Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
19/10/12017 - Bangkok De dag begon heet. En het was er eentje waarop ik wakker werd toen het ontbijt net gedaan was. 10u. Blijkbaar kon ik mijn slaap goed gebruiken van de afgelopen 2 reisdagen. Ik besloot er meteen voor te gaan en met de bus (!) en de metro (!) naar enkele gigantische winkelcentra te trekken. So far, so good. Ik vond de bus en wachtte geduldig meer dan 20 minuten tot bus 15 kwam. Na een rit van meer dan een uur over 4,5 km kwam ik aan bij de metro en nam ik die, zonder veel problemen. De winkelcentra. Gigantisch is zelfs niets in vergelijking met die shoppingcentra. MBK: gigantisch. Siam Center en Sian Panagan: beiden last van megalomanie. Terminal 21 waant zich zelfs de wereld. Ik zat in Washington, Rome, Hollywood. Reisje rond de wereld in enkele uren. Toen ik terugkeerde rond een uur of 16u30 viel mijn gsm uit. Mijn externe batterij had ik meer hoor, maar mijn kabeltje vergat ik - uiteraard - in mijn kamer. Nu goed, ik geraakte er met de 15 en moest ook zo terugkeren. Alleen bleek dat een totaal andere route. Een oudere Engelsman die hier duidelijk woonde hielp me goed. Alleen bleek zijn uitleg niet helemaal te kloppen en kwam er helemaal geen bocht na 'de derde halte'. Een jonge Thaise hielp me en zei dat ik op bus 65 moest zitten. Dus als ik hier uitstap, dan neem ik gewoon de volgende bus (65) en dan stopt hij aan jouw halte. Ik stapte uit. En wachtte. En wachtte. Tot ik aan een schoolmeisje mét enorme iPhone in de hand vroeg of ze even voor me wilde kijken. Bus 15 - dan toch! Hup, de 15 weer op. Na enkele haltes kwam het mij nog altijd niet bekend voor. Terwijl ik er volgens mijn intuïtie (haha!) en fotografisch geheugen toch al zeker moest zijn, of toch in de buurt. Een oud dametje zag me iets aan de buschauffeur vragen en vroeg waar ik zijn moest. "Samsen Road, please." Haar antwoord: "Noooo, noooo, that way! Other bus, no good!" Hup, ik opnieuw van de bus (ik kreeg het al wat op mijn heupen) en met behulp van mijn innerlijke gps (halleluja!) vond ik zomaar ineens mijn hostel terug. Na online wat te zoeken naar een fijn eetzaakje in de buurt zocht ik ondertussen info op over de nachttreinen van Bangkok naar Chiang Mai. Ik las een artikel waarin stond dat je zeker een of zelfs 2 dagen op voorhand jouw nachttrein moet reserveren want dat je anders de kans hebt om in een slecht bed te liggen (lees: bovenste bed ipv onderste) of dat hij zelfs vol zou zitten. Dus, voor ik ging gaan eten besloot ik mijn treinticketje voor de dag erna alvast te gaan kopen in het treinstation. "The best way to get there? Bus 53, ma'am!" Ik laat mij niet kennen door wat bussen en met een opgeladen gsm begon ik aan mijn derde busrit die dag. Opnieuw een hobbelig parcours, met overstappen op een andere bus 53, daar weer een kwartier wachten voor de buschauffeur besloot in te stappen en dan de drukke avondspits van Bangkok in. Maar ik geraakte er. En toen ik in de lijn voor de tickets voor de 'future' stond te wachten en een dronkaard tegen mij begon te praten in het Thais bleek dat alle tickets uitverkocht waren voor de nachttrein voor 20 oktober. En voor 21 oktober. En voor 22 oktober. En voor 23 oktober. Jawel, de eerste vrije plaats was 24 oktober. Zo lang wilde ik helemaal niet in Bangkok blijven! Dus keek ik naar alternatieven; dagtreinen: volboekt, dagbussen: volboekt, nachtbussen: hier en daar nog een plaats vrij, maar laat dat nu net het enige zijn wat mijn lief me liet beloven; neem géén nachtbussen! Enige optie? Een nachttrein in derde klasse. Lees: geen bedden. En geen plaats om je rugzak ergens veilig(er) te leggen. Lees ook: kapotte rug, kapot lichaam, kapotte geest na 14u - jawel - op deze trein. Maar ik spaarde er wel bijna 1000 baht mee uit. Hoera... Dus, ik boekte. Een nachttrein. Voor 14u. Rechtopzittend. Eens zien hoe dat afloopt. Mijn humeur en euforie van mijn uitstekende plantrekkerij om bij de shoppingcentra te arriveren én van het op eigen houtje terugvinden van mijn hostel verdween als sneeuw voor de zon - bij 34 graden 's avonds misschien niet helemaal zo onlogisch. Tijdens de busrit (nummer 53, jawel) werd ik vergezeld door een vriendelijke, doch opdringerige Thai. Die me zijn ganse leven vertelde en duidelijk ook het mijne wilde weten. In welk hostel ik sliep ("Oh, I forgot the name), hoe lang ik in Bangkok bleef (No idea yet, maybe a few days?), naar waar ik ging erna (I think I'll go to the south), hoe ik heette (Dames en heren, ontmoet Alice!), en zo voort. Hij zei me dat ik moest oppassen voor vreemde mannen want dat die vaak gauwdieven zijn (no shit?!) én dat we vrienden konden worden via Facebook (Please, give me your name!). Hmm, sorry, ik heb geen Facebook. "Okay, okay, than I give you my e-mailadress, so you can sent me an e-mail." Okay, doe dat! Hij kwam naast me zitten, raakte even mijn knie aan en toen begon ik me behoorlijk op mijn ongemak te voelen. Een halte vroeger dan normaal stapte ik uit. Nog nooit was ik zo blij om mijn hostel te zien. (Tot ik plots mijn hangslot van mijn locker kwijt was, mijn ganse rugzak ondersteboven gooide en het niet meer terugvond. Dus: slotje foetsie na dag 2. Maar dat is dan weer een andere kwestie.) En die nachttrein? Die ga ik 'ownen' als nooit tevoren. Nachtje op een houten bank in een klare wiebelende luidruchtige hete en vochtige trein? Baja! Bring it on Thailand!
2 Comments
louise
19/10/2017 20:04:59
luuuuv to read ya baby
Reply
Elise
26/10/2017 02:06:02
And I luuuuuv you baby
Reply
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|