturen dat de baby'tjes vredig liggen te slapen. High five aan mezelf. Zaterdag 08/09/2018 Deel twee Het échte feest begint 's middags al, dus vandaag vertrekken de ouders een pak vroeger. Er wordt afgesproken om alle kindjes mee te nemen naar de ceremonie en erna komen de papa's hun kleintjes terugbrengen. Alle dames willen er piekfijn uitzien en Katrien had mij enkele weken geleden gevraagd of ik haar haar wilde opsteken. Met plezier begin ik dus aan een werkje waarvan ik wél zeker ben dat ik het kan en waar ik wel enige ervaring in heb. Met mondjesmaat komen de andere meiden kijken en beslissen ze allemaal dat ze ook hun haren in een leuk kapsel willen voor het feest van hun vrienden. Ik begin letterlijk aan een race tegen de tijd want binnen een uur moet iedereen in de auto zitten én ik heb amper genoeg gerief mee om een deftig kapsel in elkaar te zetten. Geen sprays, geen speldjes en vooral: geen voorbereiding. De meiden stellen mij op de proef maar ik laat me niet kennen. Stipt om 14u15 zit iedereen opgetut en chique gekleed in de wagen. Check! Silenzio. Ik neem mijn boek en vlei me een tweetal uurtjes naast het zwembad terwijl de zon in overvloed op mijn lichaam schijnt. Twee uur rusten en genieten van de stilte vooraleer de vijf baby's (vandaag gaan we full throttle) in volle glorie terugkeren. Belachelijke babysit
De papa's helpen gelukkig met het klaarzetten van flesjes en bedjes etc. en als ze vertrekken huilt er als bij wonder geen enkele baby. Zo blijft het min of meer ook de rest van de avond. Hallelujah! Ik probeer ze zoveel mogelijk af te leiden van het feit dat "papa weg?" is en maak mezelf volledig belachelijk door blokjes op mijn hoofd te zetten, te zingen van K3 en Old McDonald en als een halve gare te dansen alsof ik blootsvoets op een Legoblokje stapte. Het lijkt te werken. Hier en daar zie ik een lach op hun schattige snoetjes en Cécile gilt van plezier. Jeanne heeft last van haar buikje dus zij huilt wat, maar ik ga ervan uit dat zij K3 gewoon nog niet kent en dit dus niet leuk vindt - toch? Terwijl de vrienden zich amuseren op de dansvloer in een romantische trouwsetting, begin ik elke baby te begrijpen en geef ik als een pro drie baby's tegelijk hun flesje. Het bedritueel verloopt iets luider dan gisteren maar als het 21u30 is, klinken hun rustige ademhalingen door de babyfoon en is de rust wedergekeerd in de 'trulli'. Zondag 09/09/2018 Sommige koppels verdwijnen letterlijk met de ochtendzon als ze om 10u hun vlucht richting België moeten halen. De rest ruimt nog even op en ondertussen hou ik baby's - die ondertussen mijn beste vrienden geworden zijn - in mijn armen om ze te sussen of hun flesje te geven (met het nodige spuug op mijn armen en benen als gevolg) terwijl ik die ene deugniet Cécile overal achterna loop. Tijdens de vlucht naar huis zijn de kindjes én de ouders doodop en slaapt iedereen flink als we in de lucht hangen. Conclusie na 4 dagen Italië, 5 baby's en 65 uur als au pair Wat een avontuur, wat een kans die ik kreeg van de ouders (dank voor het vertrouwen!) en wat een inkijk in het leven als jonge ouder. Een wijze les en een heerlijke ervaring rijker val ik uiteindelijk om 1u 's nachts in slaap in mijn doodstil en leeg appartement in Roeselare. Ik ga nog wat verder genieten van het 'papflesloze' leven denk ik. Dinsdag 21/08/2018 Gisterenavond maakten we bij aankomst in het prachtige hotel (dank u mama!) meteen een boel plannen. Vandaag is dan ook een van de drukste van de week. Op het programma: Perast (romantische ministad aan de kust), Kotor (grote badstad met een historisch oud stadsdeel) en het Lovcen National Park. Parkeren in Perast Perast en Kotor voldoen ruimschoots aan onze verwachtingen. Perast is klein, 1 straat langs de kust, verschillende kleine winkeltjes en hotels, schattige restaurants en romantische weggetjes tussen de authentieke