Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
Een trouw in Italië. Een pak vrienden en dito kindjes. Een koppel dat ik ken, met twee schatten van kinderen. En een 10-tal andere onbekende koppels en onbekende kindjes. Het kan het begin zijn van een nieuw tv-format, alleen is het gewoon realiteit. "Of ik in september enkele dagen mee wil naar Italië als au pair voor een vijftal baby's?" Graag! Heel graag. Ik wist totaal niet waaraan ik mij moest verwachten - zo bleek later. Donderdag 06/09/2018 De babyvoorstelling Een van de vrienden trouwt in Italië, dus de ganse groep huurt een domein waar een 15-tal personen kunnen verblijven. Het is er prachtig (afgelegen) en ik word meteen in de vriendengroep geïntegreerd. En in de babygroep. Rosalie (1 jaar), Staf (± 7 maanden), Diane (± 1 jaar), Jeanne (7 maanden) en Cécile (bijna 2 jaar) staan de komende dagen, avonden en nachten onder mijn hoede als de ouders zich even van hun ouderlijke plicht willen ontdoen. Generale repetitie Die eerste dag dient als kennismaking tussen mij en zowel de baby's als de ouders. Het is geen evidentie om als ouder je kind twee avonden en nachten toe te vertrouwen aan een compleet vreemde. Gelukkig schuw ik geen uitdaging en greep ik deze kans dan ook met beide handen. Al snel leer ik iedereen kennen waardoor ik de ouders toch iets op hun gemak kan stellen. Warm gevoel Mijn fitbit draait overuren als ik achter Cécile aanhol maar ik amuseer me te pletter. Ook blijf ik lachen wanneer ik haar op mijn rug neem om te dansen als de lokale fanfare voorbijkomt en ik mijn rug plots vochtig en warm voel worden. Jep, haar pamper had ik niet helemaal juist aangedaan en de warme pipi loopt over mijn rug (my bad). Gelukkig, want ik kreeg het even koud onder de hete Italiaanse zon... Goede start van deze vierdaagse - zo kan je het stellen. Vrijdag 07/09/2018 Strandgangers 's Ochtends besluiten de vrienden naar een strand te gaan met de ganse bende. Enkele kleintjes zijn geen fan van het water en de zon, terwijl de andere (letterlijk) smullen van het zand en gillen van plezier wanneer het zeewater om hun beentjes slaat. Het is een leuk zicht als ik even alle ouders gadesla en tegelijk besef ik wat voor een werk zo'n simpel uitstapje voor een ouder inhoudt. Shout out aan alle ouders out there hoor: chapeau! (Aan mijn ouders: hoe deden jullie dat in godsnaam met 4 kleine koters? Jezus!) Het moment van de waarheid Om 18u worden de genodigden verwacht voor pizza en drankjes in een prachtig stadje iets verderop, waar een soort van 'rehearsal dinner' plaatsvindt. Mijn eerste grote proef: vier baby's (eentje namen ze mee) met elk een andere routine en elk een eigen willetje. De een moet om 18u30 een flesje, de ander om 19u. Die derde om 20u en de laatste ook om 19u als dat kan. Het ene flesje moet eerst poeder en water en dan opwarmen, terwijl de andere eerst water, dan opwarmen en dan poeder moet. De derde moet gewoon water en poeder en geen hitte. Die moet een knuffel en die mag geen knuffel, die moet dit beertje en die deze pyjama terwijl die dan geen pyjama moet. Pauze!! Ik vraag aan elke mama om een 'programma'/draaiboek te maken waarop alles duidelijk genoteerd staat plus een stapeltje met benodigdheden (poeder, flesjes water, slabbetjes en de babyfoon). Voor elke ouder is dit een logisch gegeven, maar als je enkele onbekende baby's voor je hebt weet je niet welke babyfoon van wie is, wie in welk bedje moet slapen en welk flesje bij wie hoort. Dat programma is dan ook een slimme zet - blijkt achteraf. Een houvast voor een leek als ik. De test Met goede moed zwaaien we de opgedirkte papa's en mama's uit - die laatste met een bang hartje waarschijnlijk. We spelen met de bal, we eten een boterham van de grond, we huilen en krijsen hier en daar, we nemen elkaars flesje af en we verliezen af en toe een baby uit het oog. Ik sluit alle deuren in de kamer zodat Cécile vooral niet kan weglopen. Rosalie is op een leeftijd waar ze zich overal aan optrekt en dreigt een kinderstoel om te trekken. Cécile grijpt ondertussen naar de klink van de buitendeur en als Diane begint te huilen doet