Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
Een trouw in Italië. Een pak vrienden en dito kindjes. Een koppel dat ik ken, met twee schatten van kinderen. En een 10-tal andere onbekende koppels en onbekende kindjes. Het kan het begin zijn van een nieuw tv-format, alleen is het gewoon realiteit. "Of ik in september enkele dagen mee wil naar Italië als au pair voor een vijftal baby's?" Graag! Heel graag. Ik wist totaal niet waaraan ik mij moest verwachten - zo bleek later. Donderdag 06/09/2018 De babyvoorstelling Een van de vrienden trouwt in Italië, dus de ganse groep huurt een domein waar een 15-tal personen kunnen verblijven. Het is er prachtig (afgelegen) en ik word meteen in de vriendengroep geïntegreerd. En in de babygroep. Rosalie (1 jaar), Staf (± 7 maanden), Diane (± 1 jaar), Jeanne (7 maanden) en Cécile (bijna 2 jaar) staan de komende dagen, avonden en nachten onder mijn hoede als de ouders zich even van hun ouderlijke plicht willen ontdoen. Generale repetitie Die eerste dag dient als kennismaking tussen mij en zowel de baby's als de ouders. Het is geen evidentie om als ouder je kind twee avonden en nachten toe te vertrouwen aan een compleet vreemde. Gelukkig schuw ik geen uitdaging en greep ik deze kans dan ook met beide handen. Al snel leer ik iedereen kennen waardoor ik de ouders toch iets op hun gemak kan stellen. Warm gevoel Mijn fitbit draait overuren als ik achter Cécile aanhol maar ik amuseer me te pletter. Ook blijf ik lachen wanneer ik haar op mijn rug neem om te dansen als de lokale fanfare voorbijkomt en ik mijn rug plots vochtig en warm voel worden. Jep, haar pamper had ik niet helemaal juist aangedaan en de warme pipi loopt over mijn rug (my bad). Gelukkig, want ik kreeg het even koud onder de hete Italiaanse zon... Goede start van deze vierdaagse - zo kan je het stellen. Vrijdag 07/09/2018 Strandgangers 's Ochtends besluiten de vrienden naar een strand te gaan met de ganse bende. Enkele kleintjes zijn geen fan van het water en de zon, terwijl de andere (letterlijk) smullen van het zand en gillen van plezier wanneer het zeewater om hun beentjes slaat. Het is een leuk zicht als ik even alle ouders gadesla en tegelijk besef ik wat voor een werk zo'n simpel uitstapje voor een ouder inhoudt. Shout out aan alle ouders out there hoor: chapeau! (Aan mijn ouders: hoe deden jullie dat in godsnaam met 4 kleine koters? Jezus!) Het moment van de waarheid Om 18u worden de genodigden verwacht voor pizza en drankjes in een prachtig stadje iets verderop, waar een soort van 'rehearsal dinner' plaatsvindt. Mijn eerste grote proef: vier baby's (eentje namen ze mee) met elk een andere routine en elk een eigen willetje. De een moet om 18u30 een flesje, de ander om 19u. Die derde om 20u en de laatste ook om 19u als dat kan. Het ene flesje moet eerst poeder en water en dan opwarmen, terwijl de andere eerst water, dan opwarmen en dan poeder moet. De derde moet gewoon water en poeder en geen hitte. Die moet een knuffel en die mag geen knuffel, die moet dit beertje en die deze pyjama terwijl die dan geen pyjama moet. Pauze!! Ik vraag aan elke mama om een 'programma'/draaiboek te maken waarop alles duidelijk genoteerd staat plus een stapeltje met benodigdheden (poeder, flesjes water, slabbetjes en de babyfoon). Voor elke ouder is dit een logisch gegeven, maar als je enkele onbekende baby's voor je hebt weet je niet welke babyfoon van wie is, wie in welk bedje moet slapen en welk flesje bij wie hoort. Dat programma is dan ook een slimme zet - blijkt achteraf. Een houvast voor een leek als ik. De test Met goede moed zwaaien we de opgedirkte papa's en mama's uit - die laatste met een bang hartje waarschijnlijk. We spelen met de bal, we eten een boterham van de grond, we huilen en krijsen hier en daar, we nemen elkaars flesje af en we verliezen af en toe een baby uit het oog. Ik sluit alle deuren in de kamer zodat Cécile vooral niet kan weglopen. Rosalie is op een leeftijd waar ze zich overal aan optrekt en dreigt een kinderstoel om te trekken. Cécile grijpt ondertussen naar de klink van de buitendeur en als Diane begint te huilen doet Rosalie lustig mee. Want wat de