Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
Zondag 26 februari 2019 - Izegem - Iisaki, Lapland (Finland) De grote misvatting van velen is dat Lapland een land op zich is. Lapland is een gebied dat zich uitstrekt over het aller-noordelijkste gedeelte van Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland. Ons vliegtuig maakt een tussenstop in het bekendere Levi waarna we doorreizen naar Iisaki, een klein dorpje ten zuiden Levi. Luppolinna “Luppolinna”, onze lodge, ligt aan de oever van het prachtig bevroren meer Rukajärvi, dat in het donkerste van de winter een desolaat, helwit hiaat vormt tussen de eindeloze coniferen. Door de warmere temperaturen zijn de dennen niet meer bedekt met poedersneeuw en bedraagt de gemiddelde dagtemperatuur -4° C. Onze monden vallen open van verbazing als we aankomen bij de prachtige houten lodge inclusief jacuzzi én Finse sauna (al noemen ze dat hier gewoon ‘sauna’). ‘Luppo’ is het Fins voor mos en/of vrije tijd en ‘linna’ staat voor kasteel. Dus onze lodge is een soort van ‘vrijetijdskasteel’ en het doet zijn naam alle eer aan. Het meer strekt zich uitnodigend voor ons uit en het duurt niet lang voor iedereen z’n speciale sneeuwschoenen aan heeft en zich door de witte massa ploetert naar het midden van het meer. De ijslaag die op het meer ligt is 60 tot 80 cm dik, dus schrik om in het water te vallen hebben we niet. We zakken tot onze heupen in de sneeuw en gillen het uit als een stel kleine kinderen. Bibberend en doorweekt vleien we neer in de hete sauna en als herboren mensen kruipen we erna onze bedden in. Maandag 27 februari - Iisaki Trotse Fitbit Het wachtmuziekje van de bewoonde wereld krijgt hier geen airplay. Geen bariton van brommende Boeings en geen steenwegen en E40's die schreeuwend hun fluisterasfalt overstemmen. Het is hier 's nachts muisstil als we in onze heerlijke bedden liggen. Mijn Fitbit feliciteert me ‘s ochtends dan ook vrolijk met een sterretje voor mijn acht uur durende slaap. Sneeuwscooteren Op het programma vandaag: de sneeuwscooter! Een voorsmaakje van 30 kilometer dat ons moet voorbereiden op de langere tocht van komende donderdag waarbij we het dubbele aantal kilometers zullen afleggen. Terwijl we onze dikke sneeuwpakken aandoen trekt de hemel open en een staalblauwe lucht komt tevoorschijn. Met onze zonnebril op klauteren we op de sneeuwscooter en beginnen we voorzichtig en op geitenwollensokken (letterlijk dan) aan de tocht. Door de grootte van de groep gaan we niet voluit en alle gekheid op een stokje, voor een eerste keer met een sneeuwscooter moet het niet echt sneller gaan. Het voelt alsof ik achterop een moto zit (heimwee!) en als ik halverwege zelf het stuur overneem merk ik dat het logge ding van 250 kilogram minder wendbaar is dan het lijkt. Met wat instructies van mijn copiloot lukt het me toch om de tocht tot een goed einde te brengen. Dinsdag 28 februari 2019 - Iisaki Sneeuwschoenenwandeling Opstaan op reis is heerlijk. Opstaan op reis met een uitzicht op besneeuwde bomen en pakken sneeuw is heerlijk. Opstaan op reis met een uitzicht op besneeuwde bomen en pakken sneeuw onder een lekker zonnetje en een felblauwe hemel is gewoonweg een droom. En net vandaag gaan we een wandeling met sneeuwschoenen maken. Echte tennisrackets zoals in de film zijn passé, wij krijgen moderne grote ‘plastieken zolen’ onder onze schoenen gebonden. In een karavaan hobbelen we als pinguïns door besneeuwde bossen met machtige vergezichten. In de namiddag vult de hemel zich met drijvende sneeuwwolken, dus we keren terug naar de lodge en we amuseren ons verder in de sneeuw op het meer. Sleetje rijden Om 19u trekken we met een select groepje naar de skipistes waar we twee uur aan een stuk de pistes afdalen op een sleetje met rem én stuurwiel. Als je gewoon bent om te skiën is het afdalen van een piste geen nieuwigheid meer, maar afdalen op zo’n mini ding is best beangstigend in het begin. Mijn rem wordt aanvankelijk vaak ingedrukt maar na een eindje verleg ik mijn eigen grenzen en durf ik wat (berekende) risico’s te nemen. Een heerlijk vrij gevoel maakt zich meester van je als je die berg afsjeest en er wordt een snelheid van 51,8 km/u gemeten met een ski-app. Best pittig als je amper controle hebt over het zwarte plastieken sleetje! De verlichte skipiste tegen een donkere sterrenhemel is een belachelijk mooie setting om de dag af te sluiten. Woensdag 27 februari - Ruka Langlaufen als een echte Lap Na lang twijfelen (hé, verrassing) tussen een paar uur skiën of een paar uur langlaufen besluiten we om voor het langlaufen te gaan. Een nieuwe ervaring en waar kan je dat beter doen dan in hét land van de langlaufers? Ik hou van snelheid, maar eens in stilte genieten van de prachtige, witte landschappen spreekt mij ook wel aan. Bijna 