Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
23/12/2017 - Hanoi - Cat Ba Happy happy hour Om half tien komt de bus ons halen om richting Cat Ba te gaan, een eiland niet ver van het fameuze Ha Long Bay. Na een viertal uur rijden en een vlotte overzet met de ferry dropt onze bus ons netjes af aan ons kleine schattige hotel. We pakken op het gemak uit, lezen een beetje en genieten van de privacy die onze kamer ons biedt. Rond 16u hebben we een (hele) late lunch waar we een fles rode Chileense wijn kraken bij een pizza. De feestdagen: ook bij ons, denken we! Diezelfde avond vloeit de alcohol rijkelijk en vieren Eef en ik vervroegd kerstavond. Een datum is ook maar een datum, vinden we en we maken gretig gebruik van het happy hour. 24/12/2017 - Cat Ba Johnny Depp? We maakten té gretig gebruik van het happy hour... Met een dof gevoel in ons hoofd en een draaierige maag stappen we op de boot die ons een ganse dag door het meest bekende UNESCO werelderfgoed van Vietnam zal loodsen. In de mist lijken de mossige rotsen van Lan Ha Bay, die opdoemen uit het water, precies op behekste piratenschepen uit Pirates of the Carribean. De kleine vissersdorpjes (lees; enkele lege vaten waarop de in bamboe gevlochten vloer dient als drijvende fundering voor de golfplaten huisjes met maar één lamp; boven de voordeur) bestaan uit twee of drie huizen die omringd worden door gigantische vissersboten die een wirwar van touwen en grote lampen bevatten. Gele kajak, groen water Rond tien uur worden we letterlijk ‘te water gelaten’ in een gele kajak die mooi afsteekt tegen onze blauwe regenjassen en het helder groene water. We peddelen tussen de gigantische met groen begroeide rotsen en genieten van de stilte die de grotten en ingesloten waterpartijen beheerst. Op een bepaald moment zijn Eef en ik alleen op het water, ingesloten door grote rotsen. Een roofvogel cirkelt boven onze hoofden. We houden op met peddelen en luisteren naar de stilte. Het wateroppervlak verandert in één grote spiegel en we kunnen de bodem zien door het blauwgroene heldere water. Monkey Island zonder apen Na onze schitterende kajaktocht varen we met de grote boot naar Monkey Island. De mist is opgetrokken en de zon is er doorgekomen. We worden afgezet aan het eiland met de waarschuwing niet teveel aandacht aan de apen te geven omdat ze nogal agressief uit de hoek kunnen komen. Voorlopig geen aap te zien en zolang hij niet uit onze mouw komt (ha...ha...) besluiten we de rots te beklimmen die ons een mooi uitzicht zou moeten geven op het strandje en de eindeloze zee met zijn uitstekende rotsen. Vogelperspectief op de apenrots Het is levensgevaarlijk en zou in Europa absoluut verboden zijn en net daarom vinden Eef en ik de klim zo fijn. We moeten ons letterlijk aan de rotswand optrekken, zonder touwen of haken, en terwijl we ons concentreren op het niet van de rots vallen, ontpopt er zich een prachtig panorama voor onze ogen. We aanschouwen de zee van bovenaf en kunnen zo perfect zien hoe helder en diep hij op sommige plekken is. En hoewel het een ongelooflijk uitzicht is blijven we niet lang op de puntige rotsen zitten (gemakkelijk is anders) en zetten we de daling terug in. Een aap, dan toch Ik vlij mij even op mijn gemak op het strand met mijn rugzak nog op mijn rug, terwijl de anderen nog klimmen, wandelen en genieten. Plots hoor ik geritsel achter mij, maar ik sla er geen acht op tot iemand naar me wijst en zegt: “Euh... You might want to watch out...” en ik besef dat een aap in mijn rugzak zit te graaien! In een zijvak stak nog een lege koekjesverpakking en de arme/agressieve (schrap wat niet past) aap dacht nog een lekker brokje te kunnen meepikken. Ik draai me om en spring recht waarop de aap kwaad zijn tanden ontbloot en naar mij sist. Geen nood, er vallen geen gewonden, want wanneer de pientere aap merkt dat er bij mij niets te bikkelen valt, valt zijn oog op een halfvol blik Red Bull van een Britse meid naast me. In een oogwenk zit het blikje tussen zijn handen en drinkt hij als een mens van het suikerdrankje. Grappig schouwspel en verbazingwekkend menselijk, die aapjes. Jingle Bells Kerstavond vieren we met enkele mensen die ook mee waren met de boot. De té harde bassen van de marginale technomuziek (plus de voorbije zware nacht - eerlijk is eerlijk) zorgen dat we al snel in ons bed liggen. Geen kerstavond zoals een ander, maar gelukkig hebben Eef en ik elkaar! (Ooooh) 25/12/2017 - Cat Ba We slapen uit en trekken in de namiddag richting het nationale park met een brommertje. Een korte maar meer dan pittige wandeling op de steile wanden van de bergen die het park telt maakt dat we snel terug beneden staan. Op de terugweg mogen we de ondergaande zon boven de zee aanschouwen en houden we even halt om te genieten langs de weg.
