Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
Lichtervelde → Bremen, woensdag 02/08/2023
Bremen → Kopenhagen, donderdag 03/08/2023 10u30 Onze volgende bestemming was een onverwachtse parel: København. Geen verwachtingen en, tegen mijn natuur in, totaal geen voorbereidingen. Zonder dat we het beseffen wordt dit het hoogtepunt van onze reis. 18u30 Wederom logeren in een hotel van de keten Meininger, op amper één kilometer van het centrum. We parkeren de auto op een parking verderop en verkennen de stad te voet. Jeroen eet zijn eerste Pho (= Vietnamese soep). Yummie! 22u 's Avonds luisteren we naar een optreden van de man die reggae rockt in ons hostel/hotel. Kopenhagen, vrijdag 04/08/2023 Via Newhavn wandelen we naar de Kleine Zeemeermin. Correctie, de mini zeemeermin. 17u In de namiddag drinken we een biertje in het park. We bezoeken het hippe Meat District en vallen met onze kleurrijke kledij uit de toon tussen alle beige, linnen hipsters. Kopenhagen → Göteborg, zaterdag 05/08/2023 14u30 Na een relatief korte rit, waarbij we de Øresundsbron (The Bridge) over rijden, arriveren we in het weghotel Eken, a.k.a. Hotelleken. Mijn broer wist mij gelukkig te vertellen dat [Jeutebörre] niet veel te bieden had, waardoor we een goedkoop hotelletje, 20 minuten buiten de stad vonden. Göteborg biedt ons de laatste zonnestralen en we eten onwaarschijnlijk lekker bij een Italiaantje, Magazzino. Een laatste, droge, zorgeloze avond. Göteborg → Arvika, zondag 06/08/2023 11u Eindelijk vertrekken we naar de plaats waar het altijd om te doen was: Glaskogens Naturreservat. Dit is de eerste dag dat we ons binnen eenzelfde land verplaatsen. En waar ik normaal enthousiaster word wanneer ik onze reisbestemming nader, moet ik nu precies mijn best doen om positief te zijn. Ook Jeroen voelt dit zo aan. Een voorgevoel? 15u Aankomst in het basecamp. Geen adres, wel cöordinaten. 59°26'04.3" N
Glaskogen Naturreservat, Stora Gla, maandag 07/08/2023 7u We worden onderverdeeld in groepen en ontbijten als eerste groep om 7u. Door een technisch probleem eten we in shiften. De korte briefing, kaartleesles en peddeltechnieken hielden me afgelopen nacht wakker. De aanhoudende regen en donder kunnen er ook voor iets tussen zitten. Onze uren slaap opgeteld: drie. 8u30 In stilte en zonder enig groepsgevoel laden we de kar met onze rugzakken en kampeerspullen. De lucht weerspiegelt perfect mijn gemoed: somber. Ik doe mijn uiterste best om dit niet te laten blijken en probeer zo positief mogelijk te zijn. Wanneer de man van de organisatie vraagt of we er zin in hebben, blijft het ijzig stil in het busje. Na 20 minuten arriveren we in Ramana: start- en eindplaats van een onvergetelijke reis. We krijgen elk onze kano. De onze? Nummer 13. Ik rol mijn broekspijpen op en stap in het water. Gelukkig is het water helemaal niet koud! We laten de kano te water, laden hem vol met onze spullen en wanneer we willen vertrekken, begint het opnieuw te stortregenen. Met enige moeite zetten we Pip in het aluminium ding. Met hernieuwde moed - wij kunnen maar zo nat zijn tot ons vel en smelten gaan we niet! - beginnen we te peddelen. Onze regenjassen tot ver over onze oren getrokken. 10u30 Pip houdt niet op met piepen, trillen en janken. Dat ze geen échte waterhond is (oh ironie), dat wisten we al, maar nu maakt ze het wel heel erg bont. Mijn moed en hart brokkelen een beetje verder af. We nemen de 'scenic route', ook al zien we geen steek met de aanhoudende regen en de ondertussen opgekomen mist. Maar zolang we langs de oever blijven varen, kunnen we ons wel goed oriënteren. Na twee uur stortregen, motregen, miezeren en alles daar tussenin, rolt de donder over het eerste meer waar we over moeten. Wanneer de regen zodanig wordt dat het water in onze kano blijft staan, en de bliksemschichten door de lucht flitsen, doemen er voor ons twee houten shelters op. De ene is druk bevolkt: er hangen verschillende tarpen en zeilen aan om te schuilen tegen de slagregen en er liggen een viertal kano's wat verderop. De andere is bezet door twee jonge Nederlanders.
