Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
15/01/2018 - Bangkok - België
Vandaag heb ik nog enkele uren en die benut ik dan ook grondig. Ik ontbijt in een schattig Thais restaurantje, laat mij voor de laatste keer masseren en trek richting het gigantische shoppingcomplex waar ik mijn reis ooit in een ver verleden begon. En dan is het plots tijd om terug naar het hostel te keren, mijn boeltje voor de laatste keer te pakken en de bus richting luchthaven te nemen. Ik schrijf deze blog terwijl mijn vliegtuig vanuit Bangkok opstijgt richting België. Als ik alles overschouw kan ik mijn reis perfect in twee delen. Deel 1 De eerste weken kropen soms voorbij en soms vlogen ze sneller dan een F16 door de geluidsmuur breekt. Op momenten waarop ik alleen was voelde ik me ook écht alleen. De vele telefoongesprekken met het lief zijn daar het levende bewijs van. De vragen “Waarom doe ik dit in hemelsnaam? Voor wie? Voor wat?” spookten vaak door mijn hoofd en dan was er telkens wel een medereiziger, een uitzicht, een activiteit of een vriendelijke local die me het antwoord hielp herinneren en samen met mij dit avontuur schreef. Ik genoot 100%, maar het thuisfront was nooit veraf. Deel 2 De tweede helft, ik heb zelfs geen idee wààr die naartoe is gegaan. Op momenten waarop ik toen alleen was, voelde ik me alles behalve alleen en was ik soms zelfs blij om even effectief alleen te zijn. Ik had gewoon geen tijd om alles te overpeinzen en ik had er ook helemaal geen behoefte meer aan. Ik schikte me meer en meer in mijn rol als reiziger en moest hiervoor zelfs niet acteren, ik wàs het gewoon. Die eerste weken waren nodig om die volgende met open armen te verwelkomen en de 3 maanden die ooit zo eindeloos lang leken zijn voorbij gevlogen. Reisfilosofie Reizen is een fantastisch gegeven. Je apprecieert des te meer wat je hebt, wat je doet en wat je nog zal doen, je leeft in het moment, hebt geen besef van dag of uur. Soms dacht ik dat het donderdag was waarop social media me eraan hielpen herinneren dat het eigenlijk nog maar maandag was en iedereen terug ging werken. Soms dacht ik dat we nog maar begin december waren terwijl de vele kerstversieringen in de straten me eraan hielpen herinneren dat het bijna kerstmis was. Dankwoord Gezien ik nooit een roman ga schrijven en toch altijd ergens eens een dankwoord wilde plaatsen lijkt mij dit een perfect uitgekiend moment. Dank je aan Nathalie en Ruben om heerlijke Nederlanders te zijn, dank je aan Eefke om zo goed voor mij te zorgen (en een heerlijke Limburgse te zijn. Peking Express 2018, hoppa!). Enfin: dank je aan werkelijk iedereen die ik tijdens deze reis leerde kennen - en dat zijn er een pak. De mensen die je tegenkomt maken je reis zeggen ze, en dat is bij deze verdomd waar gebleken. Dank je aan de mensen die deze reis waarmaakten. Dank je aan mijn collega’s om me dit te gunnen en het werk even van me over te nemen. Zonder jullie was er in de eerste plaats gewoon geen sprake geweest van deze reis. Dank je aan mijn ouders om zo goed te ‘appartementsitten’. Dank je aan mijn lief vooral, dat jij aan de basis van dit project lag en vaak mijn steun was die ik nodig had. Dank je dat je mij dit alleen liet doen. En uiteraard geen blog zonder lezers, lieve vriendjes, dus ook: dank jullie om mijn avonturen te volgen, om af en toe een reactie achter te laten en mij een hart onder de riem te steken als ik het nodig had. En nu hou ik op met dank je te zeggen vooraleer dit dankwoord een roman op zich wordt. Geen nood, binnenkort reis ik wel weer dus dan hebben jullie weer wat leesvoer om stiekem achter jullie computer tijdens de werkuren te lezen. You know you love me. XOXO E.
2 Comments
13/01/2018 - Koh Lanta - Krabi - Bangkok Reizen op vakantie Vandaag reis ik voor de laatste keer écht. Ik leerde tijdens mijn trip een paar dingen, maar als er een iets is dat ik al doende leerde is dat reizen en op vakantie gaan twee verschillende dingen zijn. Het reizen op zich kan soms vermoeiend zijn, soms leuk, soms grappig, soms beangstigend, soms moeilijk, soms eenzaam, soms te druk, soms te lang en soms te kort. Queen E Na mijn laatste uren aan het azuurblauwe water zou de minivan me om 13u komen oppikken. Als er een achtenveertigste van een etmaal later nog geen levende ziel te bespeuren is pleegt de hosteleigenaar wat telefoontjes. Blijkbaar zijn ze mijn reservering vergeten doorgeven aan de organisatie. Gevolg: hij zorgt zelf voor een minivan, voor mij alleen. Queen E in da house, yo! Mooi op tijd kom ik aan in de kleine luchthaven van Krabi om het vliegtuig te nemen. Dit is de laatste keer dat ik een vliegtuig neem tijdens mijn trip. Het volgende vliegtuig is er eentje richting België. 