Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
21/10/2017 - Chiang Mai I made it. Ik leef, hoewel ik een beetje met plakband en zalfjes aaneen hang. Vooraleer ik mijn avontuur neerpen raad ik iedereen aan minstens enkele dagen op voorhand naar het treinstation te gaan en jouw ticket in tweede klasse (minstens) te boeken. En al zeker als ze de dood van hun geliefde koning gaan herdenken net op het moment dat jij in Bangkok bent en dus alle treintickets voor de komende 100 miljoen miljard dagen verkocht zijn. Ik geef het maar even mee. Maar goed, ik koos er zelf voor, dus ik moet niet klagen. Ik kon het vliegtuig (of de nachtbus, maar ik deed aan het lief de belofte die nooit te nemen) nemen en daar dan 2000 Thaise Baht (of meer wegens extreem last minute) tegenaan gooien of ik kon gaan waarvoor ik gekomen was: een treinticket. Een Verfaillie zou een Verfaillie niet zijn als ik mij door derdeklassers liet tegenhouden. In Bangkok besloot ik wat opzoekingswerk te doen over de nachttreinen naar Chiang Mai in derde klasse, maar veel vond ik niet. Een verhaal van een Brits koppel dat op houten bankjes moest zitten in een overvolle trein en die hun plaats kwijt waren van zodra ze even rechtstonden om vb. naar het toilet te gaan - gedurende die 14 uur! Ik besloot dus wijselijk niet teveel water meer te drinken en mijn darmen voor te bereiden met wat koekjes in plaats van de lokale gerechten, kwestie van alles wat harder te maken. Ik was ruimschoots op tijd (20u45 voor de trein van 22u) en besloot mijn kansen te wagen aan het loket door te vragen naar een upgrade. You never know dat er plots een plekje vrijgekomen was in tweede klasse (en dus met slaapbanken). Die 600 uitgespaarde Baht betaalde ik er dan met plezier terug bij. Helaas stond het geluk even niet aan mijn kant. Nou, vol goede moet liep ik naar mijn wagon, nummer 3. Het is maar één nacht. Wat is een nacht in een mensenleven? Je betaalt nu amper € 7 voor een treinrit van 14 uur. In België betaalde ik € 24 voor een treinrit van Roeselare naar Brussel voor 2 uur. Jawel, schandalig inderdaad. Ik praatte mezelf moed in, zoveel was duidelijk. Dus hup, kop omhoog en gaan! Ik passeerde de wagonnen 15, 14, 13, 12. Allemaal tweede klasse... Mooie grote ruime wagonnen. Wagon 11 was derde klasse en zag eruit als de eerste klasse zetels zoals onze oudere treinen van vroeger. Brede lederen zetels. Mijn hart maakte een sprongetje en ik was tevreden. Derde klasse is nog zo slecht niet! Houten bankjes, phoe! Van wagon 11 sprong het plots naar 5 en ik kraaide duidelijk te vroeg victorie. Zitbankjes zonder kopsteun, gemaakt naar Thaise normen: klein en smal. Alles behalve Elise dus. Het lief had ik hier ook graag zien dubbelvouwen, met zijn 1m94! Ik was de 3e in onze wagon dus kon mijn bagage perfect boven mijn hoofd installeren. En dan wachten. Wachten. Wachten. Stilaan liep de wagon vol en gelukkig waren het genummerde plaatsen en had ik meer geluk van mijn Britse voorgangers. De trein vertrok stipt om 22u, ondanks alle blogs en artikelen waarin ze altijd een vertraging van minstens een uur aankondigden. We waren nog geen uur weg of ik kreeg al pijn aan mijn rug en billen. Fuck dat waren harde banken. Dat leer is er alleen maar om te camoufleren dat er gewoon een plank onder zit én om ervoor te zorgen dat je billen er keihard blijven aanplakken van het zweet. Zonder ventilatoren (er hingen er 3 aan het plafond waarvan 1 niet werkte en de andere niet in onze richting bliezen was het broeierig heet in onze wagon. Alle ramen stonden wagenwijd open en waren geen overbodige luxe. Tot er rond middernacht honderden kleine muggen binnenvlogen. Velen al dood door de zuigkracht en de anderen vlogen overal: in open monden van slapende passagiers, in schoenen, op rugzakken, op de banken. Overal lag het bezaaid met muggen en hier en daar een mot. Ik kon alleen maar hopen dat die invasie snel voorbij ging. Rond een uur of 4 kreeg ik plots een glimp te zien van een opkomende zon. We waren niet meer in een grote stinkende hoofdstad maar we gleden door heuvels, bergen, kleine dorpjes,... Mijn oude gsm kon het niet mooi vastleggen, maar wat een kleuren! Ik genoot er des te meer van. Al gauw straalde die oorspronkelijk zachte mooie opkomende zon in al haar glorie en maakte ze van de wagon weer een gratis sauna. Zweet liep gewoon langs mijn rug en voorhoofd terwijl ik geen millimeter bewoog. Maar plots zaten we in het groen. Bergen, bossen, jungle, bomen overal, lianen, noem maar op. Het was magisch en ik had ogen te kort. Links was er zoveel te zien en zo miste ik rechts een heleboel en omgekeerd. Ze zeggen dat de trein niet het meest comfortabele middel is (no shit Sherlock) maar dat het wel het mooiste is omdat je echt door de natuur glijdt. Daar kon ik ze geen ongelijk in geven. Mijn rugpijn, slapeloosheid, nekpijn, hoofdpijn en drukkende blaas vergat ik al snel. Ik zette het juiste muziekje op - wat is er beter dan Disney als je door zo'n magisch landschap rijdt - leunde (in de mate van het mogelijke en dus zonder de knieën te strelen van mijn overbuur met mijn knieën) achterover en besloot het laatste uur echt te genieten van de treinrit. En dat deed ik! Voor ik het wist (ha, ha) kwam ik na 14 uur stipt op tijd aan in Chiang Mai. Ook dat was tegen alle regels in, want de trein moest er normaal 2 uur langer over doen, als ik alle reviews en zo mocht geloven. Niets van, Elise had chance! Ik vond een schattige hostel genaamd A Little Bird Guesthouse 2 en nam daarnet een heerlijke douche. Een flutstraaltje, maar eenmaal je jezelf begint te ruiken omdat je écht stinkt dan is elk straaltje water welkom. Of hoe je jouw standaarden in amper enkele dagen aanpast naar de situatie. En dan nu: Chiang Mai! Te voet, met de fiets, de brommer, de opties zijn legio. Wordt duidelijk nog vervolgd!
1 Comment
Karen
22/10/2017 12:30:43
Haha Elise, ik moet echt lachen!! Precies of ik zit er ook bij 😊 Doe zo voort!! X
Reply
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|