huizen. Er heerst een gezellige drukte met genoeg mensen en zonder auto’s. Het parkeren van de auto is een verhaal op zich. We slaan rechts in, weg van de hoofdweg, aan de bruine pijl waar PERAST in drukletters op geschreven staat. We zijn amper van de hoofdweg of we komen terecht in een heksenketel van schreeuwende proppers en toeterende kwade buschauffeurs en rijden duidelijk in de weg van alles en iedereen. Enkele Montenegrijnen willen ons bedotten en roepen dat de parking hier enkel voor mensen is die met hun boot mee gaan naar de twee eilandjes midden in de baai. Goedgelovig als we zijn, rijden we door richting de ‘ingang’ van de stad en ook daar krijgen we te horen dat we nergens mogen parkeren. Iedereen schudt maar van neen met hun hoofd. Ondertussen ontpopte de straat zich als een autokerkhof. Dubbel parkeren, voorsteken, toeteren, opstoppingen... Uiteindelijk lukt het ons om - vlak voor de slagboom - te keren en terug te rijden naar het begin van de straat waar we de parkeerplaats van een Belgisch koppel kunnen innemen. Al snel wordt duidelijk dat je gewoon effectief overal mag parkeren, maar dat iedereen munt wil slaan uit de goedgelovige toeristen. Niet met ons dus! We maken zelfs “vriendjes” met de jonge ‘parkeerwachter’ als hij ons voor een spotprijs wilt meenemen (3 beautiful ladies ‘mijn gat’) met zijn bootje. “We’ll come back later and then you’ll be our guy!” Zolang hij dat zelf maar gelooft. Havenstad Kotor Kotor is een toeristische haven waar gigantische zeilboten en mastodonten van cruiseschepen elkaar verdringen. Het oude gedeelte met zijn petieterige straatjes overtreft gelukkig alles en enkele uren dwalen we rond in de 16e eeuwse stad voor we koers zetten richting - wat beschreven wordt als - een van de mooiste ‘scenic routes’ van het land. De Serpentine haarspeldbochten En zo geschiedde. De ‘Serpentine’ haarspeldbochten bieden op elke hoek een ander en minstens even mooi magisch uitzicht op de baai van Kotor. De Adriatische zee die omringd wordt door groene en zwarte bergen, bezaaid met dennenbomen, afgewisseld met baaien en kleine stranden. Er komen wat sluierwolken opzetten en het reliëf en de diepte van de bergen wordt hierdoor alleen maar benadrukt. Het lijkt of ik terug in Azië ben, zonder overdrijven! Wat. Een. Zicht. Onze monden vallen om de vijf stappen wijd open. Eenmaal in het park blijkt dat ze ferm aan de weg aan het werken zijn en de veringen van onze gammele huurwagen hebben moeite met de stenen en brokstukken die een weg zouden moeten zijn. Maar daar trekken wij ons niets van aan, want zo’n vergezichten zien we niet gauw meer terug. Woensdag 22/08/2018 Op verkenning in Herceg Novi Zelf logeren we in Igalo, een mini badstad naast het bekendere Herceg Novi. ‘s Avonds kleuren de lichtjes van die laatstgenoemde stad de horizon en naar het schijnt zou het wel de moeite waard zijn, dus na een overvolle dag (we waren terug in onze hotelkamer om 21u) doen we het vandaag iets kalmer aan. Montenegro is bergachtig en dat zullen we geweten hebben. Herceg Novi is in de hoogte gebouwd en de vele trappen doen onze Fitbits tilt slaan. Check voor onze cardiotraining van de dag! De grote forten brengen ons even terug in de tijd - in de jaren 1500 was hier veel aan de gang, voor meer geschiedenis verwijs ik jullie graag door naar Wikipedia ;-) - en we keren terug langs het toeristische strandweggetje. Veel stranden heb je hier niet en al zeker geen zandstranden, dus elke vierkante platte centimeter rots in het water wordt ingenomen door kleurrijke parasols, nog kleurrijkere handdoeken en roodgebakken toeristen. Om 17u komen we terug aan in het hotel en trekken we nog even naar het privéstrand van het hotel - jawel - om te genieten van de laatste zonnestralen. Donderdag 23/08/2018 'Google afbeeldingen' Toen ik een paar maanden geleden ‘Montenegro’ googlede sloeg de CEO Sundar