14/01/2018 - Bangkok Ik heb vandaag en morgen ongeveer twee volle dagen om de stad te doorkruisen waar mijn memorabele reis een goeie drie maanden geleden begon. Op het programma vandaag: een wandeling doorheen de stad, een fietstocht doorheen de stad en een rooftopbar met uitzicht - jawel - op de stad. Oude bekende Het voelt vreemd vertrouwd aan en ik herinner me plots alles van het begin van mijn reis hier in Bangkok alsof het gisteren was. Het gevoel dat ik toen had, een verloren gevoel, is volledig verdwenen en de schrik die toen om het hart sloeg als ik een bushalte gemist had is nu vervangen door een soort je-m’en-foutisme dat alleen maar aantoont dat deze reis mij wel degelijk een beetje veranderde. Het feit dat ik hier al eerder was en het reilen en zeilen van de stad een beetje ken speelt absoluut ook een rol, toegegeven. Blaren en gaan Gisterenavond zocht ik ‘top 10 things to do Bangkok’ op en daaruit selecteerde ik 3 highlights. Ik begin, onder een staalblauwe hemel, wat te kuieren, op mijn slippers en in mijn luchtigste kleedje, en bevind me algauw bij één van de bekendste tempels van de stad: Wat Pho. Alle grote straten in de buurt van de tempel zijn ofwel afgezet ofwel krijgen ze een grondige renovatie. Een gigantisch tempelcomplex, opgetrokken uit gouden tegels en felle kleurrijke schilderijen wordt afgewerkt. Blijkt later dat dit het nagelnieuwe crematorium is waar ze de koning binnenkort gaan cremeren. De toegang tot de tempel wordt mij ontzegd omwille van mijn blote knieën - ik had het kunnen weten! - dus ik wandel dan maar rond het gebouw en geniet van de zon, de grote stad, de blauwe hemel en mijn lekkere ijskoffie die in mijn hand in een zakje bungelt. De blaren die zich onderaan mijn voeten vormen doen me denken aan de fietstocht die als volgende op de planning staat. Een Belg, een Canadees en een Nederlander Co Van Kessel, een Nederlands bedrijf dat al jàren fietstochten in Bangkok organiseert, is op dit moment de drukst bezochte attractie van de stad. Het lijkt alsof de Nederlandse televisiezender alle Hollanders in Bangkok opriep om zich die namiddag te verenigen in de ‘winkel’. Mijn groep bestaat dan ook uit een tiental Nederlanders, één Canadese en een Belg. Het kan zo het begin zijn van een slechte mop maar dat is het gelukkig niet. 3 uur lang fietsen we door de kleinste straatjes en krijgen ondertussen uitleg van Eve, onze grappige Thaise gids. Perfect middagje uit! Lichtjes, deel 2358 Als je mijn blog wat volgt weet je dat ik gek word van lichtjes. Het lichtfestival in Chiang Mai, de rooftop in Ho Chi Minh, de lampionnen in Hoi An,... Bij valavond een rooftopbar in Bangkok bezoeken is dan ook een logisch gevolg van deze fascinatie. Het Marriott in Sukhumvit is één van de hoogste gebouwen mét dakterras en op aanraden van het lief kies ik deze plek. Eenmaal boven, op de 48e verdieping, valt mijn mond open. M'n kinnebak blijft dan ook meer dan een uur wagenwijd open staan. Een van de grootste steden van de wereld strekt zich voor mij uit en baadt in een gelig kunstmatig licht. Mensen krioelen als mieren door elkaar en auto’s lijken niet groter dan de autootjes van Polly Pocket. En de lichtjes, oh de lichtjes, miljoenen lichtjes overal, fonkelend als sterren op de grond. I LOVE THIS! Nippend van mijn cocktail beleef ik de laatste avond van mijn reis en het is het perfecte moment om even terug te blikken op al die prachtige momenten dat ik mee maakte. Yiiihaaaa Als mijn - naar Aziatische normen - peperdure cocktail op is spring ik op de bus (ha, wie heeft een tuktuk of een Grab-chauffeur nodig als je kunt doen zoals de echte locals?) voor mijn laatste sightseeing van de dag: Soi Cowboy. Soi staat voor straat en gisteren las ik vaag iets over ‘bruisend nachtleven’, ‘dé straat’, en ‘veel neon’ en dacht: een allerlaatste drankje daar moet kunnen. Ik vraag netjes aan de busconducteur als ze me wilt verwittigen als we bij Soi Cowboy zijn en ze kijkt me lacherig en vreemd aan. Het volgende moment heeft ze al tegen drie mede-pendelaars de straatnaam laten vallen terwijl ze naar me wijst waarop elke pendelaars meewarig zijn