Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
*You're off your head! = You're crazy! Zondag, 28 oktober 2018 Calais Vroeg in de ochtend zetten mijn pa en ik koers richting Calais. Wannes Cappelle en zijn Calais klinken uit de boxen van de wagen en die grimmige plaat past perfect bij het bewolkte donkere weer als we de 'Chunnel' in rijden. Na een groot half uur zijn we in Engeland en kan onze lange tocht naar het hoge noorden beginnen. We wisselen elkaar af achter het stuur en het landschap wordt glooiender en groener. Welcome to Scotland Terwijl m'n pa even indut in de passagierszetel passeer ik het bord dat aangeeft dat we in Schotland zijn. Mijn hart maakt een sprongetje. De nakomelingen van mijn ouders hadden al de eer om kennis te maken met Schotland en ik was de laatste die deze unieke reis nog niet beleefde. Vorig jaar zat ik (niet helaas) in Azië en de jaren ervoor waren mijn broers en zusje aan de beurt. Geduld is een schone deugd en hier ben ik dan. In Schotland, met mijn pa, op weg naar het enige café in Blair Atholl waar we met de rest van de - voor mij nog onbekende - groep hebben afgesproken. Het concept Elk jaar trekt mijn pa naar de Schotse hooglanden om er een te worden met de natuur. Met gelijkgezinden gaan ze jagen, vissen, wandelen,... De groep van een 25-tal personen wordt elk jaar opnieuw organisch samengesteld door Roger, 'the leader of the pack', en zijn lieftallige echtgenote Annick. Zij organiseren de ganse trip, stellen programma's op, zorgen voor een kookteam én voor een slaapplek. Deze laatste is tegenwoordig een prachtige lodge in 'the middle of nowhere' (met een oprit van meer dan 13 km geloof je me wel he?) te midden van een estate van een slordige 4.500 km². The House of Bruar en Forest Lodge Een uur vòòr tijd arriveren we in Blair Atholl. M'n pa neemt mij nog snel mee naar The House of Bruar, een enorm winkelcomplex in Schotse stijl waar je jagersjassen, kerstbomen, vislijnen en wollen truien kunt kopen. En na een snelle kennismaking met de overige 'vakantiegangers' rijden we in karavaanstijl naar de gigantische 'Forest Lodge'. Onderweg (een hobbelige rit die meer dan een half uur in beslag neemt) komen we amper twee huisjes tegen waar de 'stalkers' van de estate verblijven. De kennismaking Als we een paar lichtjes in de verte zien zijn we er eindelijk. Een deel van de groep is reeds in de sprankelende wijn gevlogen en de kennismaking verloopt opmerkelijk vlot (leve alcohol?). Een heerlijke praatgrage bende die graag gekscheert. Als we de woonkamer binnen komen verwelkomt een doedelzakspeelster ons. Schotland, juist! Maandag, 29 oktober 2018 Vissen met scepsis Op het programma van vader en mezelf staat: vissen. Met lichte scepsis wat mij betreft. Een ganse dag duf zitten wachten aan de rand van een meertje tot je vis gebeten heeft? Nou... Ik neem alvast mijn e-reader mee. Aangekomen op de plek waar het allemaal gaat gebeuren valt mijn mond letterlijk open van verbazing. De zon schijnt op de bossen die het gigantische meer omranden en het kleurenpalet is onbeschrijflijk. Groen, geel, oranje, rood. De herfst heerst hier en de zonnestralen lijken alles in vuur en vlam te zetten. Wat een idyllisch plekje! Mijn scepticisme verdwijnt als sneeuw voor de, jawel, zon. Geen geluk De bedoeling is om je eigen vis te vangen en die dan 's middags op te eten op een geïmproviseerde barbecue, bestaande uit een gat in de bodem, wat hete kolen en een grill. Oh, en een heerlijke vulling en marinade die kok Chris meenam naar het meer! Gelukkig voor mijn pa en ik is er nog een ander koppel mee dat twee vissen vangt, want tegen de middag hadden wij letterlijk nul vissen aan onze haak geslagen. Na een karig maar overheerlijk middagmaal zetten wij vol goede moed onze poging tot vangst verder. Sandy, de ervaren visser die ons de kneepjes van het vak probeert aan te leren, neemt mijn pa en ik mee op een klein roeibootje naar het midden van het zonovergoten meer, zonder enige 'lawaaivervuiling' en een prachtig panorama... Hiervoor mag je me zeker nog opbellen! 