Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
26/10/2017 - Pai Deze ochtend start een tweedaagse trekking naar de jungle van Pai. Google het gerust: je mag het jungle noemen. Vogelspinnen, giftige slangen, felgekleurde (en bijgevolg ook giftige) duizend -en honderdpoten, duizend verschillende insecten, vleesetende planten, de kleurrijkste bloemen... Het programma wordt ons de dag ervoor uit de doeken gedaan: “You walk 4 to 5 hours, bit up, bit down. Then small town with cave and you sleep there, ok? Second day, you and you walk again, few hours yeah? Then hot springs yeah, then waterfall.” We vertrekken om 9u met een fijne groep. Wij met 5 (Janine heeft wat problemen met haar brandwonde en moet elke dag naar het ziekenhuis dus zij paste), een kerel van Florida, een gezellig trio uit Engeland, Wales en Ierland en een dochter en haar vader uit Nieuw-Zeeland. Een fijn zootje ongeregeld dus. Met een te klein busje waar we net (niet) in passen en waar de gids achter aan het laddertje bengelt, rijden we 40 minuten naar een primitief dorpje waar we onze trektocht aanvangen. Een stevige klim tussen de rijstvelden en na 10 minuten loopt het zweet al als een klein watervalletje van mijn voorhoofd. Ik gluur stiekem naar mijn medewandelaars en zie tot mijn grote vreugde ook hun tong uit hun mond hangen, net als een hond die uren aan een stuk liep en snakte naar zijn drinkbak. We rusten na enige tijd uit op een omgevallen boomstam en zien een gigantische spin wegvluchten onder het dichte bladerdek dat de grond beschermt. Kwestie van niet te vergeten dat we in de jungle zitten - gelukt! We blijven maar klimmen en het zweet gutst ondertussen over mijn rug. Ik heb het gevoel dood te gaan tot we plots halt houden op de top van een berg met een uitzicht dat je alleen in de reismagazines ziet. Lunchtijd! Na nog geen half uur zetten we onze tocht verder. Uren en uren wandelen we (zeg maar klimmen) door dichte stukken jungle waarbij de gids voorop loopt met zijn machete en de weg vrijmaakt voor ons. ‘Into the wild’ maar dan verantwoord. Heerlijk om tot het uiterste te gaan met een vergezicht dat alleen maar bevredigend werkt. De meest verschillende tinten groen die je je maar kunt inbeelden. Als we rond 16u aankomen in het dorpje van de stam Lisu (dorpje kan je het niet noemen. Eerder enkele primitieve hutten her en der verspreid) moeten we onze rugzak achterlaten en meteen vertrekken naar de ‘cave’. Prachtige rotsformaties en stalactieten. Mijn hoofdlamp doet goed dienst in het pikkedonker. Na een kort tochtje door de ingewanden van de grot wurmen we ons door een dunne spleet naar buiten toe waarop het hard begin te regenen (ja, het regenseizoen is nog altijd zo actief als een bijtje op zoek naar nectar). We wandelen terug naar onze slaapplek en trekken droge kleren aan terwijl we ons warmen aan lokale whisky en lauw bier. Het is nog vroeg maar omwille van het donker wel super gezellig. Praten, lachen, drinken, fotoles krijgen van de Amerikanen, eten (klaargemaakt op een vuur in een houten hut naast de onze. Jawel, er ín.), lachen, meer praten en een klein beetje meer drinken en om 22u was iedereen klaar om onder de klamboe te duiken en te slapen op de meest dunne matrassen die ik ook zag. Het woord matras doet het ding geen eer aan. Een hard lapje stof bedekt met vlekken en vlooien (bleek achteraf). Blij dat ik mijn klein zijden slaapzakje mee heb. Ik woel en luister naar de omgevingsgeluiden en probeer te slapen, maar hoe harder ik probeer, hoe wakkerder ik word. Om middernacht sta ik op voor een plasje in het...gat van de met grote betonnen blokken