Pitchai me met foto’s van het zwarte meer van Durmitor om de oren. Daar wilde ik heen en gelukkig was mijn reisgezelschap, bestaande uit mijn zus en mijn mama, minstens even enthousiast. De rit van 3 uur en een half namen we er (met plezier) bij. Het glooiende landschap varieert enorm. We wanen ons in Kroatië (niet toevallig een buurland), Zwitserland, Amerika en IJsland. Niet dat ik ooit al in al die landen was, maar het voelt zo aan. Ruwe grijswitte rotsen, roze kalkstenen, glooiende graslandschappen met kleine rode huisjes, meren met honderden eilanden. Waw, waw, waw. Om nog maar te zwijgen van het 39000 hectare grote nationale park. Hier kan je wel even in ronddwalen en we besluiten - gezien de lange autorit - om de acht uur durende trek- en klimtochten aan ons voorbij te laten gaan (die is voor de volgende keer met het lief) en een heuse wandeling van enkele uren rond het zwarte meer te doen. De kleuren van het meer veranderen naargelang het licht en je positie ten opzichte van de plas. Van zwart naar donkergroen naar petrolblauw naar felgroen naar turkoois naar zwart. Het kleurenspel is onbeschrijflijk en amper vast te leggen op de gevoelige plaat. Zonder moeite te doen voel je je instant één met de natuur. Geen enkele stap is ons te veel want we worden elke seconde beloond met een prachtig zicht: het kleurrijke gigantische meer omringd door een magistrale bergketen. Acteren! Op de terugweg zijn we genoodzaakt een sterk staaltje toneel boven te halen. De maximumsnelheden hier in het land zijn traag. Onnoemelijk traag. Autosnelwegen kennen ze hier niet en omwille van het bergachtige landschap ligt de gemiddelde snelheid rond 50 km/u. Daarbovenop zijn ze nog eens heel streng in hun controles. Tijdens elke rit zagen we wel enkele politiewagens opgesteld langs de weg voor flitscontroles. Onze chauffeur van dienst hield zich dan ook verbazingwekkend goed aan de snelheden - tot nu. Tijdens de drie uur durende rit aan een snelheid van 50 kilometer per uur was er even een moment van onoplettendheid. En met even bedoel ik even want het was letterlijk een stuk van 100 meter waarin de snelheid van 80 naar 50 ging en moeke niet voldoende geremd had. Zei iemand boete? Achter de bocht, in het midden van de weg een politieagent die streng wuift en ons aan de kant haalt. We hadden op voorhand afgesproken dat we onder geen beding Engels konden (Camille die jaren in Engeland studeerde moest dan maar even doen alsof ze idioot was, idem wijzelf). Gelukkig sprak die agent belabberd Engels en spraken wij - 3 vrouwen - onderling Vlaams. "Wat zegt hij?" "Geen idee, ik denk iets van een boete?" "Hij begrijpt ons toch niet dus we kunnen zeggen wat we willen kaka pipi." Moeke wil zich nog vriendelijk opstellen en bluft: "Français?". Op dat moment roept hij iets in het Montenegrijns naar zijn kompaan in de wagen en we begrijpen het woordje: Frans. De schrik slaat ons even om het hart omdat we dachten dat zijn collega wel degelijk Frans kon. Vermoedelijk zei hij: "'t Zijn weer toeristen, drie vrouwen, hier heb ik geen zin in, we laten ze door." En met onze domste gezichtsuitdrukking (echt, ik speelde een half mongooltje) lieten ze ons gaan. Geen boete en vooral een leuk verhaal om hier te vertellen! Vrijdag 24/08/2018 Na de lange dag gisteren besluiten we op het laatste moment om een dag te nietsen. Geen auto, geen fysieke inspanning. Lezen en rusten en een beetje aanbakken, zwemmen en weer lezen. Ook dàt is vakantie. Carmen van Georges Die avond gaan we naar de opera ‘Carmen’ die in een amfitheater met zicht op de baai van Kotor wordt opgevoerd. Mijn eerste opera ooit en meteen in aanwezigheid van - naar het schijnt - enkele ministers en andere hoge piefen. Ik weet niet goed wat te verwachten. De setting is alvast adembenemend. Onder een zwarte hemel bezaait met sterren bezingt Don José zijn liefde voor Carmen