Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
Nepal got under my skin. Het reizen ook. En dus besloot ik een eind geleden om volgend jaar een andere horizon op te zoeken. Letterlijk dan. Ik besloot om helemaal in mijn eentje enkele maanden te gaan genieten van de groenste rijstvelden, de blauwste lucht en de witste stranden. Vietnam, Laos, Thailand, Cambodja,... De exacte horizon moet ik nog bepalen, maar het wordt in ieder geval Zuid-Oost Azië.
Waarom ik het doe? Ik heb het nodig. Denk ik. Voel ik. En ik denk dat ik het volgend jaar nog even hard ga nodig hebben als nu. Alles van me afschuiven, anoniem even back to basics met miljarden muggen als reisgezelschap op een brommertje of in een gammele bus. Lachende mensen, geen deadlines of gedoe. Na wat oppervlakkig opzoekingswerk besloot ik om er gewoon voor te gaan. Het verlof werd aangevraagd en mondjesmaat begon ik mensen in te lichten. En iets van dat 'inlichtingsproces' viel me tegen. Of op. Iets viel me op. Het reactiepatroon van de mens, jong of oud, verliep grosso modo altijd hetzelfde. De eerste reactie die ik steevast kreeg was: "Jij?" Gevolgd door: "Naar waar?" Om dan te eindigen met de vraag: "Alleen?" En ik neem het 'de mens' niet kwalijk hoor. Als iemand mij dergelijk plan vertelt wil ik ook altijd weten naar waar en met wie. De mens is nu eenmaal een nieuwsgierig baasje. En het zijn niet zozeer die vragen die me tegen de borst stoten (gezien ik ze zelf ook altijd stel). Het is vooral de manier waarop 'de mens' die laatste vraag stelt. Een vleugje medelijden schuilt elke keer in die laatste vraag. En daarom vraag ik mij af: wat is er nu eigenlijk mis met alleen zijn? Bestaat er een wet die zegt dat je samen moet zijn? En zo ja, waar kan ik die wettekst ergens vinden? Nee hoor, ik ga alleen op reis maar ik ga ook niet alleen op reis. Ik ga niet naar een onbewoond eiland in het gezelschap van een stokoude volleybal waar ik een gezicht op teken. Ik ga alleen en ik ga huilen en lachen en snotteren en genieten. Een vriend van me zei onlangs (ja, die vriend werd hier al veel gequoot. Het is er dan ook eentje met enkele levenswijsheden in zijn lijf. Die vriend, niet de quote.): "Je hebt twee soorten mensen. De mens die kwijlend aan de lippen hangt van de mens die zijn verhalen vertelt en de mens die die verhalen vertelt." En ik besloot om die tweede te zijn. Maar ik ben nog niet weg. Ik blijf nog even om gebrainwashed te worden door de westerse wereld vooraleer ik me onderdompel in een bad van kokos en rijst. Tijd genoeg om alles nog even op een rijtje te zetten dus.
0 Comments
Kathmandu, 13 oktober, 16u07
Gisteren niets noemenswaardig. ’s Ochtends de meest hobbelige weg ooit afgelegd. Had ik melk in mijn tieten gehad, dan was het nu milkshake geweest. Tegen de middag komen we aan in Kathmandu, die al bekend aanvoelt. Behalve wat rondstruinen door de straatjes en heel wat aflachen met elkaar deden we niet veel meer. De hotelkamer is een verbetering van jewelste in vergelijking met de kamer de eerste dagen. Zelfde hotel, maar aan de andere kant van het gebouw. En het is een verbetering in vergelijking met de andere hotels tout court. Warm stromend water, gewassen handdoeken, glas rond je douche. Ruimte. Waarschijnlijk heel vuil (voor ons, overdreven nette westerlingen), maar onze standaarden lieten we twee weken geleden ergens langs de weg in een krakkemikkig hutje, bestaande uit golfplaten, achter. Vandaag struinen we rond, kopen we souvenirs en lezen we wat. Morgen om 14u30 zit ons Nepalees avontuur er op. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|