Rosalie lustig mee. Want wat de een doet, moet de ander ook doen. In tussentijd neemt de enige man in het gezelschap, Staf, alles rustig in zich op en besluit het dan ook op een krijsen te zetten. "Goede moed, goede moed, goede moed", gaat als een mantra door mijn hoofd. Hoofd koel houden en vooral blijven lachen. Ondertussen is het tijd om aan iedereens slaapritueel te beginnen en dus moet ik de kindjes even in hun stoeltjes zetten, zodat ik de kamer uit kan om 'baby 1' in bed te steken. En zo gaat het een uur aan een stuk door. Schattige kleertjes uitdoen, pamper verversen, body aandoen, in hun slaapzakje steken, fopspeen geven, in bed leggen en babyfoon aan. De planning van elke moeder is voor mij een enorme houvast en om 20u20 kan ik tevreden een geruststellend bericht naar alle ouders sturen dat de baby'tjes vredig liggen te slapen. High five aan mezelf. Zaterdag 08/09/2018 Deel twee Het échte feest begint 's middags al, dus vandaag vertrekken de ouders een pak vroeger. Er wordt afgesproken om alle kindjes mee te nemen naar de ceremonie en erna komen de papa's hun kleintjes terugbrengen. Alle dames willen er piekfijn uitzien en Katrien had mij enkele weken geleden gevraagd of ik haar haar wilde opsteken. Met plezier begin ik dus aan een werkje waarvan ik wél zeker ben dat ik het kan en waar ik wel enige ervaring in heb. Met mondjesmaat komen de andere meiden kijken en beslissen ze allemaal dat ze ook hun haren in een leuk kapsel willen voor het feest van hun vrienden. Ik begin letterlijk aan een race tegen de tijd want binnen een uur moet iedereen in de auto zitten én ik heb amper genoeg gerief mee om een deftig kapsel in elkaar te zetten. Geen sprays, geen speldjes en vooral: geen voorbereiding. De meiden stellen mij op de proef maar ik laat me niet kennen. Stipt om 14u15 zit iedereen opgetut en chique gekleed in de wagen. Check! Silenzio. Ik neem mijn boek en vlei me een tweetal uurtjes naast het zwembad terwijl de zon in overvloed op mijn lichaam schijnt. Twee uur rusten en genieten van de stilte vooraleer de vijf baby's (vandaag gaan we full throttle) in volle glorie terugkeren. Belachelijke babysit
De papa's helpen gelukkig met het klaarzetten van flesjes en bedjes etc. en als ze vertrekken huilt er als bij wonder geen enkele baby. Zo blijft het min of meer ook de rest van de avond. Hallelujah! Ik probeer ze zoveel mogelijk af te leiden van het feit dat "papa weg?" is en maak mezelf volledig belachelijk door blokjes op mijn hoofd te zetten, te zingen van K3 en Old McDonald en als een halve gare te dansen alsof ik blootsvoets op een Legoblokje stapte. Het lijkt te werken. Hier en daar zie ik een lach op hun schattige snoetjes en Cécile gilt van plezier. Jeanne heeft last van haar buikje dus zij huilt wat, maar ik ga ervan uit dat zij K3 gewoon nog niet kent en dit dus niet leuk vindt - toch? Terwijl de vrienden zich amuseren op de dansvloer in een romantische trouwsetting, begin ik elke baby te begrijpen en geef ik als een pro drie baby's tegelijk hun flesje. Het bedritueel verloopt iets luider dan gisteren maar als het 21u30 is, klinken hun rustige ademhalingen door de babyfoon en is de rust wedergekeerd in de 'trulli'. Zondag 09/09/2018 Sommige koppels verdwijnen letterlijk met de ochtendzon als ze om 10u hun vlucht richting België moeten halen. De rest ruimt nog even op en ondertussen hou ik baby's - die ondertussen mijn beste vrienden geworden zijn - in mijn armen om ze te sussen of hun flesje te geven (met het nodige spuug op mijn armen en benen als gevolg) terwijl ik die ene deugniet Cécile overal achterna loop. Tijdens de vlucht naar huis zijn de kindjes én de ouders doodop en slaapt iedereen flink als we in de lucht hangen. Conclusie na 4 dagen Italië, 5 baby's en 65 uur als au pair Wat een avontuur, wat een kans die ik kreeg van de ouders (dank voor het vertrouwen!) en wat een inkijk in het leven als jonge ouder. Een wijze les en een heerlijke ervaring rijker val ik uiteindelijk om 1u 's nachts in slaap in mijn doodstil en leeg appartement in Roeselare. Ik ga nog wat verder genieten van het 'papflesloze' leven denk ik.