0 Comments
22/12/2017 - Hanoi Korte scheiding Eef en ik nemen vandaag even me-time en gaan elk een andere richting uit in de stad. Zij zoekt het cafeetje op waar de befaamde smeuïge Vietnamese egg-coffee zogezegd ontstaan is en ik trek naar de grootste markt die Hanoi en omstreken kent. Groothandel, letterlijk De markthal is volgestouwd met grote pakketten van 1 op 1,5 meter of groter die omwikkeld zijn met zwarte plastieken en toe geplakt met enkele lagen duct tape. Vrouwen dragen de zware pakken op hun ene schouder van de trappen en duwen ze op een brommer bij een andere dame. Soms wel drie pakken op één brommer, waarbij je het vrouwtje amper nog ziet zitten. Alle producten zitten verpakt in grote hoeveelheden en je kunt hier op de Dong Xuan Market ook enkel in bulk aankopen. De producten die je hier ziet vind je twee straten verderop in de kleine winkeltjes waar ze aan de man gebracht worden. Nikes, Vans, Adidas, slippers van Havaiana, Louboutins, trainingspakken van Dior en Prada, wandelschoenen van The North Face, wandelbroeken van Jack Wolfskin, rugzakken van Deuter, oorringen van Chanel en zelfs nagellak van Essie. Je vindt hier alles tegen dumpingprijzen. Over de echtheid van de producten hebben we het later nog. Het is een kakofonie van geschreeuw, te felle lampen, te kleine gangen en mensen die met karren passeren en je bijna omver lopen. Hier geen toeristen, op een handvol moedige exemplaren na. Post-its en koffie Na 3 kwartier heb ik er ook genoeg van en zoek ik het schattigste koffiebarretje van gans Hanoi op: The Note Coffee. De muren, plafonds, trappen, zitbanken en zelfs de telefoon zijn beplakt met post-its met daarop leuke, inspirerende, ontroerende, kleurrijke en schattige boodschappen van klanten. In een melige bui - het is tenslotte bijna kerst - schrijf ik een boodschap voor het lief en mijn ouders en vereeuwig hen aan de bank. De lekkere koffies én de leuke nota die aan mijn koffie hangt neem ik er graag bij. 21/12/2017 - Ninh binh - Hanoi
Slapeloze nacht 4 dagen Ninh Binh is perfect. We deden alles bewust op het gemak en genoten even van het niets doen. Maar die nacht slapen we als kleine kinderen tijdens de nacht van 5 of 6 december. Vandaag gaan we liften. Liften... Of toch een poging tot. Ik maak een heel professioneel uitziend bord, gemaakt uit karton van een koekjesdoos met een zwarte stift die ik toevallig in mijn rugzak vond. HANOI. Net groot genoeg en gigantisch scheef. Er loopt één grote weg van Ninh Binh naar de hoofdstad Hanoi en de 100 kilometer die we moeten overbruggen lijken ons perfect om in één dag te doen. We rekenen uit dat we ongeveer in de late namiddag in de hoofdstad van Vietnam zullen aankomen. Poging 1 Vol goede moed maar ook met een grote portie zelfrelativering, wandelen we naar de grote weg. Ons voorbereidend op een paar uur wachten op die eerste lift, steek ik mijn ‘professionele’ bord de lucht in. Na amper 3 minuten, ik had mijn rugzak zelfs nog niet af gedaan, stopt een kleine truck en de jonge chauffeur knikt naar ons. Niet begrijpend kijken Eef en ik elkaar aan. “Hanoi?”, vragen we? Opnieuw knikt hij, springt uit zijn kleine cabine en opent zijn laadbak. We gooien onze rugzakken erin en kunnen amper geloven dat we na enkele minuten al een lift hebben. En wat voor één: rechtstreeks naar de rand van Hanoi. Google Translate Zijn Engels is onbestaand en we behelpen ons met de Google Translate app. Op een bepaald moment vertaalt Google voor ons het volgende: “You give ten dollar two old friends travel.” Het had even goed Chinees kunnen zijn in plaats van een Vietnamese vertaling, maar de bankbiljetten die hij aan mij wil overhandigen zijn duidelijk. Aanvankelijk denken we dat het om geld gaat dat wij aan twee oude vrienden van hem in de stad moeten overhandigen. Ze hebben hier wel vreemdere rituelen... Blijkt, na lang heen en weer gebaren en gevraag, dat hij het geld aan ons wil geven omdat we geen geld hebben om een bus te nemen (want ja; liften) en dat wij die twee oude vrienden