We schuilen in onze natte tent. Dankzij de waterdichte ton zijn onze slaapzakken droog en bieden die enige warmte. Maar gezien wij nooit gedacht hadden dat we zo'n weer op ons dak zouden krijgen, hadden we er ook nooit bij stil gestaan om een zeil mee nemen om onze rugzakken in te wikkelen. Door de bodem water in onze kano zijn de rugzakken doorweekt, inclusief hun inhoud. Met een luchtvochtigheid van 89% blijkt het drogen van kleren en spullen onmogelijk. Ook de bodem van de tent is nu goed nat door alle condens en nattigheid die wij mee naar binnen brachten. Jeroen en ik praten uren aan een stuk. Over ons gevoel bij de organisatie, over veiligheidsrisico's en de ganse situatie, over wat we willen en vooral: wat we niet willen. We besluiten om niet op te geven. We waren nog geen 24u onderweg en we lachen onszelf een beetje uit: "Zie ons hier nu liggen."
Ik neem van die zon gebruik om zoveel mogelijk foto's te nemen. Want na zonneschijn, komt ... 20u30 Wanneer de zon ondergaat, komen ook de regenwolken terug aandraven. Onder onze tarp (die duidelijk niet bedoeld is om regen tegen te houden, maar zon) koken we snel water en eten we onze eerste zakjesvoeding. Ondertussen horen we de Hollanders in de shelter naast ons lachen en zich verwarmen aan hun vuur. Want ja, toen er nog twee andere Hollandse deelnemers van K-JAK (de reisorganisatie waarmee we deze reis geboekt hadden) in de vooravond aankwamen op het eilandje, was er voor hén wel plek in de shelter. Het waren namelijk mensen waarmee de oorspronkelijke grootgrondbezitters verbroederd hadden in de bus op weg naar Zweden ... Conclusie: wij zijn zo hard geen mensen om mee te doen aan realityprogramma's waarbij het 'ieder voor zich' is. Seutemiekes, dat zijn we. WE KNOW! 22u30 Er komt een berichtje van mijn schoonmama binnen met een link naar een krantenartikel. Titel: Stormweer in Scandinavië: trein ontspoord in Zweden, hevigste noodweer in halve eeuw voorspeld. Door een slechte verbinding zien we dit de volgende ochtend. Glaskogen Naturreservat, dinsdag 08/08/2023 1u38 De Hollanders houden een feestje in hun shelter. Glazen flessen klingelen vrolijk tegen elkaar. 4u Tik. Tik. Tik. Ik word wakker van regen op onze tent. Gelukkig niet veel en ik draai me nog eens om.