2 kanjers Ik krijg bijna een visserselleboog (bij deze bestaat dat nu ook) als vake, enkele minuten voor we de hengel aan de haak hangen, twee kanjers van regenboogforellen vangt. Onze visvangst was dan toch nog geslaagd, after all. Enfin, die van vake, maar ik reken mezelf bij hem - als duo, weet je wel... Dinsdag, 30 oktober 2018 Werkdag Na een rustige dag gisteren, is voor mij vandaag het echte werk aangebroken. Ik ga mee op jacht. Vandaag jagen Els en haar zus Lieve. Vrouwen aan de macht! Lutgarde gaat mee om, net zoals mijzelf, de jacht 'eens te beleven'. En Alain, boswachter in de Ardennen en geoefend jager, gaat mee voor het plezier. Dan is er nog de stalker David en zijn copain, stalker David. Kwestie van het gemakkelijk te maken. Die laatste David is wel nog in opleiding en hij volgt ons op de voet - uit het zicht weliswaar - met twee Schotse pony's die de geschoten herten zullen dragen. Legerkamp Volledig in camouflagekleren worden we gedropt in 'de hills of Glenn Tilt'. De jacht kan beginnen. Muisstil wandelen, kruipen, glijden, rollen we door de modder van de Schotse heide, waden we door ijskoude bergstroompjes, wachten we op steile bergwanden in plassen en sneeuwwater tot we dicht genoeg bij een kudde herten zijn om de zwakste uit de groep te elimineren. Doornat en bevroren liggen we muisstil net achter een bergkam terwijl Lieve (die het eerste schot voor haar rekening neemt) zicht heeft op een beest. Het is alsof de dieren het voelen want ze geven Lieve geen schijn van kans. Na uren zwoegen hebben we nog altijd geen geluk. Als we boven op één of andere besneeuwde berg geklauterd zijn, begint het te sneeuwen en we eten snel een boterham terwijl we met onze knieën in de sneeuw zakken. Regen, sneeuw, zon, we zien het allemaal de revue passeren. Behalve een dood hert. Prijs? Tot we plots een knal horen. Lieve schoot net haar beest. Niet bepaald mijn meest favoriete moment van de reis; een dood hertje dat zo hulpeloos en alleen op de grond ligt. Rode bloeddruppels tekenen zich fel af tegen de witte sneeuw. Bambi, maar dan volledig fout. Stalker David met de pony's komt van achter de berg en samen 'ontweiden' de Davids het beest. Ingewanden worden uit het lijf gesneden en het nog warme hert wordt op de rug van de witte pony gebonden. Tegen 15u is het ganse schouwspel gepasseerd. Nog een kleine twee uur vooraleer het donker is, dus Els heeft niet veel tijd meer voor haar beest. Op de valreep lukt het haar en liggen er tegen valavond twee hertjes in de kofferbak van de pick-up als we terug naar de lodge rijden. Woensdag, 31 oktober 2018 Schotse pracht en praal De actieve dagen wisselen zich mooi af met de rustige. Vandaag gaan mijn vader, Giselle en ik te voet op pad om te genieten van al het moois dat Schotland te bieden heeft. We wandelen een kleine 15 kilometer in de 'Scottish Highlands' en elke bocht onthult weer een andere magische aanblik van de Schotse bergen en watervallen. Watervallen. WATERVALLEN! Prachtig en enorm rustgevend. Geen levende ziel, behalve wilde schapen en kuddes van 30 of 40 herten op de flanken. Meer woorden moet ik er niet aan vuil maken. Beelden, dat werkt hier! Donderdag, 1 november 2018. Allerheiligen Vandaag had ik de eer om met de allerheiligste van het gezelschap op pad te gaan. Roger nam de twee Izegemse dames Bab en Vero en mezelf mee op safari. Eerste tussenstop Eerst gaan we nog inschieten met Axel en zijn jachtpartner van die dag. Ikzelf wil nu