zijn. (Uiteraard namen we het geld niet aan, geen paniek.) Gratis vervoer plus geld krijgen, het zijn er weinig gegeven, maar Eef en ik speelden het voor elkaar. Poging 2 Twee uur later, net buiten het centrum, aan de chaotische ring, zet hij ons netjes af. We staan op het punt om een Grab te bestellen als we besluiten om toch een poging te ondernemen om aan ons hostel afgezet te worden dankzij een tweede lift. We zijn ons enorm bewust van onze gigantische geluksfactor bij de eerste lift, dus nemen we onszelf voor om het toch nog even te proberen en daarna alsnog een Grab te bestellen. Onze ‘lift-engel’ is ons aardig gezind want 7 minuten later stopt een nagelnieuwe Ford Pick-up truck en brengt de chauffeur ons, zigzaggend door het ontzettend drukke brommerverkeer in het centrum, aan ons hostel af. Gratisch ende voor nietsch. Wanneer nog eens? Het was de beste beslissing ooit om net die weg te liften. We begonnen met een flinke portie relativering en hadden de uren van de bussen al opgezocht. Minstens vijf uur vroeger dan voorzien kwamen we kosteloos aan op onze bestemming. Een avontuur dat recht had op een eigen blogpost, me dunkt! 17/12/2017 - Ninh Binh 6 voor de prijs van één Met een nachttrein waarin we een coupé van zes personen volledig voor onszelf hebben glijden we vanuit Hué Ninh Binh binnen. De mototaxichauffeurs dringen zich weer aan ons op en we zwichten voor hun aandringen. Na een rit van 12 uur in een schuddende schommelende trein willen we graag zo snel mogelijk in ons hostel zijn. Het Golden Bell Backpackers Hostel blijkt een uitermate klein hostel te zijn in een rijhuisje in een zijstraat van de hoofdband. Uitgebaat door het meest schattige Vietnamese koppel, beiden amper 25 jaar oud. We droppen onze rugzakken af in een dorm met zes bedden, waar wij weer de enige blijken te zijn. Het lijkt een constante. Natuurlijk Trang An In een gezellig cafeetje (er is er letterlijk maar één te vinden in Ninh Binh) huren we een brommer en zetten we die middag koers richting Trang An om er in een bootje te genieten van de kracht en pracht van de natuur. Het zicht is er adembenemend. De rotsen stijgen op uit het water, begroeid met talrijke soorten bomen en alles ziet er zo woest en ruw uit. Ninh Binh wordt wel eens Ha Long Bay op het vasteland genoemd, maar gezien we nog niet in Ha Long Bay raakten kan ik dit niet beamend of ontkennen. Google het gerust, het is schitterend! Het bootdametje peddelt moedig voort en flink bied ik aan om ook te peddelen. Wist ik veel dat we nog niet over de helft van de tocht waren... Fris is een understatement De zon begint te zakken en onze enige trui die we meenamen naar Azië brengt helemaal geen soelaas. Ninh Binh ligt een pak in het noorden van Vietnam en we hadden niet stilgestaan bij het feit dat het hier dus dan ook stukken kouder is. Als we in het donker terugrijden vriezen we letterlijk uit ons vel en kan de hete douche ons amper verwarmen. Dekens genoeg op de andere bedden, dus die eigenen we ons even toe. 18/12/2017 - Ninh Binh Cuc Phuong National Parc Wederom springen we de brommer op. Al onze T-shirts en topjes hebben we aan en we lijken net op Joey in Friends die al Chandlers kleren in één keer draagt. Maar de laagjes helpen, dus iedereen tevree. Het Cuc Phuong National Parc ligt op een goede 60 kilometer van ons hostel dus we vertrekken vroeg in de ochtend. Onderweg komen we amper mensen tegen, laat staan toeristen en we genieten van de prachtige omgeving en de zon die onze snoet toch enigszins verwarmd. Zingen zingen zingen Het park blijkt gigantisch groot en is in principe ‘gewoon’ (ik ben te verwend) jungle. De steile hike van een tweetal uur warmt onze handen wat op en dat is maar goed ook want de terugtocht is een hel. De wind is aangewakkerd en de gevoelstemperatuur blijkt 5 graden. Met enkel een zomertrui (wie neemt nu een fleece mee naar Zuid-Oost Azië? Jani doet me dood.) is dit abnormaal. Om de pijn te verzachten en de tijd sneller te doen gaan zingen Eef en ik luidkeels liedjes op de moto. Hoe luider en hoe dwazer hoe beter. Een goede tactiek, want de kilometers vliegen voorbij en we zijn terug in het hostel voor we er erg in hebben. 