5u41 We hebben een flauw gsm-signaal en lezen het krantenartikel dat mijn schoonmama doorstuurt. Snel beginnen we puzzelstukjes samen te leggen en beginnen we de ernst van de situatie goed te beseffen. Er komt een berichtje binnen van de organisatie. Tenenkrullend, zeker als je weet dat we net wat lokaal nieuws van de laatste uren konden googlen. Het berichtje gaat als volgt: Hej. Storm Hans raast over Zweden. Vanaf morgenochtend 7:00 (huh, volgens de krantenartikelen is dit al van gisteren bezig) wordt de regenval waarschijnlijk (waarschijnlijk... WAARSCHIJNLIJK??) zeer heftig (nou). Het is belangrijk om dan een goede schuilplek te hebben. Dit kan zijn een shelter (ha, je bedoelt die waar er nergens geen plek meer is?), camping (waar?), of misschien zelfs een woning (oh, je bedoelt de onzichtbare woningen van mensen die niet rond het meer wonen in dit NATUURRESERVAAT?). Schroom niet om aan te bellen (again: waar?) en hulp te vragen, mocht dat nodig zijn. Je mag ons altijd bellen om te overleggen (ik word kwaad. later hier meer over), of als je twijfelt of je de tocht nog wilt voorzetten. Jouw veiligheid staat voorop (dank). Groet, XX van K-Jak. 8u Dat we anno 2023 niet meer op weersvoorspellingen kunnen vertrouwen (leve de klimaatverandering), leren we tijdens deze reis maar al te goed. Rond 6u begint het al te miezeren en komt er wind, regen en onweer op zetten. We roeien, peddelen, drijven en varen en besluiten om een stuk af te snijden en recht door het meer te varen zodat we sneller aan het punt van het eerste landtransport zijn. Maar wanneer we midden op het gigantische meer dobberen en we langs alle kanten meer dan een kilometer van de oever verwijderd zijn, komt er dichte mist op zetten, als in een slechte horrorfilm. We raken letterlijk het noorden kwijt. Onze smartphones geven 'no service' aan. Opnieuw, voor de zoveelste keer, is het aan het stortregenen en golven (ik wist niet eens dat dat kon op een meer!) slaan over onze kajak. Jeroen heeft wat zeilervaring en loodst ons deels op goed geluk door het meer. Tegen golven in, terwijl we opkruisen, laveren, en weet ik wat voor termen we allemaal naar elkaar schreeuwen om over het geraas van de wind te komen. Wanneer onze lijven moe zijn en onze hond amper teken van leven geeft, proberen we onze kano op een eilandje te trekken, waarvan we dachten dat het vasteland was. Gelukkig geeft onze gsm een signaal aan en we bellen een van de twee noodnummers die we meekregen van de organisatie. De telefoon gaat na twee pogingen over. Maar aan de andere kant van de lijn wordt er niet opgenomen. We bellen het tweede nummer. Zelfde scenario. Dus de eigenaren van de noodnummers nemen gewoon niet op! Voor ons is dit de druppel. We voelen ons enorm in de steek gelaten door de organisatie en de situatie wordt gevaarlijker met de minuut. Onprofessioneel en vooral: onverantwoorde situatie: waar enkele jonkies de boel gaan leiden maar niet de verantwoordelijkheid kunnen nemen om correcte beslissingen te maken. In het ganse land heerst code rood en men raadt de Zweden aan om thuis te werken. Ondertussen zitten wij in een tentje op een meer zonder enige levende ziel in de buurt. Dit in een gebied van 150 km², waar op één uur tijd meer dan 25.000 (!) blikseminslagen waren. "De regenval wordt waarschijnlijk zeer heftig.", sturen ze. NOU! Ondertussen, op nog geen 100 kilometer bij ons vandaan speelt zich dit af: Stuwdam voor waterkrachtcentrale in Noorwegen deels ingestort door hevige regen, duizenden mensen geëvacueerd. Hond Pip voelt onze stress, hoewel we ons best doen om kalm te blijven. We voelen de risico's goed aan en hebben geen zin om te eindigen als een klein krantenartikeltje in de hoek van het lokale nieuws. We besluiten daar en dan om er mee te kappen. Het is niet veilig en vooral: het is gewoon niet leuk meer, punt.
Om maar te illustreren dat het niet alleen 'het niet opnemen van hun telefoons' was. We kunnen een waslijst aan verbeterpunten voorleggen. Ons gevoel is dat deze organisatie als liefdesproject begon van twee vrienden met een passie. En door omstandigheden is de organisatie te snel gegroeid waardoor ze niet snel genoeg kunnen meegroeien met hun accommodatie en (logistieke) ondersteuning ter plekke. Want, Jeroen en ik blijven ervan overtuigd dat, bij mooi weer dit waarschijnlijk de mooiste vakantie zou zijn die we ooit hadden gemaakt samen. Helaas viel alles letterlijk en figuurlijk in het water. Oh, die laatste jongens die ontbraken? Die waren gewoon een half uur te laat en in blakende gezondheid. Oef! Arvika → Kinna, dinsdagavond 08/08/2023 16u49 We zitten terug in onze auto en kunnen niet wachten om deze nachtmerrie achter ons te laten. In een droge, warme auto waar de zetelverwarming even op maximum staat. We rijden het natuurgebied uit en zien dan pas de omvang van de storm. Het regent nog altijd pijpenstelen. Autostrades zijn afgesloten omwille van wateroverlast, sluipwegen staan onder water en we moeten twee uur rondrijden om een straat te overbruggen die volledig blank staat.