gebouwde hut, overdekt met golfplaten vol gaten. Toiletpapier hebben ze er niet maar de regenton met een kraantje boven moet volstaan. De kakkerlakken spurten weg als ze gevangen worden door de lichtstraal van mijn hoofdlampje. Ik ga terug naar mijn plank en probeer te slapen. Na tien minuten merk ik dat het hopeloos is, sta ik op en zet mij op het ‘terras’ waar we de avond doorbrachten. In de hoop wat sterren te zien doof ik mijn hoofdlamp maar dankzij het regenseizoen en het onweer die nacht zie ik geen hand voor mijn ogen. Ik blijf toch zitten en ga volledig op in de geluiden die het junglestadje omsingelen. Honderden insecten brullen en zoemen om ter luidst en plots begint in de verte een hond te blaffen waarop een andere enkele kilometers verder antwoordt. Ook de hond die me al een half uur gezelschap houdt blaft vrolijk mee. Het is wonderlijk om die dieren te horen communiceren. Twee uur en een paar stijve billen later keer ik terug naar mijn muggennet om daar geknuffeld te worden door Nathalie die me in haar slaap verwart met haar man Ruben. Om 6u wekken de hanen me en ik voel me even een kip op stok. 27/10/2017 - Pai Na een veel te licht ontbijt (mijn maag wil niet meewerken) zetten we onze tweedaagse verder. Gelukkig geen 280 meter stijgen en 390 meter dalen zoals gisteren, maar iets minder ruig. We bezoeken de Karen-stam met de meest schattige kindjes die ons de ganse tijd nadoen. De zon schijnt genadeloos en eindelijk arriveren we bij de Hot Springs waar we onze spieren laten genieten van het warme bronwater. Daar zaten we dan, in de jungle, omgeven door bomen en planten en lianen in het meest heldere water, te genieten van de rust en ons pijnlijke lichaam. Heerlijk moment. Na een uurtje rijden we terug naar Pai en zijn we gewoon allen blij dat we het er levend vanaf brachten. Tot de dag erna, uiteraard, wanneer je spieren even konden rusten en des te verkrampter wakker worden. 28/10/2017 - Pai 9 uur sliep ik aan één stuk. 9 uur! Dat is geleden van toen ik nog een baby was, denk ik. Mijn lichaam voelt zo stram en stijf en ik maak de belofte om mezelf de ganse dag te (laten) verwennen. Een dik uur ‘full body coconut oil massage’ (daar verlang ik nu al meer dan een week naar), m’n benen laten waxen (voor € 12,5 in totaal, massage + wax (!)) boekje lezen, heerlijke smoothies drinken, lekker eten, blog schrijven, met de vriendjes een drankje nuttigen aan de rivier... Vakantie zoals het een luilekkervakantie betaamt. Ik kan hier wel aan wennen hoor. Maar voor wat hoort wat en dat afzien van de afgelopen twee dagen neem ik er dan ook met plezier bij.
9 Comments
24/10/2017 - Pai Samen met onze kleine familie, zoals we elkaar inmiddels al noemen, huurden we die dag een scooter. Het plan om om 9u af te spreken (Elise en slapen gaan niet samen en ik had een drukke dag in gedachten) en te vertrekken mislukte faliekant toen iedereen gewoon in vakantiestemming bleek. En gelijk hadden ze. Ik moest gas terugnemen - behalve op de scooter dan. We spraken rond 9u30 (lees: 10 uur) af om te gaan ontbijten met z’n allen en daarna naar het scooterverhuur te gaan. Enkele banana pancakes later stonden we allen vrolijk af te dingen bij de baas van het scooterzaakje. Veel te laat en vol goede moed en volgetankte scooters reden we westwaarts richting de eerste waterval: Pam Bok Waterfall. De regen kwam ons ook tegemoet en algauw zag de lucht donkergrijs. 