19/12/2017 - Ninh Binh Spring maar achterop bij mij Drie dagen na elkaar een brommer huren zou te veel van het goede zijn en ook de koude temperaturen smeken voor wat lichaamsbeweging. Het ene tweewielige voertuig maakt plaats voor het andere: de fiets. We fietsen ons warm en vinden het prachtigste plekje op aarde. Althans, toch in Ninh Binh. Met een schitterend zicht op een meer en omringt door hoge bergen drinken we enkele koffies en laten we ons verwennen door de zon. 20/12/2017 - Ninh binh Vandaag ziet er quasi gelijkaardig uit als gisteren. Alleen vervangen we de fiets weer door de brommer want we bezoeken de Bai Dinh Pagoda die verder van de stad verwijdert ligt. Eef bezoekt de tempel en ik bezoek koeien in een weide verderop. Met mijn e-reader hou ik hen gezelschap want de tempel zei me niet veel. De namiddag bestaat uit rusten, rusten, rusten en op vakantie zijn bij ons geheime plekje. Meer moet dat niet zijn! 15/12/2017 - Hoi An - Huế Een troosteloze teleurstelling Met een beetje pijn in het hart, maar klaar voor een nieuw avontuur, verlaten we het pittoreske Hoi An. Daarvoor moeten we via Da Nang passeren en we kunnen er niet snel genoeg doorheen rijden. De meest troosteloze kuststrook dat ik hier al tijdens mijn reis zag. Zelfs de Belgische kust, die ongelooflijk verpest is door de vreselijke appartementen, lijkt op dat moment aantrekkelijker. Overal appartementsgebouwen, een fijn strookje strand, donkere zee. Troosteloos en mistroostig, twee woorden die in ons opkomen als we de grote boulevard over rijden. Achter grote panelen waarop Da Nang geprezen wordt de mooiste stad te zijn, liggen kleine bouwvallige ‘huisjes’ met voortuintjes die meer op vuilnisbelten lijken dan tuintjes. Een groter contrast met de gekunstelde foto’s op de borden bestaat niet. De Hai Van Pas Gelukkig kan de weg naar Huế ons wél bekoren. Met een volautomatisch brommertje (we maken het ons gemakkelijk, zonder versnellingen) scheuren we over de Hai Van Pas, door de bergen, langs de zee, door de mist, langs de ruwste rotswanden. Luxepaarden Eef en ik besloten gisteren dat we na enkele maanden in hostels wel even wat privacy en vooral wat luxe verdienden. We boekten een viersterrenhotel in Huế. En dat blijkt een schitterend idee te zijn, want Huế heeft niet zo heel veel te bieden. Bedden met dikke matrassen, heerlijk geurende lakens, verse handdoeken, een schitterende badkamer, een gigantische tv, een fancy fitness,... We blijven die avond in onze hotelkamer, met uitzicht op de stad en boeken een massage en bestellen roomservice. We wanen ons filmsterren. 16/12/2017 - Huế Onbijt, de belangrijkste maaltijd van de dag Een ontbijtbuffet. Geen broodje ei of een yoghurtpotje, maar een buffet. Keuze zat en we laten ons volledig gaan. Het ontbijten gaat over in brunchen en onze magen pruttelen tegen, maar Eef en ik weigeren te luisteren en laten ze uit hun voegen barsten. Het verlaten waterpark We huren een brommer en in de gietende regen rijden we naar een verlaten waterpark op enkele kilometers. De straten staan binnen de 4 minuten blank en we rijden/drijven door de kleine straatjes van het platteland rond Huế. Mijn modieuze nieuwe regenjas met gekleurde bollen op werkt voortreffelijk en ik voel me een echte local. De bouw van het waterpark is in 2004 na een investering van drie miljoen dollar gestaakt. Vandaag de dag doet dit verborgen zwemparadijs dienst als griezelpark voor toeristen en hangout voor een handje vol jonge Vietnamezen. En dit grijze regenweer helpt deze griezelige sfeer te behouden. Begin 2016 haalde de regering er zelfs krokodillen weg die er hun gading gevonden hadden. Kwestie van het wat veilig te houden voor de toeristen. Uitgeregend komen we terug aan in ons hotel waar we nog enkele uren in de warme lobby doorbrengen voor we richting station gaan om de nachttrein naar Ninh Bình te nemen.