0 Comments
Dinsdag 21/08/2018 Gisterenavond maakten we bij aankomst in het prachtige hotel (dank u mama!) meteen een boel plannen. Vandaag is dan ook een van de drukste van de week. Op het programma: Perast (romantische ministad aan de kust), Kotor (grote badstad met een historisch oud stadsdeel) en het Lovcen National Park. Parkeren in Perast Perast en Kotor voldoen ruimschoots aan onze verwachtingen. Perast is klein, 1 straat langs de kust, verschillende kleine winkeltjes en hotels, schattige restaurants en romantische weggetjes tussen de authentieke huizen. Er heerst een gezellige drukte met genoeg mensen en zonder auto’s. Het parkeren van de auto is een verhaal op zich. We slaan rechts in, weg van de hoofdweg, aan de bruine pijl waar PERAST in drukletters op geschreven staat. We zijn amper van de hoofdweg of we komen terecht in een heksenketel van schreeuwende proppers en toeterende kwade buschauffeurs en rijden duidelijk in de weg van alles en iedereen. Enkele Montenegrijnen willen ons bedotten en roepen dat de parking hier enkel voor mensen is die met hun boot mee gaan naar de twee eilandjes midden in de baai. Goedgelovig als we zijn, rijden we door richting de ‘ingang’ van de stad en ook daar krijgen we te horen dat we nergens mogen parkeren. Iedereen schudt maar van neen met hun hoofd. Ondertussen ontpopte de straat zich als een autokerkhof. Dubbel parkeren, voorsteken, toeteren, opstoppingen... Uiteindelijk lukt het ons om - vlak voor de slagboom - te keren en terug te rijden naar het begin van de straat waar we de parkeerplaats van een Belgisch koppel kunnen innemen. Al snel wordt duidelijk dat je gewoon effectief overal mag parkeren, maar dat iedereen munt wil slaan uit de goedgelovige toeristen. Niet met ons dus! We maken zelfs “vriendjes” met de jonge ‘parkeerwachter’ als hij ons voor een spotprijs wilt meenemen (3 beautiful ladies ‘mijn gat’) met zijn bootje. “We’ll come back later and then you’ll be our guy!” Zolang hij dat zelf maar gelooft. Havenstad Kotor Kotor is een toeristische haven waar gigantische zeilboten en mastodonten van cruiseschepen elkaar verdringen. Het oude gedeelte met zijn petieterige straatjes overtreft gelukkig alles en enkele uren dwalen we rond in de 16e eeuwse stad voor we koers zetten richting - wat beschreven wordt als - een van de mooiste ‘scenic routes’ van het land. De Serpentine haarspeldbochten En zo geschiedde. De ‘Serpentine’ haarspeldbochten bieden op elke hoek een ander en minstens even mooi magisch uitzicht op de baai van Kotor. De Adriatische zee die omringd wordt door groene en zwarte bergen, bezaaid met dennenbomen, afgewisseld met baaien en kleine stranden. Er komen wat sluierwolken opzetten en het reliëf en de diepte van de bergen wordt hierdoor alleen maar benadrukt. Het lijkt of ik terug in Azië ben, zonder overdrijven! Wat. Een. Zicht. Onze monden vallen om de vijf stappen wijd open. Eenmaal in het park blijkt dat ze ferm aan de weg aan het werken zijn en de veringen van onze gammele huurwagen hebben moeite met de stenen en brokstukken die een weg zouden moeten zijn. Maar daar trekken wij ons niets van aan, want zo’n vergezichten zien we niet gauw meer terug. Woensdag 22/08/2018 Op verkenning in Herceg Novi Zelf logeren we in Igalo, een mini badstad naast het bekendere Herceg Novi. ‘s Avonds kleuren de lichtjes van die laatstgenoemde stad de horizon en naar het schijnt zou het wel de moeite waard zijn, dus na een overvolle dag (we waren terug in onze hotelkamer om 21u) doen we het vandaag iets kalmer aan. Montenegro is bergachtig en dat zullen we geweten