die hem amper ziet staan. Het decor is eenvoudig en bestaat uit vier grote houten panelen die samen een deel van een arena voor stierengevechten in Sevilla moeten voorstellen. Het moet gezegd: we zijn onder de indruk. Iets meer dan drie uur later - de voorstelling loopt af om half één ‘s nachts - keren we met een taxi terug naar het hotel om daar “tooooreadooooor, en gaaaaa-aaaa-aaardeeeee”-zingend in slaap te vallen. Zaterdag 25/08/2018 Budva en Sveti Stefan in een notendop Als laatste bezoekje hadden we het gekende Budva en het nog gekendere Sveti Stefan in gedachten. De oude stad Budva is een enorm schattige plek, ommuurd door hoge stevige oude stenen. De weg naar Budva is er een van vele trappen - dat belooft voor de weg terug. De zon schijnt genadeloos en het zweet loopt in straaltjes van onze ruggen. Aangekomen zijn we alle drie onder de indruk. Smalle straten, schattige huizen, leuke winkeltjes en hier en daar een open plek met enkele cafés. De sfeer kan ik moeilijk omschrijven maar het is bij uitstek de mooiste stad die we hier in Montenegro reeds bezochten. De klim naar de auto is stevig en gelukkig is Sveti Stefan - wat een luxe toeristische trekpleister blijkt te zijn voor rijke Russen - niet veraf. Deze badstad hangt met één lange toegangsweg vast aan het vasteland en bestaat uit een vijftigtal huizen met donkerrode daken. Het mooiste beeld van de stad krijgen we als we langs de weg stoppen en neerkijken op de stad die in de zee ligt. Google gerust eens het bovenaanzicht van de stad, het is de moeite! Ons snelle bezoek aan die laatste staat ons toe om nog een uurtje aan de zee en in het koele water door te brengen. Zondag 26/08/2018
Zondag rustdag. Meer hoeft hier niet over gezegd te worden. Behalve dat we veel lezen - eindelijk lees ik ‘Wil’ van Jeroen Olyslaegers uit (aanrader!) - en ontelbare keren Uno en Rummikub spelen. Vakantie zoals een vakantie hoort te zijn. Maandag 27/08/2018 De saaiste dag van de vakantie want de laatste. Valiezen maken, een boek selecteren voor de terugvlucht, een aflevering van de docureeks ‘The Vietnam War’ downloaden voor tijdens de vlucht, de huurwagen inleveren en het vliegtuig op. Eén positief punt aan terugkeren naar België: het lief terugzien! Conclusie: hier kom ik nog terug! Wat een natuur, wat een uitzichten, wat een weer, wat een prijzen en wat een heerlijk gezelschap. Dank je moeke en Camille en dank je Montenegro! Dinsdag 07/08/2018 Ondanks de vlotte verbindingen tussen de maar liefst 3 verschillende treinen, arriveren we in Charleroi. Onze treinrit van West-Vlaanderen naar het midden van het kleine land duurde langer dan de vlucht naar het hete Malta. Heet als in letterlijk een gevoelstemperatuur van 100 °C. Woensdag 08/08/2018 Een rondje om de stad We zijn augustus en de natuur is hier dor, de temperatuur ondraaglijk warm. Toch besluiten we - het lief en ik - dat we op verkenning gaan in en rond de hoofdstad Valletta, waar wij gestationeerd zijn. Paadjes volgen is niets voor ons, dus we beklimmen stenen en rotswanden waar de golven van de Middellandse zee nors tegen slaan. Al gauw merken we dat we de omtrek van de ganse stad al gewandeld hebben. De hoofdstad blijkt belachelijk klein maar ook belachelijk prachtig. Oude huizen, heerlijke balkons, prachtige kleurrijke voordeuren met - jawel - een zeepaard als deurknop en leuke bleke stenen. ‘Neontoerisme’ Overal lees je dat Saint Julians op Malta the place to be is. Hoe sceptisch het lief en ik ook staan tegenover de échte toeristische plekken, toch gaan we die eerste avond op verkenning. De busrit lijkt eeuwen te duren en hoe dichter we de stad naderen hoe grappiger wij het alle twee lijken te vinden. Marginale Engelsen, dikke Duitsers en overdreven sexy geklede Maltese tienermeisjes kleuren het straatbeeld. De seksuele revolutie is hier duidelijk aan de gang en de 14-jarige Maltese ‘dames’ schuwen geen controverse. Ze dragen minder kleren dan ik op het strand. Dus hier houden de all-in hotels en de rijke Europese en Russische toeristen zich schuil! We zijn de bus nog niet uit of de luide commerciële muziek en de felle neonlichten slaan ons rond de oren. De ene restauranthouder na de andere klampt zich aan ons vast en na 4,3 minuten besluiten we met één simpele blik van verstandhouding dat we de eerste de beste keet in moeten om hier zo snel mogelijk weer weg te zijn. Het was een vreselijke avond in een vreselijk toeristische mediterraanse stad waar het lief en ik ons vreselijk geamuseerd hebben. De fles wijn die we bestelden deed ons even de setting vergeten en de slappe lach die we beiden hadden verzachtte de pijn. Donderdag 09/08/2018 Marginaal wijkfeest Valletta is zodanig klein dat het al gauw geen geheimen meer voor ons heeft. De verpersoonlijking van de GPS (namelijk: mijn lief) zorgt ervoor dat we de stad goed kennen. De ferry ligt dus op ons te wachten op het water over te steken naar Vittoriosa (oftewel Birgu). Vittoriosa blijkt in feeststemming te zijn. Morgen is het de feestdag van Saint Lawrence en elke inwonende draagt hetzelfde rode shirt en laaft zich gulzig aan het lokale bier Cisk. Met temperaturen rond de 35 °C is het niet moeilijk om snel dronken te worden en meer dan honderden dronken feestgangers zien we op het dorpsplein niet. Een beetje geschiedenis We lopen enkele straatjes door en plots botsen we op een auberge. Een auberge waar in de jaren 1530 de ridders van de orde van Sint Jan (Johannieten) logeerden. Een grote geschiedenisfan zijnde gaat het lief even in overdrive en zijn blinkende helblauwe fonkelogen liegen er niet om. Birgu diende trouwens als basis voor deze fameuze ‘Order of Saint John’ en was de facto de hoofdstad van Malta van 1530 tot 1571. De stad speelde een giga rol in de geschiedenis van het eiland. Na enkele uren in de verschroeiende hitte zetten we koers richting onze eigen ‘townhouse’ in Valletta, schieten we ons in onze badkleding en springen we van de eerste beste dichtstbijzijnde rots op enkele meters van ons huis de diepblauwe zee in. Vrijdag 10/08/2018 Kleurrijke haven Malta heeft tig baaien en kleine haventjes in de aanbieding en Marsaxlokk zou het meest pittoreske en kleurrijke zijn. Na een hobbelige busrit spuwt de bus ons uit in een kleine inham waar groene, gele, rode en blauwe vissersbootjes het decor sieren. We wandelen even rond en stoppen aan enkele typische marktkraampjes. De nougat, handdoeken, zeepjes, houten lepels en massaman en spotgoedkope saffraan blijken plots allemaal héél Maltees (hier geen Maltesers te spotten trouwens. Boe!)... Saint Peter’s pool Bij Marsaxlokk zou een prachtige natuurlijke 'pool' moeten liggen: Saint Peter’s Pool. Een louche kerel met zonnebril en zwarte Mercedes wil ons voor € 10 naar de baai brengen. Het is een steile wandeling, maar nog geen twee kilometer ver. Harde ‘tantes’ als we zijn willen we de tocht te voet doen. Hallo, wij waren wel enkele maanden in Azië waar de broeierige warmte om je heen slaat als een warm dekentje, dus twee kilometer in Europa kunnen wij ook wel aan zeker? Ha! Daar sloeg ìk even de bal mis. De zon staat hoog aan de staalblauwe hemel en ze bakt onze hoofddeksels gaar. Het zware stijgen en de hete zon maken mij al gauw duizelig en terwijl het lief als een berggeit het met grote steenbrokken bezaaide bergpad op huppelt hangt mijn tong op mijn voeten. Teleurstelling... Saint Peter’s pool is mooi. Om niet te zeggen prachtig. En je zou denken dat onze harde tocht (oké, mijn harde tocht) op slag vergeten is door het aanzicht en je zou ook denken dat we dit wondertje van natuur even voor ons konden houden, maar dat dachten die 200 andere toeristen ook... Compleet gedesillusioneerd en een beetje gedehydrateerd zinkt de moed me in de schoenen. We maken een