of haar hoofd schudt. Dus dààrom... Ik begin me af te vragen wat er mis is met Soi Cowboy en als ik aan het begin van de straat sta heb ik maar een nanoseconde nodig om te weten wàt er nu juist zoveel 'commotie' veroorzaakte bij de mensen. Dit is hét red light district van Bangkok. Een lange straat met alleen maar bars waar roze, rode en blauwe neonlichten om ter felst schijnen en de dames wit gemaquilleerd zijn terwijl ze hun ogen proberen open te houden onder het gewicht van de lange valse wimpers en ze hun wiebelende opgepompte F-cups in bedwang proberen houden. Hun minieme latexbikini’s laten letterlijk niets aan de verbeelding over en de westerse mannen rond hun arm hebben duidelijk maar één doel. Ik kwam van heinde en verre, ik kan nu even goed eens door deze fameuze straat lopen maar een drankje drinken doe ik er niet. Ik word van alle kanten aangestaard en alles behalve aangesproken in tegenstelling tot de vele mannen (jong en oud, dik en dun, maar vooral allemaal westers). Mij echt op mijn gemak voelen doe ik niet en terwijl mijn medelijden voor de meiden groeit begin ik sneller te wandelen en ben ik opgelucht als ik de straat uit ben. Bon, dat hebben we dan ook al weer gezien... 08/01/2018 - Krabi - Koh Lanta Poging 1 Als ik net na de middag aankom op het Zuid-Thaise eiland Koh Lanta huur ik een brommer en ga op zoek naar het rustigste strandje dat er te vinden is op het eiland. Mijn missie van de namiddag. Nadat ik één strand test merk ik al snel dat die schreeuwende kinderen en de frigoboxtoeristen niet zijn waar ik naar op zoek ben. Poging 2 Ao Nuy voldoet immers wél aan mijn verwachtingen. Witgeel zand, helder water en hier en daar een rots en een boom waar ik schaduw vind. Met temperaturen rond de 30° en gevoelstemperatuur rond de 40° geen overbodige luxe. Vrolijke insecten Na een heerlijk rustige middag tuf ik bij zonsondergang terug op mijn brommertje en terwijl de horden insecten vrolijk in mijn mond en ogen vliegen besluit ik toch te zwichten voor één van de vele ‘mooiste-zonsondergang-beloftes’ van de restaurants langs de kustlijn waar ik een heerlijke noedelsoep naar binnen slurp. 09/01/2018 - Koh Lanta - Koh Mook Verdiende verwennerij Tot nu toe zag mijn bikini nog maar één keer het zonlicht op een eiland in Cambodja (Koh Rong Samloem) en ik vond dat hij wel wat vitamine D kon gebruiken. Na 3 maanden in hostels en vooral met het miezerige België in mijn achterhoofd, boek ik een privé kamer in een behoorlijk chique resort op een behoorlijk exotisch eiland ergens in de behoorlijk grote oceaan. Ik wandel wat rond, drink de lekkerste (jawel Eef, deze overtreft mijn eerste in Cambodja) ijskoffie voor nog geen halve euro en laat me overweldigen door de vriendelijke Thaise bevolking op dit eiland. Iedereen zegt “hallo” en ik word instant gelukkig. De donkere wolken die samenpakken in de verte doen me niets. Snel wandel ik terug naar het hotel (enfin, ze doen me blijkbaar toch een beetje iets), net op tijd om een tropische regenbui mee te maken die alles in een mum van tijd onder water zet. 10/01/2018 - Koh Mook Charlies Angel Fietsdag vandaag. Dat bikinilijf houdt nog altijd haar winterslaap, dus ik besluit toch zelf ietwat te bewegen. Ik huur een mountainbike en wil naar de andere kant van het eiland fietsen waar het mooie ‘Charlie Beach’ zich zou bevinden. Fietsen in het oerwoud Zonder op mijn gps te kijken fiets ik er lustig op los en terwijl de paadjes kleiner worden, wordt ook de begroeiing boven mijn hoofd denser. Geen levende ziel te bespeuren en na al mijn andere fietservaringen waarbij ik ergens terechtkwam waar die stadsfiets geen kant op kon, ben ik blij deze keer een mountainbike te hebben. Na een uur, wanneer zelfs het smalle modderpad voor me ophoudt, besluit ik toch mijn smartphone te raadplegen en Maps.me laat me weten dat ik in het midden van het eiland ben, zonder wegen om me heen... Bon, dezelfde weg terug en deze keer hou ik mijn gps wel flink bij de hand. Na 20 minuten arriveer ik op Charlie Beach. Helder water, wit zand, palmbomen en machtige rotsformaties en het beste van al; een handvol mensen op het strand. De dagplanning Ik lees, ik zwem, ik doe yoga op het strand, ik verbrand (uiteraard!) - helaas geen calorieën, ik lees nog meer, ik geniet van alles, ik rust uit, ik drink een pina colada en eet een zakje chips als lunch (aha, dààr is dat bikinilijf naartoe...), ik vergaap me aan het blauwe water waarin ik mijn voeten nog kan zien als het water me letterlijk tot aan de lippen staat, ik ben herboren en vooral een kleine beetje opgeladen om straks (auw) terug te keren naar het grijze, miezerige, deprimerende België (én naar mijn lief, m’n vriendjes en m’n familie - dat dan weer wel). 