Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
27/12/2107 - Sapa Hondenweer, haardvuur en glühwein Sapa is getekend door regen, koude tempertaturen en dikke mistbanken. De mist en regen blijven aanhouden gedurende ons verblijf en de koude voelen we na een tijdje amper meer door onze verkleumde handen. Na een moeilijke hostelzoektocht arriveren we in een kleine guesthouse bij een lieve familie. Als we geïnstalleerd zijn, vluchten we een klein zaakje in waar ze een zetel, een warme brownie en een elektrisch kacheltje aanbieden. Verkocht! We eindigen de avond met een glühwein voor het haardvuur waar we een kaartje leggen en het tegen elkaar opnemen met een poolwedstrijd. 28/12/2017 - Sapa o’Chau = ‘dank je’ in Hmong De weergoden beloven ons vandaag beter gezind te zijn en dat is maar goed ook want er staat een kleine trekking op het programma. We boeken de trekking bij ‘Sapa o’Chau’ waar enkel mensen werken uit de ethnische stammen en al het geld gaat er ook effectief naartoe. Als we de gordijnen open gooien verwelkomt een wit uitzicht ons. Geen sneeuw maar een dichte mist zorgt ervoor dat we amper iets zien. Vrolijke trekkinggroep Dapper trekken we onze wandelschoenen aan, steekt Eef haar voeten in twee plastieken zakken en ritsen we onze regenjassen tot boven toe. Onze groep bestaat uit een jong Oostenrijks koppel, apothekeres en ingenieur, en een knarre Amerikaan uit Denver die ‘wildlife biologist’ is. Verder is er nog Su, een schattige meid van 21 die tot de Hmong (bekende Vietnamese etnische bevolking) behoort en gids in opleiding is. En als laatste is er Lam, 24, onze werkelijke gids in traditionele kledij, een harde tante die heel snel ontdooit. Modder in alle vormen Als we vertrekken ontdekken we algauw waarom Lam regenlaarzen draagt. De regenval van de afgelopen dagen toverde de kleine wegen tussen de rijstvelden om tot drekkige, uiterst gladde en modderige paadjes waarop zelfs de waterbuffels moeite hebben hun evenwicht te bewaren. We ploeteren tussen de rijstvelden en genieten van de inspanning die het ons lichaam vraagt. Hét Azië Plots houden we halt en kijken Eef en ik op. We beseffen dat we het afgelopen half uur non stop naar de grond keken om niet uit te glijden want als we opkijken maakt mijn hart een sprongetje. Dit uitzicht staat voor mij gelijk aan Vietnam. Ik zag al veel rijstvelden in Thailand, Laos en Cambodja maar overal waren het velden. Geen terrassen. En in mijn kortzichtige hoofd staat Azië gelijk aan rijstterrassen... Overal, zo ver we kunnen kijken, zien we rijstterrassen. Ze zijn hun felgroene kleur verloren door de oogst een maand geleden en hebben een troosteloze bruine kleur in de mist, maar het zijn rijstterrassen!! En ondanks hun kleur zijn ze nog steeds wondermooi. Ploeteren en verbroederen Een ganse dag ploeteren we vrolijk door de modder en lachen ons rot met Lam en Su. Ze zijn hilarisch. De ene vindt ons ‘so funny, so funny’ en de andere vindt ons ‘cool and strong’. ‘Big’ is ook een woord dat die kleine magere Su gebruikte... Eef wordt al meteen gevraagd om te trouwen met een jongen uit hun stam en ik vind dat een uitmuntend idee. Gratis logement bij een ethnische stam als ik de volgende keer naar Vietnam kom zie ik helemaal zitten. Eef wat minder... we lachen onophoudelijk en als Su mij een liedje in het Hmong wilt leren liggen we plat. Ondanks dat ik door Lam word geprezen voor mijn uitspraak, ligt de taal me toch niet zo goed. Volgende keer naar een Franse stam? Toch niet moe? Een uurtje na de lunch staat een busje ons op te wachten in Ta Phin om ons terug naar het centrum van Sapa te brengen. Ik schrik dat het er al op zit en voel me helemaal nog niet voldaan. Tot mijn opluchting merk ik dat de rest van onze groep er net zo over denkt. Na 14 kilometer hebben we nog energie voor tien en we willen die graag kwijt. We stellen aan Su en Lam voor om de tocht van 10 km naar het dorp te voet af te leggen. De gidsen staan versteld en geloven ons niet. Er wordt een telefoon naar het bureau gepleegd en na wat overleg en de belofte om ons die avond op het bureau aan te melden, verlaten die schattige en lieve Su en Lam ons met veel getoeter en beginnen wij flink aan de rest van de wandeling. Voornamelijk bergop deze keer... uiteraard. De laatste loodjes... ...wegen inderdaad het zwaarst maar hiervoor waren Eef en ik uit ons bed gekomen. Tanden bijten en gaan. De pijne voeten, daar dealen we morgen wel mee. 25 kilometer marcheren door de bergen, de modder, de mist én de zon, de rijstvelden en kleine wegens, langs buffels en kleine dorpen met de liefste gidsen. Trekking geslaagd! 29/12/2017 - Sapa Zoals gezegd kent Sapa maar twee weersomstandigheden in de winter, althans zo lijkt het: regen en mist. Dit is niet bepaald het beste seizoen om hier naartoe te trekken maar als je hier bent wel absoluut de omweg waard. Brommeren Onze voeten verdienen een rustdag en kort na de middag kruipen we de brommer op voor een ritje in de bergen. De mist blijft echter aanhouden en lijkt er niet beter op te worden, integendeel. Op een bepaald moment worden we bijna van de bergpas gereden door een vrachtwagen die ons niet ziet omwille van de dichte mist. We zien letterlijk amper een hand voor ogen en Eef en ik besluiten na 2 uur terug naar het hostel te keren. Doorweekt en verkleumd lezen we een boek rond het enige elektrische kacheltje dat in de lobby van de guesthouse staat. Enkel een videogesprek met wat vriendjes die op dat moment in Frankrijk zitten met quasi dezelfde weersomstandigheden als ik aan de andere kant van de wereld, doorbreekt de namiddag. 30/12/2017 - Sapa Bus die geen bus is We hebben al bijna elk transportmiddel gehad en denken dat we de Aziatische slaapbussen al gezien hebben, als blijkt dat er nog een ander exemplaar bestaat. Deze keer wel degelijk een zitje voor jezelf waarbij je voeten onder het hoofd van de persoon voor je liggen. Een pak leuker dan die smalle tweepersoonsbedden (herinner je je ze nog?), ware het niet dat deze op Aziatische lengte gemaakt zijn. We passen er niet in en met ingetrokken benen zetten we, gierend van het lachen, koers richting het druilerige Sapa. Chilleuuuuh Rust, administratie en series updaten. Daar draait deze druilerige dag om. We installeren ons in The Hill Station waar we brunchen, lunchen en bijna dineren. De knusse zetel houdt ons op onze plek en terwijl Eef alles in de gereedheid brengt voor haar volgende land in januari (het wordt India, besliste ze net) kijk ik series, lees ik artikels die ik al een eind wil lezen, zoek dingen op voor ‘mijn toekomst’ en kijk watertandend naar enkele foto’s van eilanden in Thailand waar ik mijn laatste twee zeken van mijn reis zal vertoeven. Similan islands en Koh Surin, zoek maar op en watertand even met me mee.
0 Comments
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|