wijselijke beslissing om even een heel lokaal kaartje erbij te nemen en door te zetten naar een baai die niet aangegeven staat op elke website en op elke kaart. Het kan volledig tegenvallen en ook stroppen van toeristen of het kan wondermooi en behoorlijk desolaat zijn. ...En verwondering We komen geen levende ziel tegen onderweg en zien nog net geen ‘tuimelkruid’ rollen over de stofferige baan. Voor ons is dit alvast een goed teken. Er staan ook nergens pijlen; een nog beter teken. Plots zitten we aan de punt van het schiereiland en zien we, achter de heuvel een schitterende baai liggen met zeewater dat wel zeker 15 schakeringen blauw kleurt. Waar ‘Sint Peters zwembad’ geen vierkante centimeter schaduw heeft, heeft dit ‘Delimara’ talrijke natuurlijke uitstulpingen in de rotsen waar je beschermd bent tegen de zon. De pool mag dan dubbel zo groot zijn, met de 31 man (jap, ik telde ze) voelen we ons hier behoorlijk alleen en is het heerlijk toeven. Zaterdag 11/08/2018 Nog een beetje meer geschiedenis Malta is een mini-eiland met een giga strategische ligging, net onder Italië. Door deze ligging is het een felbegeerd eiland voor alle omliggende landen. De Ottomanen vochten zich hier te pletter tegen de kruisvaarders van de ‘Order of Saint John’. Maar zij waren niet alleen. Malta werd onder andere binnengevallen door (zet u schrap) de Feniciërs, de Grieken, de Romeinen, de Byzantijnen, de Arabieren, de Sicilianen, de Noormannen, de Spanjaarden, de Johannieters (daar hebben we die Order of Saint John), de Ottomanen (die het keihard geprobeerd hebben maar los op hun bek gingen), Napoleon (die hier letterlijk zes dagen verbleef), de Britten (die het eiland in bescherming namen), de nazi’s en de Italianen. Daarna konden de Maltezen eindelijk rusten en Maltezen zijn, weliswaar onder de bescherming van Engeland. We bezoeken - onder lichte druk van het lief - het historisch oorlogsmuseum, gelegen in het prachtige Fort Saint Elmo, waar alle veroveringen, maar dan vooral die mislukte van de Ottomanen, uit de doeken gedaan worden. Mijn gebrek aan geschiedkundige kennis wordt tenietgedaan - met groot enthousiasme - door het lief dat de geschiedenis van het eiland vertaalt in een leuk verhaal. Zondag 12/08/2018 Boem kanonschot Dat geschiedenis een belangrijke rol speelt op dit eiland werd jullie al duidelijk. Elke dag om 12u brengt een ceremonieel kanonschot hulde aan het rijke verleden van Malta. 70 gram buskruit wordt in de loop van het kanon gepropt en een grappig gekleed mannetje ontsteekt de lont waarop de knal weergalmd over het ganse eiland. Als ware Maltezen trekken we ons na de middag terug in ons prachtige huis om aan de hitte te ontsnappen en eindigen de dag met onze rituele duik in de koele prachtige heldere Middellandse zee. Maandag 13/08/2018 Toeristen opgelicht De Blue Grotto. In elke reisfolder en op elke blog over Malta vind je lovende artikels over het magische lichtspel dat de chemische reactie van zonnestralen in combinatie met de kleurrijke algen veroorzaken. En eerlijk, het is wel best verbazingwekkend hoe de natuur ook hier weer de mensen met verstomming doet slaan. Alleen jammer dat je vliegensvlug moet kijken en genieten, want wat een boottocht van 25 minuten zou moeten zijn is na 11 minuten al gedaan. Om in totaal vijf grotten te zien... "Look good, now we return, that’s it, thank you, you can leave tip here, bye." Dinsdag 14/08/2018 We nemen een cruise. Een Turkse gumlet cruise rond het eiland. We verlangen al acht dagen naar deze dag en hij is werkelijk perfect voor ons! Blauw water, varen op zee, van tijd tot tijd een gezonde snack die passeert en een stem die door de boxen informatie over de verschillende plekken waar we langs varen schalt. We zien de Dingli Cliffs, passeren langs onze privé baai van de eerste dagen, varen om de Blue Grotto, lunchen in een onbekende baai en pauzeren