11/01/2018 - Koh Mook - Koh Lanta Na een vlotte boottocht sta ik terug op het grote eiland Koh Lanta. Van het ene paradijs naar het andere. Mijn oorspronkelijk plan: een middag strand, maar de keiharde regen beslist er anders over. Ik nestel me met m’n boek in een gezellig tentje niet ver van mijn hostel, geduldig wachtend tot de bui overwaait. Letterlijk. 12/01/2018 - Koh Lanta Brommerdag Hoewel de man van het hostel mij met aandrang probeert te overtuigen om bij hem een brommertje te huren keer ik trouw terug naar de lokale handelaar die me opnieuw een brommer voor enkele euries aanbiedt. Een krakkemikkig maar vinnig ding dat mij het ganse eiland rond moet brengen. Chillen op mijn billen, part 23592 In het zuiden van het eiland vind ik een klein strand waar ik enkele uren vertoef in de schaduw van een grote boom. Terwijl ik voor de 300e keer opnieuw de serie Gossip Girl verslind werpt de zon ijverig haar stralen op mijn lijf. Het frisse water en de warme zon brengen me al snel in hogere sferen en ik sluit voor een half uur mijn ogen. De makaak Rond de middag verzamel ik mijn spullen en zet mijn tocht verder. Ik passeer een groep makaken die in het midden van de weg zit te snoepen van gestolen snacks van toeristen. Ik lach luidop bij het zien van dit tafereel, waarop één makaak de achtervolging in zet. Ik geef een gilletje en draai mijn gas volledig open maar de aap geeft niet op. Zeker 100 meter loopt hij achter me aan en ik kom er met de schrik van af. Nadat ik het grote litteken op Eric zijn been zag in Khao Sok ben ik niet zo’n fan meer van die grijze apen. Gepiercete vriend Voor ik terugkeer naar het hostel voor mijn laatste avondmaal op het eiland, maak ik een laatste stop in de ‘old town’ van Koh Lanta. Ik ben nog niet volledig van mijn brommer gestapt of word door een zwaar getatoeëerde en gepiercete Thai in een schattige koffietent van zijn vrienden getrokken. “People have to connect more baby. No more internet, just talking and making friends, baby. You want sugar, baby, or am I sweet enough? Ooh we are friends now baby. I give you a tattoo if you come tonight for diner. (Jawel, hij is een tattooartist) You are my baby, you know.” Een heel vriendelijke sympathieke kerel met tattoo’s tot op zijn wenkbrauwen en piercings op plekken waarvan je het niet wilt weten - denk ik! - die op de zwaarste vetste Harley rijdt, maar zo ongelooflijk lief. Als hij weg rijdt op zijn machine zwaait hij nog eens naar me en ook zijn vrienden - de eigenaars van de koffiezaak - begroeten me vrolijk als ik een uur later opnieuw passeer aan hun tentje. En zo komt het dat ik nu vrienden heb in Koh Lanta... Berucht en beroemd En niet alleen vrienden, ik ben hier blijkbaar ook beroemd. In een zijstraat vind ik een leuk hutje, opgetrokken uit bamboe, waar drie voluptueuze dames klanten aan het masseren zijn. Na wat negotiëren over de prijs (jemig, dat ga ik in België missen!) vlij ik mij neer en begint de bazin mij hard en net goed te masseren. Alle spieren komen aan bod en ze weet verdomd goed op welk plekje ze moet drukken en welke spier ze moet betoveren met haar magische handen. De goedkoopste én tevens één van de beste massages so far. Na afloop neemt ze me moederlijk en liefdevol vast en vraagt ze:”Photo?”. Ik had al door dat er wat gaande was, want de drie dames waren de afgelopen 10 minuten onderling bewonderende kreetjes en meisjesachtige giechels aan het uitstoten. “Beautiful white!”, zeggen ze en hoewel ik niet zeker weet of het om mijn huid (dank u) of mijn haar gaat zie ik het als een compliment. En plots staat er 5 man rondom me die allemaal met mij op de foto wilt. Gsm’s worden doorgegeven en dames vliegen gezwind rond mijn nek. Geen idee wàt er gaande is, maar ik vind het best amusant en ik waan me de Doutzen Kroes van de (hele) lage landen. Wat een dotjes toch, die Thaise vrouwen! 