12/12/217 - An Binh - HCMC - Hoi An Een korte beschrijving van deze dag:
13/12/2017 - Hoi An De kleren maken de vrouw Hoi An is naast een prachtige (echt!) stad gekend omwille van zijn honderden kleermakers. Je kunt hier eender welke kledingstuk of schoeisel laten maken op maat. Exact zoals jij het wilt. Tegen een meer dan schappelijke prijs. Hoor ik iemand ‘shopwalhalla’ zeggen? Oh, juist, dat ben ik! Rehahn, mijn nieuwe held De wegen van Eef en ik splitsen zich voor even en we gaan beiden op zoek naar die ene. perfecte tas en rok. Na enkele uren vinden we elkaar geheel toevallig terug bij de Japanse brug. We drinken een koffie en bezoeken de permanente expositie van Rehahn, een fotograaf waarop ik verliefd werd. (Het lief is op de hoogte.) Hij maakt de mooiste foto’s van lokale etnische stammen en de prachtigste portretten van oude Vietnamezen. Tranen wellen op in mijn ogen. Ik raad je echt aan hem te googelen (en, als je toch bezig bent: mij een uitvergrote foto te geven als ik terug ben). Krachtige beelden en even krachtige verhalen. De foodmarket kalmeert onze emoties even en de rooftopbar zorgt voor een perfect zicht op de gele muren en donkere daken van de lampionnenstad. Geslaagde avond, prachtige pittoreske stad! 14/12/2017 - Hoi An De Zji We springen de fiets op om de rijstvelden op te zoeken. Per abuis arriveren we aan het strand en besluiten er een uurtje door te brengen onder de parasol. Ik maak een wandeling om mijn gedachten te ledigen en John Mayer zingt de perfecte woorden in m’n oren. We doorkruisen de rijstvelden en passeren koeien en waterbuffels die ons de weg versperren. Zon, eilanden, rijstvelden, palmbomen. In mijn gekste dromen kan ik niet geloven dat we 14 december zijn. En dat het sneeuwt in België. Laat me toe even te gniffelen: hihi. Caffe suà da In de namiddag gaan we om onze op maat gemaakte kleren en handtas en genieten we van een perfecte koffie in een lokale koffiebar. Vietnamese koffie, en dan vooral de zoete gecondenseerde melk in combinatie met de ijsblokken, ‘caffe suà da’ in het Vietnamees, is mijn nieuwe favoriete drankje. Dank je Eef om mij dit zoete ‘vergif’ te leren kennen... Lichtjes De nacht brengt een rode gloed over de stad die veroorzaakt wordt door de vele lampionnen die de stad zo bekend maken. Lichtjes op de rivier, in de bomen, op de daken, aan de terrassen en in de restaurantjes. Als je mij een beetje kent weet je dat ik ‘in overdrive’ ga bij lichtjes (denk aan het lichtfestival in Chiang Mai). En zo geschiede. Eef ondergaat geduldig mijn ‘waauws’ en ‘ooohs’. Na enkele ‘fresh beers’ belanden we bij een restaurantje langs het water van een jonge kerel waar enkele locals flink aan het pintelieren zijn. Wederom een memorabele avond met een memorabele meid in een memorabele setting. Vietnam. So far, so very good! 06/12/2017 - Phnom Penh - Ho Chi Minh Mototaxi en kapotte rugzakken Met een vlotte busrit geraken Eef en ik de grens over aan Vietnam. Na een woelige rit met de motortaxi waarbij mijn rugzak verbrandt aan de uitlaat en de taxichauffeur een echte eikel blijkt te zijn, arriveren in het kleinste schattigste hostel ooit. Een feller contrast met de gigantische stad waarin we net belandden bestaat niet. NY in Azië We arriveren laat en wandelen nog even door enkele straten (lees: schreeuwerige uitgaansbuurt inclusief luidruchtige Britse en Engelse toeristen (no offense)) tot we op een heel lokale markt stuiten en ons daar tegoed doen aan een lekker noedelsoep. De dag sluiten we af met een cocktail op een rooftopbar. De stad is gigantisch, zo ook het gebouw waarop Eef en ik enkele momenten later staan te nippen van onze cocktail alsof we dit al jaren doen. New York, ben jij dat? Nope, Ho Chi Minh all the way, badend in duizenden lichtjes van auto's, huiskamers, winkeltjes, kantoorruimtes.. Het lichtfestival in Chiang Mai krijgt een waardige tegenstander. 07/12/2017 - Ho Chi Minh Geschiedenis Na de Killing Fields in Cambodja staat de geschiedenis van Vietnam op ons menu. We weten weinig van de geschiedenis van dit land en besluiten om er ons werk van te maken. Meer dan 4u lopen we rond in het museum en we zijn de enigen die ons zo verdiepen in deze geschiedenis. De eenzijdige blik op de oorlog (de Amerikanen zijn slecht en zorgden voor al deze ellende) leerde ons wel wat zaken. Massaaaaaaa, massaaaaaaaa We wandelen wat rond in de stad na ons zware bezoek, op zoek naar wat luchtigheid. Een massage lonkt en ik laat mij onder handen nemen door een ladyboy (lucky me). Eef krijgt een lief dametje’... Na de heerlijkste en goedkoopste sushi (I swear, voor nog geen € 5 aten we meer dan 20 stuks) kruipen we tevreden onder de 'wol'. 