50 shades of grey maar dan in het Thais. Dat kon onze pret niet bederven want bij meer dan 30 graden zorgen die regendruppels voor de perfecte verkoeling (toch voor enige tijd). Dana, Ruben en Luna namen een douche onder de waterval terwijl Nathalie, Janine en ik toekeken en genoten van het fantastische landschap. Rond 14u zetten we koers richting de ‘Hot Springs’ in het noorden. We hadden er zin in want de regen stopte niet en echt warmer werd het er ook niet op als je met kletsnatte kleren op een scooter rijdt in de wind. Maar honger hadden we ook en ons oog viel op een keischattig wegrestaurant waaraan een groot spandoek hing; “BUFFET 50 BHT”. We onderwierpen onze scooter aan de ‘rem-test’ door alle remmen toe te gooien en te stoppen aan het restaurant. De schattige familie die het uitbaatte woonde in tentjes onder een zelfgemaakt bladerdak achter het bouwvallige gebouw. Naast hun tenten hadden ze een moestuin waar mijn vader jaloers zou op zijn. Bananenplanten, spinazie, papaya,... ze kweekten alles zelf. De groenten die wij dus op ons bord kregen kwamen letterlijk vers uit de grond want we zagen hen de spinazie uit trekken. Wat een maaltijd zette moeder de vrouw in een mum van tijd op tafel! We konden er weer tegenaan en zetten onze tocht verder richting de Springs. Ik claxonneer 3x (= onze bende-codetaal voor “Stoppen, ik wil een foto nemen!”) en we gaan langs de kant staan in de modder. Dana wil een u-bocht maken om te keren en zijn moto schuift uit waardoor Janine eronder beland. Gevolg; ganse been bezaaid met brandwonden, gaande van 1e tot 3e graads. Een vriendelijke lifter neemt haar mee naar het ziekenhuis en wij volgen op onze scooters. Iedereen was wat geschrokken door de ernst ervan en de pret was er voor ons af. Die Hot Springs doen we wel een andere keer. Samen uit, samen thuis. 25/10/2017 - Pai Janine is veranderd in een mummie en we spreken allen af om 10u (effectief deze keer) voor een tweede dag op de scooter. Janine besloot zichzelf een dag te verwennen en liet de scooter voor wat het is en wij trokken met z’n vijven richting een andere waterval, in het zuiden. Een prachtig ding waar je van kon glijden (als je een hele goede ziekteverzekering had en je leven iet of wat beu was). De ongelooflijk hard stralende zon verdween plots achter enkele wolken en een stortbui barste los. Te midden van de jungle, naast de mooie kletterende Mo Paeng waterval, viel de regen op de bladen van de honderd verschillende bomen en planten die er stonden. Spinnen hielden zich stevig vast aan hun net, de wandelende tak zocht beschutting onder een blad, de muggen op onze benen. Zelfs dit was prachtig. Ik wachtte enkel nog op David Attenborough die plots van tussen de bomen zou verschijnen om het natuurfenomeen eer aan te doen. Zoals het de regenbuien in Thailand betaamt priemden de eerste zonnestralen na een half uur alweer door de wolken. En hoe! Na een gans jaar zag mijn lichaam eindelijk zon en transformeerde ik - hoe kan het ook anders - opnieuw in een kreeft, ondanks mijn uitgebreide smeren met 50+. Maar het kon me niet schelen. Ik cruisde door het meest fantastische landschap dat ik ooit zag op een scooter met de zon op mijn snoet en met mijn gedachten al bij de volgende stop: de Pai Canyon. In 2015 bezocht ik de Grand Canyon en de Bryce Canyon dus ik bereidde me voor op een mooie put in de grond met wat rijstvelden rond. Boy, was I wrong. De Grand Canyon mag dan wel gigantisch zijn, de Pai Canyon is adembenemend mooi. Kleiner, dat is zeker, maar prachtig! Omringd door bergen met alleen maar jungle en rijstvelden. Een houten hutje hier en daar en een verdwaalde koe in de verte. Dit. Was. Magisch! We klommen en daalden en zagen de meest prachtige vergezichten. We haalden acrobatische toeren uit voor een mooie foto en genoten met