05/01/2018 - Krabi - Khao Sok Minivan-gevaar Om 11u neem ik de bus vanuit Krabi naar Khao Sok, het zogenaamd oudste nationale park. Bus is veel gezegd. Ik ben opnieuw in Thailand dus alles wordt lekker met minibussen gedaan, waarbij de chauffeurs als gekken rijden. Oase van groen In de namiddag arriveer ik in mijn kleine simpele hostel in een oase van groen. Een ingang van het park bevindt zich op 1 kilometer van het hostel in een doodlopende straat ligt. Ik loop naar de ingang, maar met mijn tweedaagse tocht door het park van morgen in gedachten maak ik rechtsomkeer en struin wat door de bruine stofwegjes tussen de gigantische bomen, talrijke bananenplanten en felgekleurde bloemen. Open en bloot op straat Het is 17u als ik de behoefte voel (ha, wat maak ik mezelf wijs, sinds ik in Azië ben voel ik die behoefte elk uur van de dag) om mijn lichaam onder handen te laten nemen door een masseuse. Te midden in het groen in een klein zijstraatje vind ik een schattig plekje waar de moeder en dochter de zaak runnen. Dochterlief is weg en ‘la mama’ neemt het van haar over. “Take clothes off, ja”. “Yes, all.” Oké, vreemd is dat niet gezien het om een full body massage gaat en gezien ik het ondertussen gewend ben om mijn kleren hiervoor uit te trekken. Wat ik echter niet gewend ben is dat ze de gordijnen niet dicht doet en dat ik letterlijk aan de straatkant lig, met de kleinste handdoek op mijn lichaam, open en bloot voor de toeristen die het hoog tijd vinden om op zoek te gaan naar een schattig restaurantje. De mug en de poes En daar lig ik dan. Open bloot op straat, onder handen genomen wordend door een moeder die waarschijnlijk beter koffies kan maken dan ze kan masseren, terwijl muggen mijn lichaam aanvallen en de poes net niet over mijn rug loopt. Interessante ervaring, op z’n minst. 06/01/2018 - Khao Sok Gezellig drijvende hut Met een ‘longtailboat’ worden we, over het gigantische Chiao Lan Reservoir van Khao Sok, naar onze slaapplek van die nacht gebracht. Barbara, een Laotiaanse Amerikaanse die al 8 maanden in Thailand woont om er Engels te geven wordt mijn kamergenote. De bungalow drijft op een zelf ineen geflanst houten ponton waaraan alle bungalows hangen en bestaat uit 4 houten wanden en een golfplaten dak met gaatjes in. In de bungalow bevinden zich twee verschoten matrassen met een grote klamboe over gedrapeerd waar muggen zo groot als meloenen nog perfect door zouden kunnen vliegen. De matrassen raken de muren. Klein maar fijn en eerlijk; ik verheug me er nu al op om hier te slapen, te midden in de jungle, in een inham van het gigantische reservoir, tussen de krekels, kakkerlakken (... right!), gibbons, muggen, hornbills (‘neushoornvogels’),... Junglegeluiden, zonder YouTube maar gewoon in het echt! We installeren ons (lees; gooien onze rugzak op de matras) en springen meteen in het frisse water van het meer. Zo van ons ‘terras’ in het water. Na een half uurtje dollen is het tijd voor de lunch én om ons klaar te maken voor de jungletocht. Waardeloze belofte in Nepal Ik ga op pad. In de jungle. Te voet. En in de Namtalu grot. Wadend door water tot aan m’n kin, met spinnen en vleermuizen. Na mijn jungle-ervaring in Nepal vorig jaar waarbij ik zwoer dit nooit meer te doen sta ik iets meer dan een jaar later opnieuw paraat om de jungle in te trekken waar wilde olifanten en luipaarden huizen. Te voet. Jawel. En spinnen zag ik. Gi-gan-ti-sche spinnen. Karen Damen en mijn moeder zouden hier niet overleven. Waar donder is... Als we terug zijn bij onze bungalow frissen we ons nog eens op in het meer en trekken we op avondsafari. Het onweer komt opzetten en vanuit onze longtailboat op het meer is het een schitterend zicht. Donkere wolken pakken zich samen boven ons bootje en verspreiden zich door de lucht als een druppel inkt in een glas water. De donder klinkt oorverdovend en zonder regen is dit een vreemd gevoel. De avondsafari wordt abrupt stopgezet en we varen terug naar ons bungalow. De gidsen maken zich klaar voor een gigantisch onweer en wij vinden het allemaal best. En plots is daar de regen, letterlijk met bakken valt ze uit de lucht. En bliksem. Terwijl de donder over het meer rolt schiet de bliksem felle schichten in de lucht en verlicht het ganse meer. Kon ik dit maar vastleggen op camera. Nu kunnen jullie er enkel van dromen. Hihi 07/01/2018 - Khao Sok - Krabi Om 7u09 stapt de laatste van het gezelschap in de longtailboat die koers zet richting een kleine stukje jungle niet ver van onze verblijfplaats voor de ochtendsafari. Makaken, gibbons, hornbills... Na een geslaagde ochtendsafari en een kort bezoek met de boot aan de fameuze 3 rotsen van Khao Sok keren we terug naar het hostel, waar een bus me oppikt richting Krabi. Na 4 eindeloze uren (waarbij ik vooraan mag zitten) arriveren we in Krabi waar ik alleen de nacht doorbreng in een kamer voor 16 mensen (!), voor ik naar het eiland Koh Lanta ga. 02/01/2017 - Hanoi (Vietnam) - Krabi (Zuid-Thailand) 05u02: De wekker. 