08/12/2017 - Ho Chi Minh Shoppen. Punt. Shoppen en lokale overdekte markten vandaag. De lekkere ijskoffie (Vietnamese koffie met gecondenseerde melk en ijsblokken - Ik. Ga. Dood.) drinken Eef en ik tijdens het plannen van onze verdere reis door Vietnam. België in HCMC ‘s Avonds spreken we af met Prisca (een collega van Accent die hier al enkele maanden woont) en haar vriendinnen. Heerlijke mensen, heerlijke avond! En mijn eerste glas rode wijn sinds België. Genieten! 09/12/2017 - Ho Chi Minh - Ben Tre/Vinh Long Mini Peking Expres Via een busrit van 2 uur en de lokale bus, met lokale mensen die lokale producten meezeulen om ze aan ons of in het volgende lokale dorp te verkopen, van nog eens 2 uur, arriveren we in de Mekong Delta. Onze poging tot liften draait uit op een rit in een kleine truck - tegen betaling. Eef en ik zouden sucken in ‘Peking Expres’. Maar het is wel een hele ervaring. We meren aan (letterlijk) aan het eiland An Bính en gaan op zoek naar de schattige homestay die in mijn Trotter staat. We komen aan tijdens etenstijd - right on time - en genieten van een heerlijk maal met ongelooflijk veel liefde bereid door de gastvrouw. 10/12/2017 - An Binh De floating markets Ik had nog geen enkele floating market gezien en dus waren mijn verwachtingen hooggespannen. Samen met Eef, de Franse Johan (al enkele jaren door Australië en Nieuw-Zeeland aan het reizen), zijn moeder en een Engels koppel dat in Berlijn (!) woont, varen we de Mekong af richting de markt. Het is zondag en we treffen er een zielige 'fruitboot' aan. De floating markets blijken begane glorie - zeker op zondag. De meesten halen hun goederen tegenwoordig blijkbaar op met de brommer. Over land. Boten zijn passé... dat weten we ook weer! Sportief ‘s Middags springen Eef, Johan, zijn moeder Jannick en ik de krakkemikkige fiets op om het eiland te verkennen en we belanden (leve m’n avonturiersinstinct) bij een familie die een karaokemiddag houdt. Entertainment van de bovenste plank. Bij valavond trekken Johan - Jojo voor de vrienden -, Eef en ik naar het plaatselijke volleybalveld en winnen we (althans, dat maken we onszelf wijs), de volleybalwedstrijd tegen de eilandploeg. Zanderig en zweterig kruipen we onder onze gezellige klamboe om een heerlijke nacht tegemoet te gaan. 11/12/2017 - An Binh - Sa Dec - An Binh De logge moto Over vandaag ben ik kort. Een motorrit met een logge en grote brommer. Heerlijke kleine wegjes - asfalt is hier onbekend - leiden ons doorheen het eiland. We zien bloemenkwekerijen, fruitboomgaarden, rijstvelden, kleine winkeltjes en een schooltje. Met de zon op onze smoel rijden we uren rond in the middle of nowhere. Perfect. Gewoonweg perfect. Ik verbleef een kleine drie weken in het land van de Khmer en een beetje van het lief. Hij reisde er drie maanden rond, dus ik ging er in een sneltempo door in vergelijking met hem. Het was het derde land dat op het programma stond, na Thailand en Laos. Wat ik er van vond lees je hier:
Ik heb een warm gevoel bij de bevolking, deels ook door hun geschiedenis. Het land kon mij best bekoren, maar ik denk niet dat ik er gauw terug ga. 03/12/2017 - Koh Rong Samloem - Phnom Penh Storm op zee De exotische eilanden laat ik achter me aan de hand van een woelige boottocht. De golven lijken niet de kalmeren en de enige optie om de tocht te overleven is met gesloten ogen. Mensen denken dat ik heel hard op mijn gemak ben en slaap terwijl ik elke schommeling en windstoot hard gewaar ben. Veilig aan land en snel de bus in voor een zes uur durende busrit. Nieuwe vrienden In Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja, spreek ik af met Eef, een heerlijke Limburgse die al een eind in Leuven woont. Ruben en Nathalie leerden haar in het noorden van Laos kennen en op Don Det (remember, de 4000 islands) ontmoet ik haar voor het eerst. Met wat mensen die we die avond ‘samenrapen’ uit het hostel gaan we op zoek naar goedkoop, lekker en snel streetfood. 04/12/2017 - Phnom Penh Een les geschiedenis Cambodja staat - jammer genoeg - gekend om zijn zware en zeer recente geschiedenis. Pol Pot zegevierde er met zijn Rode Khmer en leidde er een schrikbewind. Had je een bril, werkte je bij de overheid of had je een universitair diploma (halleluja!) dan was je te slim en dus een bedreiging voor het land. Althans zo redeneerden ze. De terreur van de Rode Khmer Na een hevige oorlog tegen de Amerikanen bevrijden de Rode Khmer zogezegd het land. Slechts enkele uren later drijven ze de mensen naar het platteland, onder het motto dat ze “enkele dagen later gerust kunnen terugkeren naar hun woning”. Sommigen kuisen nog snel hun kleine appartement zodat ze in een proper huis terug thuis kunnen komen. Het blijkt een loze belofte en amper een paar mensen krijgen die kans. Miljoenen