volle teugen. Hier geen hekkens, paaltjes, paden, zitbanken of eender, maar gewoon rotsen. Val je? Dan heb je pech, maar je betreedt deze Canyon duidelijk op eigen risico. En net dat maakte hem zo mooi. De woeste natuur zijn gang laten gaan en sterker laten zijn dan de mens. Zoals het hoort dus. Mijn hart maakte wel 10 sprongetjes en ik had spijt dat we alweer vertrokken maar de waterval van gisteren wachtte op ons voor een verfrissende duik. Een overvolle dag maar het was er eentje die ik niet snel zal vergeten. De schitterende groep, de magische uitzichten, de stralende zon. Jeetje, voor mij mag dit eeuwig zo blijven duren! 22/10/2017 - Chiang Mai Het gaat allemaal niet zo lekker. Mijn eerste dip heb ik officieel meegemaakt en ik hoop dat de volgende lang op zich laat wachten. Het lief pept me op via WhatsApp maar het dringt niet tot me door. Gelukkig slaap ik sinds gisterenavond in een hostel met Marlies en Sofie (uit Izegem city) dus voel ik me even minder verloren en alleen. Die ochtend komt er ook een Duits meisje in onze kamer aan: Luna. Een jong ding, sprint-in-'t-veld en komt meteen met een keistrak plan. Zij vindt Chiang Mai maar niets (ik dacht dat ik de enige was!) en zij zou een dezer vertrekken naar Pai en dan zorgen dat ze terug is in Chiang Mai voor het Lantern festival. M'n oren vielen bijna van m'n hoofd. Lantern festival?? Dat was toch half november? Bleek dat ik op een kalender van vorig jaar gekeken had (pauze voor reactie). Ik kon dus toch naar het festival want ik was wél nog in het land. En nog eens verdomd dichtbij ook. Ik voelde m'n haren Rapunzel-gewijs groeien en waande me even de prinses in het bootje terwijl haar prins haar zijn liefde verklaart en ze voor het eerst kussen met duizenden zwevende lampionnen rondom hen. (Gigantische 'Tangled-fan'. Valt het op?) De gedachte die de laatste dagen dor mijn hoofd spookte verdween spontaan. Namelijk wat ik eigenlijk probeerde te bereiken met deze reis. Voor wie of wat deed ik dit eigenlijk? Zou ik niet beter naar huis gaan? Dat soort dingen. Nonsens en onzin maar ze zaten even vast in een plekje in m'n hoofd. Ik besluit een fiets te huren, op aanraden van Sofie en Marlies. Zij fietsten al gans Thailand door en ze doen dat met verdomd veel verve. Dus, voor een kleine euro huur ik een lekker fietsje voor 24 uur. We fietsen naar het busstation omdat we allemaal nog tickets nodig hebben, stoppen onderweg voor de heerlijkste smoothiebowl en fietsen de zon tegemoet. 's Avonds houden we halt bij de de zondagse avondmarkt maar al gauw beseffen we dat dit een grote tourist trap is en zetten we koers richting het hostel voor een lekker hapje op de foodmarket naast onze deur. Die meiden zorgen er, zonder het te beseffen, voor dat ik me stilaan een beetje een reiziger begin te voelen. Leuke dag en leuke vooruitzichten. Eindelijk! 23/10/2017 - Chiang Mai + Pai In de ochtend doe ik wat boodschappen en opzoekingswerk. Postzegels vinden blijkt hier uit te draaien op een heuse queeste. Maar liefst 4 7-Elevens moest ik afgaan op zoek naar amper 4 postzegels. Gelukkig had k de fiets nog. Na een overheerlijk en gezonde lunch neem ik afscheid van Sofie en Marlies. Heel blij dat ik even onder hun vleugels mocht meereizen. Om 14u komt de bus Luna en mij oppikken aan onze hostel om richting Pai te trekken. Dana, een onwaarschijnlijk sympathieke Californiër stapt in bij de volgende halte. Blijkt dat iemand te zijn die Luna de dag ervoor leerde kennen tijdens haar lunch. Een praatgrage Amerikaan met een goed hart. Heerlijke kerel (en hij kan aan tickets geraken voor Burning Man - dus als iemand