toch ook eens door zo'n visier kijken, dus trek ik mijn stoute schoenen aan en leg ik mij op het... schavot. Met een geweer zonder kogels tegen mijn schouder zoek ik de roos en volg ik de instructies van Roger op. Blij dat er geen kogels in zitten, want een moordwapen in je hand hebben vind ik nog altijd een vreselijk gevoel. Champagne Roger heeft, voor we definitief vertrekken, nog een verrassing voor ons, vrouwen. Om 10u wordt de eerste fles champagne opengetrokken en onder lichte dwang (haha, volwassen vrouwen hoeven niet gestimuleerd te worden om om 10u champagne te drinken, wij doen dat gewoon!) drinken we die eerste heerlijke fles met sprankelend alcoholisch sap uit. Kerkhof Daarna neemt Roger ons mee naar een prachtig (?) kerkhof bij een vervallen kerk 'Saint Brides Kirk'. De vervallen graftombes staan schots (...) en scheef her en der rond de ruïne van wat ooit een mooie kerk was. De mist maakt het plaatje compleet. Schotse Safari En dan kan de echte safari beginnen. We rijden naar een andere gigantische estate en spotten honderden herten, zeldzame vogels, prachtige schapen en andere dieren. De sfeer is opperbest en ik denk dat vandaag mijn reis wel gemaakt heeft. Met twee heerlijke meiden, een prachtige man en enkele flessen champagne op pad in een onwaarschijnlijk mooie setting, zo wil ik wel meer safari's doen! Onder het motto "what happens in Roger's car, stays in Roger's car" wijd ik niet ver meer uit over vandaag, maar één ding wil ik wel kwijt: mijn buikspieren hadden genoeg oefening vandaag om er weer een paar maanden tegenaan te kunnen. Vrijdag, 2 november 2018 Vroeg raak Vandaag gaat mijn pa, zoals de afgelopen dagen, op jacht. Voor dag en dauw vertrekt hij met Lieve op zoek naar hun 'prijsbeest'. Tegen negenen schuif ik aan de ontbijttafel, met een vrije dag die zich loom voor mij uitstrekt. Ik neem mezelf voor om te gaan wandelen, maar rond iets na negen krijgen we een sms dat mijn pa en Lieve al aan het terugkeren zijn, want alle beesten die moesten geschoten worden waren geschoten. Fazantenwandeling En dus wacht ik tot ze thuis zijn, zodat we samen kunnen gaan wandelen. Vero gaat mee terwijl Bab nog even in de lodge blijft om te werken. We rijden een eindje en parkeren bij een 'milk farm'. Van daaruit trekken we de heuvels van Schotland in. Door kreekjes, dwars door velden, over prikkeldraad en tussen de schapen. De zon en de blauwe lucht zijn heerlijk en het voelt alsof Schotland ons letterlijk omarmt. We zien talrijke fazanten en eentje poseert zelfs gewillig voor mijn lens. De ijdele fazant. Whisky baby Edradour, een van de kleinste (sinds kort niet meer dé kleinste) 'whisky distilleries' van Schotland moet er deze middag aan geloven. Een deel van de groep zakt af naar de stokerij en na enkele proevertjes beginnen we aan een hilarische rondleiding. Lag het aan de 'whiskyshotjes' of aan het amusante gezelschap, geen idee, maar de combinatie van dit alles zorgde er wel voor dat we ons een breuk gelachen hebben - tot grote ergernis van de medebezoekers waarschijnlijk. We nuttigen een afsluitend drankje in een lokale pub en daarna trekken we terug naar de lodge voor het 'laatste avondmaal'. Zaterdag, 3 november 2018
Rond een uur of 8 's ochtends vertrekken we weer richting Izegem. Bab en Vero komen we een paar keer onderweg tegen en als bij toeval zitten we ook op dezelfde trein. We worden onverwacht nog uitgenodigd bij Patrick en Ria, die ook mee waren op reis. Perfecte afsluiter van een perfecte week met stuk voor stuk zalige mensen. And remember y'all: "Love is the answer. Always."
2 Comments
mammie en pappie
16/12/2018 09:19:43
Samen me mammie nog eens naar uw blog gekeken; zeer mooi en plezant.
Reply
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|