doden, folteringen, slavenarbeid, strafkampen, kindsoldaten,... De Rode Khmer hebben het allemaal op hun geweten. School - folterkamp - museum In de hoofdstad wordt een school (!) omgebouwd tot folterkamp en krijgt het de naam ‘Tuol Sleng’ of ook wel ‘S21’. ‘Security 21’. Oh ironie. Mensen worden gefolterd en zo gedwongen misdaden te bekennen die ze helemaal niet begingen. Twee zeilers van Nieuw-Zeeland bijvoorbeeld zijn op wereldreis en bevinden zich, geheel toevallig, op dat moment in Cambodjaanse wateren. Ook zij worden gevangen genomen en naar Tuol Sleng gebracht. De ene wordt verdacht van banden met de Amerikaanse CIA en krijgt de beschuldiging een spion te zijn. Door foltering hopen de Rode Khmer dat hij namen vrijgeeft van binnen de organisatie. Hij bekent en geeft allerlei Westerse en Amerikaanse beroemdheden door. Bruce Springsteen blijkt een CIA-agent te zijn. Ze kennen de westerse cultuur niet en geloven hem. Toch overleeft hij de terreur niet. Na gefolterd te zijn, worden alle ‘verdachte individuen’ in grote getale met vrachtwagens naar de Killing Fields gebracht, slechts enkele kilometers verderop. En daar vindt een van de grootste slachtingen ooit plaats en vind je het ene massagraf na het andere. 30 000 mensen verliezen er het leven. Hitler en Pol Pot, het hadden vrienden kunnen zijn. Verplichte kost In Europa staat dat amper in onze geschiedenisboeken. Pol Pot is een naam die ik ooit wel eens hoorde en de Rode Khmer zeiden me vaag iets. Als je door Cambodja reist moet je toch een stuk van hun geschiedenis mee krijgen. Het bezoeken van deze twee ‘monumenten’ is dan ook een must. Eef en ik springen, na een zwaar ontbijt van kaastösti’s, op de fiets richting het museum. De audioguide gidst ons door het museum en de verschillende folterkamers. Het is schrijnend en de getuigenissen pakkend. Na twee uur komen Eef en ik terug samen met een zwaar gevoel in onze magen. Hadden we maar een lichte fruitsalade genuttigd als ontbijt... De moordvelden De Killing Fields liggen op een overbrugbare afstand van 10 km van S21. Ook daar worden we stil. Bij hevige regenval komen er nog altijd kledingstukken en beenderen van de gevangenen naar boven. De ‘Killing Tree’, waartegen baby’s doodgeslagen werden als jonge katjes in een zak, hangt vol met kleurrijke armbandjes van toeristen, als een soort eerbetoon. Mijn maag keert zich. Hoe mensen zo wreed kunnen zijn, hoe je als individu zo volgzaam kunt zijn, hoe je als mens zomaar een andere persoon kunt folteren, tot bloedens toe, hoe je zo maar de opdracht kunt geven om duizenden mensen te vermoorden, hoe je gestraft kunt worden omdat je een bril draagt, hoe je gefolterd wordt en gedwongen wordt zaken te bekennen waar je zelfs nog nooit over hoorde. Ik kan er met mijn verstand niet bij. 05/12/2017 - Phnom Penh Van alles en nog wat - 1 We hebben nood aan een vrolijke dag. De centrale markt ligt vlak bij ons hostel en blijkt meer dan de moeite te zijn. Gigantisch is een understatement. Fruit, vlees, groenten, maar ook verfpotten, kleren, sjaals, accessoires, kappers, goudsmeden,... Je vindt er alles. We struinen rond en laten onze zintuigen overweldigen door diverse geuren en geluiden. In de namiddag klimmen we op de fiets voor wat boodschappen (busstation, postkantoor) en verkennen we al trappend een groot deel van de stad. 06/12/2017 - Phnom Penh Van alles en nog wat - 2 Gisteren kochten we fruit op de markt. Het afdingen ging ons goed af en voor een prikje hebben we ontbijt. Het bestaat uit banaan, de zoetste mango, passievrucht, een appel, een lokaal fruit waarvan ik de naam alweer vergeten ben en yoghurt. Délicieux! We springen op de fiets richting ambassade om ons bestempelde paspoort op te pikken en rijden door richting Russische markt. Wederom een allegaartje van spullen. Van manicure tot wielen, portefeuilles, slijpschijven en gedroogd fruit. You name it, they have it! Na een uurtje worden we verwacht in ons hostel want de tuktukdriver brengt ons naar het busstation waar we de bus op stappen richting Ho Chi Minh, Vietnam. Geen enkele westerling stapt onze bus op. Wij zijn er klaar voor! Land 3 is gedaan, land 4 in zicht! 