hebben. Herceg Novi is in de hoogte gebouwd en de vele trappen doen onze Fitbits tilt slaan. Check voor onze cardiotraining van de dag! De grote forten brengen ons even terug in de tijd - in de jaren 1500 was hier veel aan de gang, voor meer geschiedenis verwijs ik jullie graag door naar Wikipedia ;-) - en we keren terug langs het toeristische strandweggetje. Veel stranden heb je hier niet en al zeker geen zandstranden, dus elke vierkante platte centimeter rots in het water wordt ingenomen door kleurrijke parasols, nog kleurrijkere handdoeken en roodgebakken toeristen. Om 17u komen we terug aan in het hotel en trekken we nog even naar het privéstrand van het hotel - jawel - om te genieten van de laatste zonnestralen. Donderdag 23/08/2018 'Google afbeeldingen' Toen ik een paar maanden geleden ‘Montenegro’ googlede sloeg de CEO Sundar Pitchai me met foto’s van het zwarte meer van Durmitor om de oren. Daar wilde ik heen en gelukkig was mijn reisgezelschap, bestaande uit mijn zus en mijn mama, minstens even enthousiast. De rit van 3 uur en een half namen we er (met plezier) bij. Het glooiende landschap varieert enorm. We wanen ons in Kroatië (niet toevallig een buurland), Zwitserland, Amerika en IJsland. Niet dat ik ooit al in al die landen was, maar het voelt zo aan. Ruwe grijswitte rotsen, roze kalkstenen, glooiende graslandschappen met kleine rode huisjes, meren met honderden eilanden. Waw, waw, waw. Om nog maar te zwijgen van het 39000 hectare grote nationale park. Hier kan je wel even in ronddwalen en we besluiten - gezien de lange autorit - om de acht uur durende trek- en klimtochten aan ons voorbij te laten gaan (die is voor de volgende keer met het lief) en een heuse wandeling van enkele uren rond het zwarte meer te doen. De kleuren van het meer veranderen naargelang het licht en je positie ten opzichte van de plas. Van zwart naar donkergroen naar petrolblauw naar felgroen naar turkoois naar zwart. Het kleurenspel is onbeschrijflijk en amper vast te leggen op de gevoelige plaat. Zonder moeite te doen voel je je instant één met de natuur. Geen enkele stap is ons te veel want we worden elke seconde beloond met een prachtig zicht: het kleurrijke gigantische meer omringd door een magistrale bergketen. Acteren! Op de terugweg zijn we genoodzaakt een sterk staaltje toneel boven te halen. De maximumsnelheden hier in het land zijn traag. Onnoemelijk traag. Autosnelwegen kennen ze hier niet en omwille van het bergachtige landschap ligt de gemiddelde snelheid rond 50 km/u. Daarbovenop zijn ze nog eens heel streng in hun controles. Tijdens elke rit zagen we wel enkele politiewagens opgesteld langs de weg voor flitscontroles. Onze chauffeur van dienst hield zich dan ook verbazingwekkend goed aan de snelheden - tot nu. Tijdens de drie uur durende rit aan een snelheid van 50 kilometer per uur was er even een moment van onoplettendheid. En met even bedoel ik even want het was letterlijk een stuk van 100 meter waarin de snelheid van 80 naar 50 ging en moeke niet voldoende geremd had. Zei iemand boete? Achter de bocht, in het midden van de weg een politieagent die streng wuift en ons aan de kant haalt. We hadden op voorhand afgesproken dat we onder geen beding Engels konden (Camille die jaren in Engeland studeerde moest dan maar even doen alsof ze idioot was, idem wijzelf). Gelukkig sprak die agent belabberd Engels en spraken wij - 3 vrouwen - onderling Vlaams. "Wat zegt hij?" "Geen idee, ik denk iets van een boete?" "Hij begrijpt ons toch niet dus we kunnen zeggen wat we willen kaka pipi." Moeke wil zich nog vriendelijk opstellen en