een doet, moet de ander ook doen. In tussentijd neemt de enige man in het gezelschap, Staf, alles rustig in zich op en besluit het dan ook op een krijsen te zetten. "Goede moed, goede moed, goede moed", gaat als een mantra door mijn hoofd. Hoofd koel houden en vooral blijven lachen. Ondertussen is het tijd om aan iedereens slaapritueel te beginnen en dus moet ik de kindjes even in hun stoeltjes zetten, zodat ik de kamer uit kan om 'baby 1' in bed te steken. En zo gaat het een uur aan een stuk door. Schattige kleertjes uitdoen, pamper verversen, body aandoen, in hun slaapzakje steken, fopspeen geven, in bed leggen en babyfoon aan. De planning van elke moeder is voor mij een enorme houvast en om 20u20 kan ik tevreden een geruststellend bericht naar alle ouders sturen dat de baby'tjes vredig liggen te slapen. High five aan mezelf. Zaterdag 08/09/2018 Deel twee Het échte feest begint 's middags al, dus vandaag vertrekken de ouders een pak vroeger. Er wordt afgesproken om alle kindjes mee te nemen naar de ceremonie en erna komen de papa's hun kleintjes terugbrengen. Alle dames willen er piekfijn uitzien en Katrien had mij enkele weken geleden gevraagd of ik haar haar wilde opsteken. Met plezier begin ik dus aan een werkje waarvan ik wél zeker ben dat ik het kan en waar ik wel enige ervaring in heb. Met mondjesmaat komen de andere meiden kijken en beslissen ze allemaal dat ze ook hun haren in een leuk kapsel willen voor het feest van hun vrienden. Ik begin letterlijk aan een race tegen de tijd want binnen een uur moet iedereen in de auto zitten én ik heb amper genoeg gerief mee om een deftig kapsel in elkaar te zetten. Geen sprays, geen speldjes en vooral: geen voorbereiding. De meiden stellen mij op de proef maar ik laat me niet kennen. Stipt om 14u15 zit iedereen opgetut en chique gekleed in de wagen. Check! Silenzio. Ik neem mijn boek en vlei me een tweetal uurtjes naast het zwembad terwijl de zon in overvloed op mijn lichaam schijnt. Twee uur rusten en genieten van de stilte vooraleer de vijf baby's (vandaag gaan we full throttle) in volle glorie terugkeren. Belachelijke babysit
De papa's helpen gelukkig met het klaarzetten van flesjes en bedjes etc. en als ze vertrekken huilt er als bij wonder geen enkele baby. Zo blijft het min of meer ook de rest van de avond. Hallelujah! Ik probeer ze zoveel mogelijk af te leiden van het feit dat "papa weg?" is en maak mezelf volledig belachelijk door blokjes op mijn hoofd te zetten, te zingen van K3 en Old McDonald en als een halve gare te dansen alsof ik blootsvoets op een Legoblokje stapte. Het lijkt te werken. Hier en daar zie ik een lach op hun schattige snoetjes en Cécile gilt van plezier. Jeanne heeft last van haar buikje dus zij huilt wat, maar ik ga ervan uit dat zij K3 gewoon nog niet kent en dit dus niet leuk vindt - toch? Terwijl de vrienden zich amuseren op de dansvloer in een romantische trouwsetting, begin ik elke baby te begrijpen en geef ik als een pro drie baby's tegelijk hun flesje. Het bedritueel verloopt iets luider dan gisteren maar als het 21u30 is, klinken hun rustige ademhalingen door de babyfoon en is de rust wedergekeerd in de 'trulli'. Zondag 09/09/2018 Sommige koppels verdwijnen letterlijk met de ochtendzon als ze om 10u hun vlucht richting België moeten halen. De rest ruimt nog even op en ondertussen hou ik baby's - die ondertussen mijn beste vrienden geworden zijn - in mijn armen om ze te sussen of hun flesje te geven (met het nodige spuug op mijn armen en benen als gevolg) terwijl ik die ene deugniet Cécile overal achterna loop. Tijdens de vlucht naar huis zijn de kindjes én de ouders doodop en slaapt iedereen flink als we in de lucht hangen. Conclusie na 4 dagen Italië, 5 baby's en 65 uur als au pair Wat een avontuur, wat een kans die ik kreeg van de ouders (dank voor het vertrouwen!) en wat een inkijk in het leven als jonge ouder. Een wijze les en een heerlijke ervaring rijker val ik uiteindelijk om 1u 's nachts in slaap in mijn doodstil en leeg appartement in Roeselare. Ik ga nog wat verder genieten van het 'papflesloze' leven denk ik.
0 Comments
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|