05u33: Wandelen naar de bus. 05u54: De bus vertrekt. 06u55: De bus arriveert op de luchthaven. 07u43: Mijn beurt aan de incheckbalie. 07u51: Mijn trekrugzak rolt de band op. 08u17: Ik wandel door de metaaldetector. 08u29: Ik passeer de douane voor een nieuwe stempel op mijn paspoort (hoera!). 08u45: Op het vliegtuig. 09u02: Vliegtuig vertrekt. 13u15: Aankomst Kuala Lumpur. 14u28: Eindelijk aan mij voor de paspoortcontrole. 14u30: Nieuwe stempel op mijn paspoort: Kuala Lumpur (yes!). 15u03: Rugzak van de band nemen. 15u15: Lunch! 15u45: Inchecken voor vlucht n° 2. 16u25: Snuisteren in de tax free shops. 16u45: Neerploffen op mijn zitje naast het raam. 17u05: Opstijgen. 18u25 lokale tijd: Landen in Krabi. 03/01/2017 - Krabi Mijn brommertje en ik De mooiste, blauwste, nieuwste, schattigste, hipste én leukste brommer van alle landen ter wereld. Daarop rijd ik die dag vrolijk in hete temperaturen (eindelijk!) door Krabi richting Ao Nang. Ik eet er de heerlijkste smoothiebowl en relax enkele uren op het drukste strand van de stad. Met mijn mooiste, blauwste, nieuwste, schattigste, hipste én leukste brommer rijd ik ‘s avonds terug naar Krabi en dineer op de nachtelijkste night market waar ik enkele uren praat met de ‘wijsste’ Amerikaan over, jawel, het leven. Volledig verrijkt kruip ik mijn frisse bed in, waar ik maar niet in slaap geraak, klaar om de volgende dag mijn lichaam een beetje te laten afzien. 04/01/2017 - Krabi - Railay Beach Alles voor de klim In de voormiddag varen we met een groepje naar Railay Beach, waar we enkele uren het gevecht aangaan met de rotsen. Na mijn laatste klimavontuur in Laos wil ik opnieuw dat gevoel beleven van toen. De rotswanden zijn hier vlakker en je hebt minder gaten en uitstekende rotsen waaraan je je kunt vasthouden. Niveautje hoger en tikkeltje uitdagender. Perfect! Na een eind herinner ik me de pijnlijke spieren van de vorige keer weer. Armspieren, borstspieren, rugspieren, schouderspieren, beenspieren waarvan je even het bestaan vergeten was, werken weer op volle toeren. Het zweet parelt op mijn voorhoofd en het uitzicht bovenaan de rots is fantastisch. Ruige rotsen aan de ene kant, de glinsterende zee en zon aan de andere kant. De verdoken lagoon voor prinsessen Nadav en Jake, twee nieuwe vriendjes uit Amerika, hebben het over een ‘hidden lagoon’ die ze na het rotsklimmen willen bezoeken. Uiteraard ben ik 100% pro en sta te springen om hen te vergezellen. Blijkt dat het rotsklimmen van die ochtend slechts een kleine opwarming was voor de beproeving die ons te wachten staat. Steile, gladde, modderige wanden moeten we beklimmen en afdalen - blootsvoets, want ja, ik heb enkel slippers mee - vooraleer we de pracht van dit natuurverschijnsel mogen aanschouwen. De top En een natuurverschijnsel is het. Dit plekje behoort zonder twijfel tot mijn top 5 van ‘activiteiten’ tijdens deze reis. Ingesloten tussen metershoge rotswanden ligt de Princess Lagoon, een oase van rust en groenig water. Als je fluistert weerkaatst je stem zo hard op de rotswanden dat het lijkt alsof je schreeuwt. We zijn er op dat moment met een achttal mensen die de klim waagden en genieten van deze pracht. Het feit dat niet iedereen bij deze lagoon geraakt is een voordeel (voor ons) en een nadeel (voor hen) tegelijkertijd. A-de-be-ne-mend. Ik raad je aan het te Googlen en mij gelijk te geven. Geef me nou maar gewoon gelijk. Google het. Princess Lagoon. En? En? Zie je het? Valt je mond open? Zet je kaken weer mooi op elkaar en beaam maar wat ik je net vertelde. Dank u! 31/12/2017 - Sapa -Hanoi Bij de kraag gevat Oudejaarsdag! Net op tijd arriveren we in Hanoi via een bumpy ride met de bus uit Sapa. We worden ergens uit de bus gegooid - neem dat maar zeer letterlijk, ik werd aan mijn kraag vastgehouden - op 8 kilometer van het centrum. Te ver om te lopen dus bestellen we een Grab. Glamoureuze McMenu We eten een kleine snack en maken ons klaar voor oudejaar. Het is te zeggen: de legging trekken we met plezier aan om onze benen warm te houden, de teenslippers schuiven we over onze voeten en een vleugje mascara zou het moeten doen. Geen ingewikkelde kapsels, glitterende jurken, pijnlijke hakken of té veel eten voor ons dit jaar. De gratis biertjes in ons hostel warmen ons op en McDonalds brengt de finishing touch aan ons oudejaarsmenu. Perfection. Happy... Onderweg rapen we een Canadees op (niet letterlijk) die ons op een bier trakteert en samen met enkele duizenden mensen tellen we af (vanaf 30, jawel, het duurt eindeloos) op een veel te klein plein aan het meer in Hanoi. 