22u48 Door al die omwegen arriveren we pas laat in de B&B die we voor de gelegenheid boekten. Een droog, zacht, heerlijk bed in een kamer waarin we kleren, rugzakken en spullen kunnen drogen. Je had de kamer moeten zien: we waren precies zwervers die een garageverkoop deden. Overal lagen kleren uitgespreid, hondenspullen, regenjassen, rugzakken ... We slapen als roosjes. Kinna, Zweden → Schleswig Holstein, Duitsland, woensdag 09/08/2023
Schleswig Holstein → Baiersbronn, Zwarte Woud, donderdag 10/08/2023
Baiersbronn, Zwarte Woud, vrijdag 11/08/2023 9u24 Een droge, rustige nacht in een droge tent, met droge kleren in een prachtige omgeving. Onze onverwachte eindbestemming doet haar best om het ons naar onze zin te maken. Voor het eerst kan ik een kleedje aan en voel ik de zon mijn huid en hart verwarmen. Ik vul mijn reisdagboek aan, terwijl het lief water kookt voor een lekkere koffie. Pipje dartelt vrolijk rond en maakt kennis met de honden van andere kampeerders. Helaas blijft het lot ons parten spelen en gaat mijn slaapmatje kapot. Ducktape kan de grote scheur amper toe houden, waardoor ik op zoek moet naar een nieuw matje. Gezien al onze kleren al enkele dagen kletsnat in de trekrugzak gepropt zitten, begint alles enorm te stinken. De lokale economie steunen we met alle plezier door de enige wasserette in de streek een bezoekje brengen en enkele machines in gang te steken. Onze hete auto doet dienst als droogrek. We genieten van een prachtige, zonovergoten dag en maken 's avonds een heerlijke avondwandeling in de bossen van het Zwarte Woud. Pip verandert zelfs even in een échte waterhond wanneer ze het beekje langs de camping ontdekt en wij haar pootje voor pootje in het koele water lokken. Zwarte Woud, zaterdag 12/08/2023
We koppelen er een wandeling aan en plots breekt een warmteonweer uit. We zijn ondertussen al geleerd en halen snel onze poncho's uit de rugzak. Na een klein half uur schijnt de zon weer in al haar glorie. In de namiddag bezoeken we de Mummelsee: klein, miserabel en té druk. Gelukkig is de streek rond het meer prachtig! Volgens onze weerapps wordt er onweer verwacht, maar één van de drie apps geeft een stralend zonnetje aan, en optimisten (naïevelingen?) als we zijn, geloven we enkel die laatste. Ook al beweren alle andere kanalen het tegendeel. De wandeling met ettelijke hoogtemeters neemt letterlijk en figuurlijk onze adem weg. Het moet gezegd: het Zwarte Woud is voor mij een aangename verrassing, zo dicht bij huis. 17u39 Wanneer we rond half zes in de auto kruipen, barst het aangekondigde onweer uit. Surprise, surprise. Rond 18u arriveren we op de camping die - yep - onder water staat. We waden door het gras en het water komt tot aan onze enkels. Gelukkig zijn we (het lief) zo slim geweest om het tentje op een hoger gelegen stukje gras te zetten, waardoor ze droog is. Zonder voortent, stoelen of tafel zijn we gedoemd om de avond in de auto door te brengen. De weerapps geven nu alle drie de komende vier dagen zwaar onweer en hevige regenval aan. Al snel overvalt ons weer het gevoel van een week geleden en kort gezegd: we hebben het gehad. Ondertussen baadt Lichtervelde in de zon en wij snakken naar: - zon op onze smoelen - warmte - geen autoritten meer - een droog bed - een goed bed (Remember mijn kapotte matje? Ik vond geen vervanging, waardoor het lief zich opofferde en ik op zijn matje mocht slapen. That's amore...) - gewoon onzen hof en ons huis! Tussen de regenbuien door, verhuizen we van onze auto naar de tent en besluiten daar en dan om de volgende ochtend huiswaarts te keren en nog een week van #staycation te doen. Baiersbronn → Lichtervelde, zondag 13/08/2023
0 Comments
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|