interesse heeft ;)). In een mum van tijd staan we in Pai, ondanks de haarscherpe bochten in de bergen . We ontmoeten in ons busje ook Janine uit Zeeland. We richtten een Facebookgroepje op om het afspreken te voor ons diner te vereenvoudigen. Luna en ik vinden algauw een hostel dat voldoet aan onze eisen en na een snelle douche treffen we Dana in een gezellig restaurantje waar hij eet met een aangenaam Hollands koppel. We wandelen door de hoofdstraat, eten wat streetfood, gaan een cafeetje binnen, nemen wat drankjes en schotjes en toen waren we plots met 6. Stuk voor stuk mensen die ik nu al een warm hart toedraag. Onze Facebookgroep groeit zienderogen. Morgen gaan we met z'n allen een dagje de scooter op. Canyons, hot springs, caves... Pai en omstreken heeft het allemaal. Ik kan niet wachten om met dit zootje ongeregeld de bergen in te trekken. Het wordt een dolle week, zoveel is zeker! 21/10/2017 - Chiang Mai I made it. Ik leef, hoewel ik een beetje met plakband en zalfjes aaneen hang. Vooraleer ik mijn avontuur neerpen raad ik iedereen aan minstens enkele dagen op voorhand naar het treinstation te gaan en jouw ticket in tweede klasse (minstens) te boeken. En al zeker als ze de dood van hun geliefde koning gaan herdenken net op het moment dat jij in Bangkok bent en dus alle treintickets voor de komende 100 miljoen miljard dagen verkocht zijn. Ik geef het maar even mee. Maar goed, ik koos er zelf voor, dus ik moet niet klagen. Ik kon het vliegtuig (of de nachtbus, maar ik deed aan het lief de belofte die nooit te nemen) nemen en daar dan 2000 Thaise Baht (of meer wegens extreem last minute) tegenaan gooien of ik kon gaan waarvoor ik gekomen was: een treinticket. Een Verfaillie zou een Verfaillie niet zijn als ik mij door derdeklassers liet tegenhouden. In Bangkok besloot ik wat opzoekingswerk te doen over de nachttreinen naar Chiang Mai in derde klasse, maar veel vond ik niet. Een verhaal van een Brits koppel dat op houten bankjes moest zitten in een overvolle trein en die hun plaats kwijt waren van zodra ze even rechtstonden om vb. naar het toilet te gaan - gedurende die 14 uur! Ik besloot dus wijselijk niet teveel water meer te drinken en mijn darmen voor te bereiden met wat koekjes in plaats van de lokale gerechten, kwestie van alles wat harder te maken. Ik was ruimschoots op tijd (20u45 voor de trein van 22u) en besloot mijn kansen te wagen aan het loket door te vragen naar een upgrade. You never know dat er plots een plekje vrijgekomen was in tweede klasse (en dus met slaapbanken). Die 600 uitgespaarde Baht betaalde ik er dan met plezier terug bij. Helaas stond het geluk even niet aan mijn kant. Nou, vol goede moet liep ik naar mijn wagon, nummer 3. Het is maar één nacht. Wat is een nacht in een mensenleven? Je betaalt nu amper € 7 voor een treinrit van 14 uur. In België betaalde ik € 24 voor een treinrit van Roeselare naar Brussel voor 2 uur. Jawel, schandalig inderdaad. Ik praatte mezelf moed in, zoveel was duidelijk. Dus hup, kop omhoog en gaan! Ik passeerde de wagonnen 15, 14, 13, 12. Allemaal tweede klasse... Mooie grote ruime wagonnen. Wagon 11 was derde klasse en zag eruit als de eerste klasse zetels zoals onze oudere treinen van vroeger. Brede lederen zetels. Mijn hart maakte een sprongetje en ik was tevreden. Derde klasse is nog zo slecht niet! Houten bankjes, phoe! Van wagon 11 sprong het plots naar 5 en ik kraaide duidelijk te vroeg victorie. Zitbankjes zonder kopsteun, gemaakt naar Thaise normen: klein en smal. Alles behalve Elise dus. Het lief had ik hier ook graag zien dubbelvouwen, met zijn 1m94! Ik was de 3e in onze