30/11/2017 - Sihanoukville - Koh Rong Samloem Het droomeiland Eindelijk, hier wacht ik al sinds vorig jaar op. Het lief had zoveel positieve dingen verteld over het eilandje dat mijn verwachtingen hooggespannen zijn. “Je moet naar dit hostel, en je moet ‘s nachts zwemmen tussen het lichtgevend plankton, en je moet snorkelen, en trekken, en wandelen, en hermietkreefjtes zoeken, je moet op die steen naar de zonsondergang kijken, je moet in dit restaurant gaan eten en je moet daar uitrusten”. Tips genoeg dus! Hij had er een stukje van zijn hart achtergelaten en als ik het tegenkom mag ik het een aaitje geven, maar moet ik het laten liggen. Zegt genoeg, niet? De onmogelijke boottocht De boottocht is een hel. De wind is hard, zeker 30 knopen (nou ja, geen idee hoeveel knopen, maar ze was fel) en de zee zo woelig als een kind dat ‘s nachts niet kan slapen. De ‘slowboat’ vaart niet uit omdat er vorige week problemen mee waren dus ik kon enkel een ‘speed ferry’ boeken. En dat is misschien maar goed ook. We bonken op de golven, beuken tegen de zeewind in en vallen soms 2 meter naar beneden op het water. Ik ben best gewend om op een bootje te zitten en was nog nooit zeeziek (ik lieg, één keer toen de zeilboot tijdens die ene vakantie bijna verticaal hing), maar de schrik slaat me geregeld om het hart, samen met de kriebels in mijn buik, als we weer even een vrije val maken. Het zeewater spat op onze gezichten en in het begin is het heerlijk en grappig, maar na een tijd begint mijn maag tegen te sputteren. Als we willen aanmeren aan de pier blijkt dat niet te lukken omdat de zee te wild is. We worden naar een andere pier gebracht waar de golven net iets anders zijn en met wat moeite en mankracht lukt het om het touw vast te binden aan de pier. Er wordt gewezen in de verte en ik moet het ganse stukje wandelen door de branding naar M’Pai Bay, waar mijn hostel ligt. Avontuur, check! Klauteren over rotsen, genieten van het helblauwe water (paradise baby!) en worstelen door het mulle witte zand. Hoewel het zweet in straaltjes van mijn rug loopt, geniet ik met volle teugen. Dit is écht het paradijs. Het hostel is een houten open hut op het strand, de bar een oude houten boot. Het ligt vlak aan het water en de ‘slaapzaal’ ligt enkele meters verder. Houten planken en enkele golfplaten met daarin 8 stapelbedden die bijna uit elkaar vallen. De klamboe moet ons beschermen tegen de beestjes en that’s it. Back to basics, of toch zo goed als. Desolaat stukje strand Ik trek die middag naar een stukje strand waar niemand ligt en laat me in het warme heldere water zakken. Een paar keer krijg ik een flinke geut zeewater binnen - want ja, nog altijd veel wind en golven - maar dat deert me niet. Ik sta tot aan mijn schouders in het water en kan mijn voeten nog altijd zien. Waanzin! 01/12/2017 - Koh Rong Samloem Aftellen? Een helse nacht (volgens de thermometer 32° in de kamer) en mijn maag + hoofd spelen nog altijd parten. Ik ben vandaag halfweg mijn reis en het optellen buigt zich subtiel om naar het aftellen, zonder dat ik het wil. Het is een ganse prestatie dat dit de eerste keer is dat mijn maag en darmen zo opspelen, na al dat streetfood en vuile onhygiënische keukentjes. En fier geef ik mezelf een inwendige high five. Platte steen en zeekevers Op het programma vandaag: de noordkant van het eiland, in de mate van het mogelijke - met een rol toiletpapier in mijn rugzak. Er is ergens aan de noordkant van het eiland een grote platte steen langs de kustlijn die een eind in de zee ligt van waarop je de zon in de zee kunt zien zakken (en dan zingen van "Ik heb de zon zien zakken in de zee, hej hej!"). De wilde zee beukt tegen de stenen die het strand langs deze kant moeten voorstellen, maar ik laat mij niet vermurwen. Koppig zet ik door en ik klauter over de rotsen. Platte steen bereikt! Mijn hoofd bonkt en mijn darmen protesteren maar ik lig op de warme steen en links van mij hangt de zon in de lucht te bengelen terwijl rechts van mij grote jungle-eilanden zich uitstrekken. Ik leg m’n hoofd neer op de steen en tientallen kleine zeekevertjes (geen idee wat ze zijn) vluchten weg in geulen en gaten. Ik tuur naar de blauwe lucht boven me en voel me plots alleen op de wereld. Ik op m’n steen in de zee. Vreemd maar heerlijk gevoel. Als de zon bijna onder is besluit ik terug te keren, kwestie van de dag erna geen voorpaginanieuws te zijn van de lokale krant: “Vrouwelijke toeriste verdronken” - maar dan in het Cambodjaans. 02/12/2017 - Koh Rong Samloem Na een nachtrust van meer dan 10u (Elise, ben jij dat?) voel ik me iets beter en merk ik dat ik trek heb in ontbijt. Hoezee! Rusten, uitzieken en toch ook een beetje mijn bleke vel wat bruiner laten worden. Meer houdt mijn dagplanning niet in. Mijn zielige poging tot snorkelen in de (nog altijd) ruige zee niet meegerekend. Ik laat mijn gsm in het hostel liggen en trek met enkel mijn boek naar het zandstrand een beetje verderop. Het is er drukker dan mijn eerste middag maar dat deert me niet. Ik gluur stiekem naar de mensen en hun onderlinge verhoudingen en naast het lezen vind ik dat een prima activiteit voor die dag. Rond 22u ‘call ik het a day’ en val ik met een uitgerust gevoel in slaap, mij mentaal voorbereidend op de boottocht morgenochtend.tend richting vasteland. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|