30, 29, 28, 27, 26,... 3, 2 ,1! 01/01/2018 - Hanoi ...Newyear! Gelukkig Nieuwjaar! Gisteren maakten we het niet te laat dus fris als een hoentje staan we rond 9u op om het ontbijt mee te pikken. Een paar uur shoppen en dan is het tijd voor onze cooking class bij Hué’s Cooking Class. In de les Echter, veel koken komt er niet aan te pas. We gaan samen naar een straatmarktje waar we alle benodigdheden kochten; rijstpapier, tomaten, ananas, wortelen, lente-ui, ‘tamarin’, rijstazijn, een kilo (!) suiker, sojascheuten, paddestoelen, eieren, tofu, koriander, munt,... Op het menu: verse springrolls, ‘egg coffee’, pho (dé Vietnamese soep), fruitsalade met gecondenseerde melk (net iets té zoet) met koffie, morning glory, de beste papayasalade en rijst. Hué begint te koken en we houden zelfs geen mes in onze handen. Dus een echte kookles kan je dit niet noemen. Ze demonstreert en ik noteer vlijtig. Maar ze is de liefste kokkin dus we vergeven het haar al snel. Die avond kruip ik, na enkele leuke kaartspelen met twee Hollandse jongens, redelijk vroeg in bed. Om 5u gaat de wekker omdat ik het vliegtuig richting Thailand neem. Laatste bestemming, in rechte lijn. Het laatste land van mijn heilige viervuldigheid: Vietnam. Na respectievelijk Thailand, Laos en Cambodja brak begin december het laatste nieuwe land aan. En wat voor één. Save the best for last zeggen ze wel eens en onbewust deed ik dit met deze reis ook.
Tussen de lijnen door - en zelfs gewoon los op de lijnen - merk je dat Vietnam voor mij dé topper was. Negatieve dingen vind ik amper. Smot mo joen kitten, I will be back...ooit... 27/12/2107 - Sapa Hondenweer, haardvuur en glühwein Sapa is getekend door regen, koude tempertaturen en dikke mistbanken. De mist en regen blijven aanhouden gedurende ons verblijf en de koude voelen we na een tijdje amper meer door onze verkleumde handen. Na een moeilijke hostelzoektocht arriveren we in een kleine guesthouse bij een lieve familie. Als we geïnstalleerd zijn, vluchten we een klein zaakje in waar ze een zetel, een warme brownie en een elektrisch kacheltje aanbieden. Verkocht! We eindigen de avond met een glühwein voor het haardvuur waar we een kaartje leggen en het tegen elkaar opnemen met een poolwedstrijd. 28/12/2017 - Sapa o’Chau = ‘dank je’ in Hmong De weergoden beloven ons vandaag beter gezind te zijn en dat is maar goed ook want er staat een kleine trekking op het programma. We boeken de trekking bij ‘Sapa o’Chau’ waar enkel mensen werken uit de ethnische stammen en al het geld gaat er ook effectief naartoe. Als we de gordijnen open gooien verwelkomt een wit uitzicht ons. Geen sneeuw maar een dichte mist zorgt ervoor dat we amper iets zien. Vrolijke trekkinggroep Dapper trekken we onze wandelschoenen aan, steekt Eef haar voeten in twee plastieken zakken en ritsen we onze regenjassen tot boven toe. Onze groep bestaat uit een jong Oostenrijks koppel, apothekeres en ingenieur, en een knarre Amerikaan uit Denver die ‘wildlife biologist’ is. Verder is er nog Su, een schattige meid van 21 die tot de Hmong (bekende Vietnamese etnische bevolking) behoort en gids in opleiding is. En als laatste is er Lam, 24, onze werkelijke gids in traditionele kledij, een harde tante die heel snel ontdooit. Modder in alle vormen Als we vertrekken ontdekken we algauw waarom Lam regenlaarzen draagt. De regenval van de afgelopen dagen toverde de kleine wegen tussen de rijstvelden om tot drekkige, uiterst gladde en modderige paadjes waarop zelfs de waterbuffels moeite hebben hun evenwicht te bewaren. We ploeteren tussen de rijstvelden en genieten van de inspanning die het ons lichaam vraagt. Hét Azië Plots houden we halt en kijken Eef en ik op. We beseffen dat we het afgelopen half uur non stop naar de grond keken om niet uit te glijden want als we opkijken maakt mijn hart een sprongetje. Dit uitzicht staat voor mij gelijk aan Vietnam. Ik zag al veel rijstvelden in Thailand, Laos en Cambodja maar overal waren het