in de Blue Lagoon, waar ze ons twee uur het zeewater niet uit krijgen. Zeemonster gespot! Plots zie ik in mijn ooghoek een donkere flits in het water. Gezien mijn ‘held-zijn-in-open-water' wat vervaagde de laatste dagen, zwem ik naar boven en hap ik adem. Voorzichtig dompel ik mijn hoofd weer onder water en daar, in die heldere zee aan de Mediterranee, zwemt een klein schattig kwalletje. Eerst vrees ik voor die akelige kwallenbeet, maar als ik me er over gezet heb ben ik zo enthousiast als een kind. “Jellyfish, jellyfish!” schreeuw ik. Met een paar mede-enthousiastelingen - het lief op kop - volgen we het leuke diertje op de voet. Of de tentakel. Woensdag 15/08/2018 Chill Woensdag rustdag. Grootse plannen worden in de diepvriezer gestopt - waar we maar al te graag bij zouden kruipen. We rusten, we slapen uit, we lezen voor de ventilator en gaan nog enkele uren zwemmen in onze geliefde zee. Vissen voeden, zee-egels opduiken, kusjes geven onder water en dan nemen we afscheid van het wijde sop. Donderdag 16/08/2018 Time to go home, folks! Heerlijke tijd met een heerlijk lief onder een heerlijk (iets te) warme zon. God, wat was het leuk. 2018 is het jaar van 'de emotie'. Van reizen, van veranderingen, van nieuwe indrukken en nieuwe gevoelens. 2018 begon in het verre buitenland, letterlijk aan de andere kant van de wereld. Halfweg 2018 kwam ik weer met beide voeten op de grond en leerde ik opnieuw, na al die positieve ervaringen tijdens het reizen, dat mensen ook slecht kunnen zijn. In mei verloor ik mijn werk door het samenspel van enkele collega's. Positieve en negatieve indrukken dus maar alles, werkelijk alles vervalt in het niets bij de gebeurtenis van vorige week, 6 juli 2018. Telefoon Om 9u03 word ik wakker. Naar goede gewoonte ontgrendel ik mijn iPhone en zet ik de vliegtuigmodus uit. Het toestel 'pingt' en er verschijnt een gemiste oproep van mijn oudste broer op het scherm. Hij belt mij nooit en gezien zijn vriendin op bevallen staat schieten er allerlei gedachten door mijn hoofd. "Er is iets gebeurd!" "Er zal toch niets gebeurd zijn?" "Er is iets gebeurd." Meteen bel ik hem terug waarop hij, enthousiaster dan ik hem ooit hoorde, roept: "Proficiat tanteeeeeee!" Het is gebeurd. Het is surreëel. Even surreëel als toen ze rond kerst met mij skypeten en me meldden dat zij een kindje verwachtten en dat ik tante zou worden. Zeven maanden later krijg ik dus wederom een telefoontje met heuglijk nieuws. Verandering Ik ben bang en benieuwd tegelijk. Hoe zal alles gaan, wat zal er gebeuren, hoe gaat het leven van mijn ouders - die nu plots grootouders zijn - veranderen? Michiel en Karen veranderen plots in mama en papa. Mijn kleine broer in een peter, mijn zusje en ik in tantes. Zoveel veranderingen door zo'n klein mensje. Druppelende gloed Halsoverkop vertrekken het lief en ik naar het moederhuis in Gent. Als we de deur van hun ziekenhuiskamer opendoen wordt het kleine mensje gevoed door de mama. Een klein hulpeloos hoopje mens, rood van alle inspanning, blakend van gezondheid en zo mooi als het maar kan. Volmaakte vingertjes, ellenlange fijne beentjes, een schattig neusje en donkere grote kijkers. De gloed die over mijn broer en schoonzus hangt is moeilijk te beschrijven. Als een emotie van een gezicht kon druipen dan druppelden verliefdheid en gelukzaligheid nu op de grond waar ze een plas vormden die tot aan mijn tenen vloeide. Gelukkig voor de kersverse ouders dat wij die dag gingen kamperen en vooral gelukkig voor hen dat mijn lief mee was want hij moest me bijna letterlijk uit de kraamkliniek sleuren. Liefde! Puck Puck, je hebt geen idee want op dit moment drink en slaap je vooral, maar ik heb het gevoel dat jij nog veel dolle avonturen zult beleven. En reken maar dat een paar van die dolle avonturen met ons zullen zijn! Liefde voor P. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|