wagon dus kon mijn bagage perfect boven mijn hoofd installeren. En dan wachten. Wachten. Wachten. Stilaan liep de wagon vol en gelukkig waren het genummerde plaatsen en had ik meer geluk van mijn Britse voorgangers. De trein vertrok stipt om 22u, ondanks alle blogs en artikelen waarin ze altijd een vertraging van minstens een uur aankondigden. We waren nog geen uur weg of ik kreeg al pijn aan mijn rug en billen. Fuck dat waren harde banken. Dat leer is er alleen maar om te camoufleren dat er gewoon een plank onder zit én om ervoor te zorgen dat je billen er keihard blijven aanplakken van het zweet. Zonder ventilatoren (er hingen er 3 aan het plafond waarvan 1 niet werkte en de andere niet in onze richting bliezen was het broeierig heet in onze wagon. Alle ramen stonden wagenwijd open en waren geen overbodige luxe. Tot er rond middernacht honderden kleine muggen binnenvlogen. Velen al dood door de zuigkracht en de anderen vlogen overal: in open monden van slapende passagiers, in schoenen, op rugzakken, op de banken. Overal lag het bezaaid met muggen en hier en daar een mot. Ik kon alleen maar hopen dat die invasie snel voorbij ging. Rond een uur of 4 kreeg ik plots een glimp te zien van een opkomende zon. We waren niet meer in een grote stinkende hoofdstad maar we gleden door heuvels, bergen, kleine dorpjes,... Mijn oude gsm kon het niet mooi vastleggen, maar wat een kleuren! Ik genoot er des te meer van. Al gauw straalde die oorspronkelijk zachte mooie opkomende zon in al haar glorie en maakte ze van de wagon weer een gratis sauna. Zweet liep gewoon langs mijn rug en voorhoofd terwijl ik geen millimeter bewoog. Maar plots zaten we in het groen. Bergen, bossen, jungle, bomen overal, lianen, noem maar op. Het was magisch en ik had ogen te kort. Links was er zoveel te zien en zo miste ik rechts een heleboel en omgekeerd. Ze zeggen dat de trein niet het meest comfortabele middel is (no shit Sherlock) maar dat het wel het mooiste is omdat je echt door de natuur glijdt. Daar kon ik ze geen ongelijk in geven. Mijn rugpijn, slapeloosheid, nekpijn, hoofdpijn en drukkende blaas vergat ik al snel. Ik zette het juiste muziekje op - wat is er beter dan Disney als je door zo'n magisch landschap rijdt - leunde (in de mate van het mogelijke en dus zonder de knieën te strelen van mijn overbuur met mijn knieën) achterover en besloot het laatste uur echt te genieten van de treinrit. En dat deed ik! Voor ik het wist (ha, ha) kwam ik na 14 uur stipt op tijd aan in Chiang Mai. Ook dat was tegen alle regels in, want de trein moest er normaal 2 uur langer over doen, als ik alle reviews en zo mocht geloven. Niets van, Elise had chance! Ik vond een schattige hostel genaamd A Little Bird Guesthouse 2 en nam daarnet een heerlijke douche. Een flutstraaltje, maar eenmaal je jezelf begint te ruiken omdat je écht stinkt dan is elk straaltje water welkom. Of hoe je jouw standaarden in amper enkele dagen aanpast naar de situatie. En dan nu: Chiang Mai! Te voet, met de fiets, de brommer, de opties zijn legio. Wordt duidelijk nog vervolgd! 19/10/12017 - Bangkok De dag begon heet. En het was er eentje waarop ik wakker werd toen het ontbijt net gedaan was. 10u. Blijkbaar kon ik mijn slaap goed gebruiken van de afgelopen 2 reisdagen. Ik besloot er meteen voor te gaan en met de bus (!) en de metro (!) naar enkele gigantische winkelcentra te trekken. So far, so good. Ik vond de bus en wachtte geduldig meer dan 20 minuten tot bus 15 kwam. Na een rit van meer dan een uur over 4,5 km kwam ik aan bij de metro en nam ik die, zonder veel problemen. De winkelcentra. Gigantisch is