velden. Geen terrassen. En in mijn kortzichtige hoofd staat Azië gelijk aan rijstterrassen... Overal, zo ver we kunnen kijken, zien we rijstterrassen. Ze zijn hun felgroene kleur verloren door de oogst een maand geleden en hebben een troosteloze bruine kleur in de mist, maar het zijn rijstterrassen!! En ondanks hun kleur zijn ze nog steeds wondermooi. Ploeteren en verbroederen Een ganse dag ploeteren we vrolijk door de modder en lachen ons rot met Lam en Su. Ze zijn hilarisch. De ene vindt ons ‘so funny, so funny’ en de andere vindt ons ‘cool and strong’. ‘Big’ is ook een woord dat die kleine magere Su gebruikte... Eef wordt al meteen gevraagd om te trouwen met een jongen uit hun stam en ik vind dat een uitmuntend idee. Gratis logement bij een ethnische stam als ik de volgende keer naar Vietnam kom zie ik helemaal zitten. Eef wat minder... we lachen onophoudelijk en als Su mij een liedje in het Hmong wilt leren liggen we plat. Ondanks dat ik door Lam word geprezen voor mijn uitspraak, ligt de taal me toch niet zo goed. Volgende keer naar een Franse stam? Toch niet moe? Een uurtje na de lunch staat een busje ons op te wachten in Ta Phin om ons terug naar het centrum van Sapa te brengen. Ik schrik dat het er al op zit en voel me helemaal nog niet voldaan. Tot mijn opluchting merk ik dat de rest van onze groep er net zo over denkt. Na 14 kilometer hebben we nog energie voor tien en we willen die graag kwijt. We stellen aan Su en Lam voor om de tocht van 10 km naar het dorp te voet af te leggen. De gidsen staan versteld en geloven ons niet. Er wordt een telefoon naar het bureau gepleegd en na wat overleg en de belofte om ons die avond op het bureau aan te melden, verlaten die schattige en lieve Su en Lam ons met veel getoeter en beginnen wij flink aan de rest van de wandeling. Voornamelijk bergop deze keer... uiteraard. De laatste loodjes... ...wegen inderdaad het zwaarst maar hiervoor waren Eef en ik uit ons bed gekomen. Tanden bijten en gaan. De pijne voeten, daar dealen we morgen wel mee. 25 kilometer marcheren door de bergen, de modder, de mist én de zon, de rijstvelden en kleine wegens, langs buffels en kleine dorpen met de liefste gidsen. Trekking geslaagd! 29/12/2017 - Sapa Zoals gezegd kent Sapa maar twee weersomstandigheden in de winter, althans zo lijkt het: regen en mist. Dit is niet bepaald het beste seizoen om hier naartoe te trekken maar als je hier bent wel absoluut de omweg waard. Brommeren Onze voeten verdienen een rustdag en kort na de middag kruipen we de brommer op voor een ritje in de bergen. De mist blijft echter aanhouden en lijkt er niet beter op te worden, integendeel. Op een bepaald moment worden we bijna van de bergpas gereden door een vrachtwagen die ons niet ziet omwille van de dichte mist. We zien letterlijk amper een hand voor ogen en Eef en ik besluiten na 2 uur terug naar het hostel te keren. Doorweekt en verkleumd lezen we een boek rond het enige elektrische kacheltje dat in de lobby van de guesthouse staat. Enkel een videogesprek met wat vriendjes die op dat moment in Frankrijk zitten met quasi dezelfde weersomstandigheden als ik aan de andere kant van de wereld, doorbreekt de namiddag. 30/12/2017 - Sapa Bus die geen bus is We hebben al bijna elk transportmiddel gehad en denken dat we de Aziatische slaapbussen al gezien hebben, als blijkt dat er nog een ander exemplaar bestaat. Deze keer wel degelijk een zitje voor jezelf waarbij je voeten onder het hoofd van de persoon voor je liggen. Een pak leuker dan die smalle tweepersoonsbedden (herinner je je ze nog?), ware het niet dat deze op Aziatische lengte gemaakt zijn. We passen er niet in en met ingetrokken benen zetten we, gierend van het lachen, koers richting het druilerige Sapa. Chilleuuuuh Rust, administratie en series updaten. Daar draait deze druilerige dag om. We installeren ons in The Hill Station waar we brunchen, lunchen en bijna dineren. De knusse zetel houdt ons op onze plek en terwijl Eef alles in de gereedheid brengt voor haar volgende land in januari (het wordt India, besliste ze net) kijk ik series, lees ik artikels die ik al een eind wil lezen, zoek dingen op voor ‘mijn toekomst’ en kijk watertandend naar enkele foto’s van eilanden in Thailand waar ik mijn laatste twee zeken van mijn reis zal vertoeven. Similan islands en Koh Surin, zoek maar op en watertand even met me mee. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|