Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
30/11/2017 - Sihanoukville - Koh Rong Samloem Het droomeiland Eindelijk, hier wacht ik al sinds vorig jaar op. Het lief had zoveel positieve dingen verteld over het eilandje dat mijn verwachtingen hooggespannen zijn. “Je moet naar dit hostel, en je moet ‘s nachts zwemmen tussen het lichtgevend plankton, en je moet snorkelen, en trekken, en wandelen, en hermietkreefjtes zoeken, je moet op die steen naar de zonsondergang kijken, je moet in dit restaurant gaan eten en je moet daar uitrusten”. Tips genoeg dus! Hij had er een stukje van zijn hart achtergelaten en als ik het tegenkom mag ik het een aaitje geven, maar moet ik het laten liggen. Zegt genoeg, niet? De onmogelijke boottocht De boottocht is een hel. De wind is hard, zeker 30 knopen (nou ja, geen idee hoeveel knopen, maar ze was fel) en de zee zo woelig als een kind dat ‘s nachts niet kan slapen. De ‘slowboat’ vaart niet uit omdat er vorige week problemen mee waren dus ik kon enkel een ‘speed ferry’ boeken. En dat is misschien maar goed ook. We bonken op de golven, beuken tegen de zeewind in en vallen soms 2 meter naar beneden op het water. Ik ben best gewend om op een bootje te zitten en was nog nooit zeeziek (ik lieg, één keer toen de zeilboot tijdens die ene vakantie bijna verticaal hing), maar de schrik slaat me geregeld om het hart, samen met de kriebels in mijn buik, als we weer even een vrije val maken. Het zeewater spat op onze gezichten en in het begin is het heerlijk en grappig, maar na een tijd begint mijn maag tegen te sputteren. Als we willen aanmeren aan de pier blijkt dat niet te lukken omdat de zee te wild is. We worden naar een andere pier gebracht waar de golven net iets anders zijn en met wat moeite en mankracht lukt het om het touw vast te binden aan de pier. Er wordt gewezen in de verte en ik moet het ganse stukje wandelen door de branding naar M’Pai Bay, waar mijn hostel ligt. Avontuur, check! Klauteren over rotsen, genieten van het helblauwe water (paradise baby!) en worstelen door het mulle witte zand. Hoewel het zweet in straaltjes van mijn rug loopt, geniet ik met volle teugen. Dit is écht het paradijs. Het hostel is een houten open hut op het strand, de bar een oude houten boot. Het ligt vlak aan het water en de ‘slaapzaal’ ligt enkele meters verder. Houten planken en enkele golfplaten met daarin 8 stapelbedden die bijna uit elkaar vallen. De klamboe moet ons beschermen tegen de beestjes en that’s it. Back to basics, of toch zo goed als. Desolaat stukje strand Ik trek die middag naar een stukje strand waar niemand ligt en laat me in het warme heldere water zakken. Een paar keer krijg ik een flinke geut zeewater binnen - want ja, nog altijd veel wind en golven - maar dat deert me niet. Ik sta tot aan mijn schouders in het water en kan mijn voeten nog altijd zien. Waanzin! 01/12/2017 - Koh Rong Samloem Aftellen? Een helse nacht (volgens de thermometer 32° in de kamer) en mijn maag + hoofd spelen nog altijd parten. Ik ben vandaag halfweg mijn reis en het optellen buigt zich subtiel om naar het aftellen, zonder dat ik het wil. Het is een ganse prestatie dat dit de eerste keer is dat mijn maag en darmen zo opspelen, na al dat streetfood en vuile onhygiënische keukentjes. En fier geef ik mezelf een inwendige high five. Platte steen en zeekevers Op het programma vandaag: de noordkant van het eiland, in de mate van het mogelijke - met een rol toiletpapier in mijn rugzak. Er is ergens aan de noordkant van het eiland een grote platte steen langs de kustlijn die een eind in de zee ligt van waarop je de zon in de zee kunt zien zakken (en dan zingen van "Ik heb de zon zien zakken in de zee, hej hej!"). De wilde zee beukt tegen de stenen die het strand langs deze kant moeten voorstellen, maar ik laat mij niet vermurwen. Koppig zet ik door en ik klauter over de rotsen. Platte steen bereikt! Mijn hoofd bonkt en mijn darmen protesteren maar ik lig op de warme steen en links van mij hangt de zon in de lucht te bengelen terwijl rechts van mij grote jungle-eilanden zich uitstrekken. Ik leg m’n hoofd neer op de steen en tientallen kleine zeekevertjes (geen idee wat ze zijn) vluchten weg in geulen en gaten. Ik tuur naar de blauwe lucht boven me en voel me plots alleen op de wereld. Ik op m’n steen in de zee. Vreemd maar heerlijk gevoel. Als de zon bijna onder is besluit ik terug te keren, kwestie van de dag erna geen voorpaginanieuws te zijn van de lokale krant: “Vrouwelijke toeriste verdronken” - maar dan in het Cambodjaans. 02/12/2017 - Koh Rong Samloem Na een nachtrust van meer dan 10u (Elise, ben jij dat?) voel ik me iets beter en merk ik dat ik trek heb in ontbijt. Hoezee! Rusten, uitzieken en toch ook een beetje mijn bleke vel wat bruiner laten worden. Meer houdt mijn dagplanning niet in. Mijn zielige poging tot snorkelen in de (nog altijd) ruige zee niet meegerekend. Ik laat mijn gsm in het hostel liggen en trek met enkel mijn boek naar het zandstrand een beetje verderop. Het is er drukker dan mijn eerste middag maar dat deert me niet. Ik gluur stiekem naar de mensen en hun onderlinge verhoudingen en naast het lezen vind ik dat een prima activiteit voor die dag. Rond 22u ‘call ik het a day’ en val ik met een uitgerust gevoel in slaap, mij mentaal voorbereidend op de boottocht morgenochtend.tend richting vasteland.
0 Comments
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|