zelfs niets in vergelijking met die shoppingcentra. MBK: gigantisch. Siam Center en Sian Panagan: beiden last van megalomanie. Terminal 21 waant zich zelfs de wereld. Ik zat in Washington, Rome, Hollywood. Reisje rond de wereld in enkele uren. Toen ik terugkeerde rond een uur of 16u30 viel mijn gsm uit. Mijn externe batterij had ik meer hoor, maar mijn kabeltje vergat ik - uiteraard - in mijn kamer. Nu goed, ik geraakte er met de 15 en moest ook zo terugkeren. Alleen bleek dat een totaal andere route. Een oudere Engelsman die hier duidelijk woonde hielp me goed. Alleen bleek zijn uitleg niet helemaal te kloppen en kwam er helemaal geen bocht na 'de derde halte'. Een jonge Thaise hielp me en zei dat ik op bus 65 moest zitten. Dus als ik hier uitstap, dan neem ik gewoon de volgende bus (65) en dan stopt hij aan jouw halte. Ik stapte uit. En wachtte. En wachtte. Tot ik aan een schoolmeisje mét enorme iPhone in de hand vroeg of ze even voor me wilde kijken. Bus 15 - dan toch! Hup, de 15 weer op. Na enkele haltes kwam het mij nog altijd niet bekend voor. Terwijl ik er volgens mijn intuïtie (haha!) en fotografisch geheugen toch al zeker moest zijn, of toch in de buurt. Een oud dametje zag me iets aan de buschauffeur vragen en vroeg waar ik zijn moest. "Samsen Road, please." Haar antwoord: "Noooo, noooo, that way! Other bus, no good!" Hup, ik opnieuw van de bus (ik kreeg het al wat op mijn heupen) en met behulp van mijn innerlijke gps (halleluja!) vond ik zomaar ineens mijn hostel terug. Na online wat te zoeken naar een fijn eetzaakje in de buurt zocht ik ondertussen info op over de nachttreinen van Bangkok naar Chiang Mai. Ik las een artikel waarin stond dat je zeker een of zelfs 2 dagen op voorhand jouw nachttrein moet reserveren want dat je anders de kans hebt om in een slecht bed te liggen (lees: bovenste bed ipv onderste) of dat hij zelfs vol zou zitten. Dus, voor ik ging gaan eten besloot ik mijn treinticketje voor de dag erna alvast te gaan kopen in het treinstation. "The best way to get there? Bus 53, ma'am!" Ik laat mij niet kennen door wat bussen en met een opgeladen gsm begon ik aan mijn derde busrit die dag. Opnieuw een hobbelig parcours, met overstappen op een andere bus 53, daar weer een kwartier wachten voor de buschauffeur besloot in te stappen en dan de drukke avondspits van Bangkok in. Maar ik geraakte er. En toen ik in de lijn voor de tickets voor de 'future' stond te wachten en een dronkaard tegen mij begon te praten in het Thais bleek dat alle tickets uitverkocht waren voor de nachttrein voor 20 oktober. En voor 21 oktober. En voor 22 oktober. En voor 23 oktober. Jawel, de eerste vrije plaats was 24 oktober. Zo lang wilde ik helemaal niet in Bangkok blijven! Dus keek ik naar alternatieven; dagtreinen: volboekt, dagbussen: volboekt, nachtbussen: hier en daar nog een plaats vrij, maar laat dat nu net het enige zijn wat mijn lief me liet beloven; neem géén nachtbussen! Enige optie? Een nachttrein in derde klasse. Lees: geen bedden. En geen plaats om je rugzak ergens veilig(er) te leggen. Lees ook: kapotte rug, kapot lichaam, kapotte geest na 14u - jawel - op deze trein. Maar ik spaarde er wel bijna 1000 baht mee uit. Hoera... Dus, ik boekte. Een nachttrein. Voor 14u. Rechtopzittend. Eens zien hoe dat afloopt. Mijn humeur en euforie van mijn uitstekende plantrekkerij om bij de shoppingcentra te arriveren én van het op eigen houtje terugvinden van mijn hostel verdween als sneeuw voor de zon - bij 34 graden 's avonds misschien niet helemaal zo onlogisch. Tijdens de busrit (nummer 53, jawel) werd ik vergezeld door een vriendelijke, doch