bluft: "Français?". Op dat moment roept hij iets in het Montenegrijns naar zijn kompaan in de wagen en we begrijpen het woordje: Frans. De schrik slaat ons even om het hart omdat we dachten dat zijn collega wel degelijk Frans kon. Vermoedelijk zei hij: "'t Zijn weer toeristen, drie vrouwen, hier heb ik geen zin in, we laten ze door." En met onze domste gezichtsuitdrukking (echt, ik speelde een half mongooltje) lieten ze ons gaan. Geen boete en vooral een leuk verhaal om hier te vertellen! Vrijdag 24/08/2018 Na de lange dag gisteren besluiten we op het laatste moment om een dag te nietsen. Geen auto, geen fysieke inspanning. Lezen en rusten en een beetje aanbakken, zwemmen en weer lezen. Ook dàt is vakantie. Carmen van Georges Die avond gaan we naar de opera ‘Carmen’ die in een amfitheater met zicht op de baai van Kotor wordt opgevoerd. Mijn eerste opera ooit en meteen in aanwezigheid van - naar het schijnt - enkele ministers en andere hoge piefen. Ik weet niet goed wat te verwachten. De setting is alvast adembenemend. Onder een zwarte hemel bezaait met sterren bezingt Don José zijn liefde voor Carmen die hem amper ziet staan. Het decor is eenvoudig en bestaat uit vier grote houten panelen die samen een deel van een arena voor stierengevechten in Sevilla moeten voorstellen. Het moet gezegd: we zijn onder de indruk. Iets meer dan drie uur later - de voorstelling loopt af om half één ‘s nachts - keren we met een taxi terug naar het hotel om daar “tooooreadooooor, en gaaaaa-aaaa-aaardeeeee”-zingend in slaap te vallen. Zaterdag 25/08/2018 Budva en Sveti Stefan in een notendop Als laatste bezoekje hadden we het gekende Budva en het nog gekendere Sveti Stefan in gedachten. De oude stad Budva is een enorm schattige plek, ommuurd door hoge stevige oude stenen. De weg naar Budva is er een van vele trappen - dat belooft voor de weg terug. De zon schijnt genadeloos en het zweet loopt in straaltjes van onze ruggen. Aangekomen zijn we alle drie onder de indruk. Smalle straten, schattige huizen, leuke winkeltjes en hier en daar een open plek met enkele cafés. De sfeer kan ik moeilijk omschrijven maar het is bij uitstek de mooiste stad die we hier in Montenegro reeds bezochten. De klim naar de auto is stevig en gelukkig is Sveti Stefan - wat een luxe toeristische trekpleister blijkt te zijn voor rijke Russen - niet veraf. Deze badstad hangt met één lange toegangsweg vast aan het vasteland en bestaat uit een vijftigtal huizen met donkerrode daken. Het mooiste beeld van de stad krijgen we als we langs de weg stoppen en neerkijken op de stad die in de zee ligt. Google gerust eens het bovenaanzicht van de stad, het is de moeite! Ons snelle bezoek aan die laatste staat ons toe om nog een uurtje aan de zee en in het koele water door te brengen. Zondag 26/08/2018
Zondag rustdag. Meer hoeft hier niet over gezegd te worden. Behalve dat we veel lezen - eindelijk lees ik ‘Wil’ van Jeroen Olyslaegers uit (aanrader!) - en ontelbare keren Uno en Rummikub spelen. Vakantie zoals een vakantie hoort te zijn. Maandag 27/08/2018 De saaiste dag van de vakantie want de laatste. Valiezen maken, een boek selecteren voor de terugvlucht, een aflevering van de docureeks ‘The Vietnam War’ downloaden voor tijdens de vlucht, de huurwagen inleveren en het vliegtuig op. Eén positief punt aan terugkeren naar België: het lief terugzien! Conclusie: hier kom ik nog terug! Wat een natuur, wat een uitzichten, wat een weer, wat een prijzen en wat een heerlijk gezelschap. Dank je moeke en Camille en dank je Montenegro! |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|