opdringerige Thai. Die me zijn ganse leven vertelde en duidelijk ook het mijne wilde weten. In welk hostel ik sliep ("Oh, I forgot the name), hoe lang ik in Bangkok bleef (No idea yet, maybe a few days?), naar waar ik ging erna (I think I'll go to the south), hoe ik heette (Dames en heren, ontmoet Alice!), en zo voort. Hij zei me dat ik moest oppassen voor vreemde mannen want dat die vaak gauwdieven zijn (no shit?!) én dat we vrienden konden worden via Facebook (Please, give me your name!). Hmm, sorry, ik heb geen Facebook. "Okay, okay, than I give you my e-mailadress, so you can sent me an e-mail." Okay, doe dat! Hij kwam naast me zitten, raakte even mijn knie aan en toen begon ik me behoorlijk op mijn ongemak te voelen. Een halte vroeger dan normaal stapte ik uit. Nog nooit was ik zo blij om mijn hostel te zien. (Tot ik plots mijn hangslot van mijn locker kwijt was, mijn ganse rugzak ondersteboven gooide en het niet meer terugvond. Dus: slotje foetsie na dag 2. Maar dat is dan weer een andere kwestie.) En die nachttrein? Die ga ik 'ownen' als nooit tevoren. Nachtje op een houten bank in een klare wiebelende luidruchtige hete en vochtige trein? Baja! Bring it on Thailand! 17/10/2017, Roeselare - Brussel
Het moment van de waarheid. Le moment suprême. The moment of the truth. Kortom: EINDELIJK mag ik Aziëland gaan verkennen. Maar met die eindelijk komt ook het gevreesde afscheid met het lief. Vrienden en familie zwaaide ik gezwind uit, al lachend: "Hè, niet flauw doen, binnen 3 maanden sta ik hier terug!" En "Ach, niet zeveren, het was nu ook al weer 2 maanden geleden dat je me zag!". Maar van het lief was het geen twee maanden. Het was amper een paar dagen. Vakkundig negeerden we de voorbije dagen het naderende afscheid maar het moest er van komen en het sloeg ongelooflijk hard toe. Met tranen die aan onze neuzen bingelden en over onze wangen liepen (we wisten niet meer welke traan van wie was) namen we afscheid. Obstakel 1 overwonnen. De tig huilbuien achteraf niet meegerekend. Obstakel 2 kondigde zich aan. Elise wilde eens haar bank-app checken. Elise was ook voor de reis veranderd van gsm, kwestie van haar iPhone niet onnodig te laten stelen of whatever. Elise had dus haar bankkaart niet meer gekoppeld aan deze oude gsm. Gevolg: geen bankverrichtingen met de gsm en alles zou via haar ouders moeten gaan. Weg drie maanden zelfstandigheid! Bellen naar de bank, aan de noodrem in de trein trekken, uit de rijdende trein springen, lopen naar een Belfius kantoor in Brussel, onderweg 3 accidenten veroorzaken en op enkele minuten voor sluitingstijd een bakje van de bank bemachtigen. Het is niet veel mensen gegeven, maar gelukkig kennen jullie zo eentje: E.V. uit R.! Ik spurt naar de trein met 11 kg op mijn rug. Ik duw de conducteur aan de kant en spring opnieuw op de trein richting Zaventem. (Het is een spel; zoek de 7 fouten!). 18/10/2017, Brussel - Bangkok Een vlotte check-in, een goede eerste vlucht naar Istanbul, een nog vlottere overstap op een iets minder luxueuze vlucht richting Bangkok: het gebeurde allemaal. Mijn vriendelijke buurman ging al vaak naar Zuid-Oost Azië en had een paar onwijs interessante tips voor me, loodste me door de douane, toonde me waar ik mijn geld best kon wisselen, wachtte op me voor de bagage etc. Voorbode van een mooie '3-maandse'? Morgen Bangkok (deze middag/avond reken ik niet mee). Jullie zullen nog even geduld moeten hebben. Ik zou hier graag 'Tot morgen' in het Thais typen, maar Google geeft me dit: เจอกันพรุ่งนี้. Bestelde ik nu net groene curry? |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|