30 jaar, weet je wel... We binden de veel te lange en smalle latten onder onze grappige schoentjes en zetten koers richting een bevroren meer met moeilijkheidsgraad nul. Al gauw hebben we de techniek min of meer onder de knie (naar achter schuiven met je ene been en dan glijden op de top van je voet, terwijl je andere been iets naar voor gaat) en het zweet parelt op onze ruggen. Al die Finnen doen deze sport er zo verdomd eenvoudig uitzien en glijden gracieus in de twee geprepareerde sporen, terwijl wij er waarschijnlijk bij ‘laufen’ als dronken elanden op te dunne latten. Geef mij stiekem dan toch maar de snelheid van skilatten op een piste... Donderdag 28 februari - Iisaki Een onvergetelijke dag vandaag, maar dat wist ik toen zelf nog niet. Met de moto, maar dan anders Laat me beginnen bij het begin: een tweede ‘sneeuwscooterrit’. Deze keer eentje van 60 kilometer die ik volledig alleen afleg op het gevaarte. Het begin gaat wat langzaam omdat we in konvooi rijden, maar op de terugweg worden de groepen in twee verdeeld. Een snelle en een minder snelle. Wij belanden allemaal in de snelle groep en kunnen hierdoor wat meer gas bijgeven op sommige plaatsen. Als een echte pro (hmm) sta ik meer recht dan ik zit, omdat het gewoonweg eenvoudiger is om schokken op te vangen. Maar dat neemt niet weg dat ik me inderdaad enorm stoer (en overmoedig) voel. Als we op een open meer komen pep ik mezelf wat op en laat ik het gevaarte onder mij tot 90 km/u glijden over het ijs. Vanaf dat moment durf ik niet meer op mijn kilometerteller kijken en hou ik m’n ogen strak op de ‘weg’. Dan te bedenken dat er enkelen van de groep gisteren 120 km/u met sneeuwscooters haalden tijdens hun optionele activiteit richting de Russische grens. Daar doe ik mijn berenmuts voor af. Eland gespot ‘s Middags lunchen we op een rendierboerderij, waar de groep een ritje van 80 meter maakt met een rendier in een traditionele slee. Die rit laat ik aan mij voorbij gaan. Rendieren zijn geen lastdieren meer en al snel heb ik hier hetzelfde ‘tourist trap-gevoel’ als toen in Azië, met de olifanten. Laat de beestjes maar eten en luieren. Als we er even bij mogen palmen ze me wel volledig in. Met wat gedroogd mos in mijn handen komen enkele überschattige elanden letterlijk uit mijn hand eten. Ze zijn zacht, grappig, super lief en een beetje schuw. De elandensoep van die middag ruil ik maar al te graag in voor mijn vegetarisch soepje. Het noorderlicht We verlangen er al maanden naar en het is niet zeker dat het komt, maar moeder natuur was ons enorm - maar echt énorm - gunstig gezind. Het noorderlicht. Het komt wanneer het zelf wil komen en er komen zoveel factoren bij te pas dat de kans echt klein is om dit wonder te aanschouwen. Krachtige zonnewind, hoog stikstofgehalte, amper wolken, een goede Kp-index, weinig wind, fosfor en plasma, een drankje bij de hand én de Danse Macabre op de achtergrond. Die laatste twee zijn optioneel, maar bij ons gelukkig wél aanwezig. Gisterennacht waakten we in shifts buiten om het eventuele licht niet te missen, maar een bewolkte hemel en dikke vlokken sneeuw belemmerden ons zicht en we zagen geen sprankeltje licht. De lucht van vanavond ziet er alvast veelbelovend uit. Oordeel vooral zelf. Proeffoto Vanavond hebben we geluk. De ganse dag zien we geen wolk en ook ‘s avonds laat een heldere hemel ons niet in de steek. De eerste sterren prijken rond 19u aan het firmament en een uurtje later gaat iemand van de groep naar buiten voor een ‘proeffoto’. Het is namelijk zo dat het kenmerkende groene licht voornamelijk zichtbaar is wanneer je een foto neemt. Het kan dus zijn dat je deze pracht niet waarneemt met het blote oog maar het wél kunt vastleggen op de gevoelige plaat. Magie Terwijl iedereen aan het dessert begint, komt de ‘proeffotograaf’ naar boven met de voorzichtige mededeling dat hij waarschijnlijk prijs heeft. Tegen de tijd dat iedereen, dik ingepakt, buiten staat barst het spektakel los. Links, rechts, voor én achter ons flitsen groene slierten door het luchtruim en op een bepaald moment lijkt het alsof er in de lucht een ontploffing plaatsvindt want het felle licht is bijna oogverblindend. Moeder natuur is ons gunstig gezind en naast het bekende groen zien we ook rood en blauw, geel en paars licht door de lucht zoeven. Meer dan een uur aan een stuk krijgen we het mooiste dansende licht voorgeschoteld dat je je ooit kunt inbeelden. Foto’s kunnen amper aantonen hoe fel en magisch dit schouwspel is. Zelfs wij kunnen het amper bevatten. Alles is enorm zichtbaar met het blote oog. En dat wil wat zeggen. Met open mond staan we in het midden van het gigantische bevroren meer terwijl een lichtkoepel van noorderlicht ons omringt. Dit gevoel valt niet te omschrijven. Overweldigend is een woord dat in de buurt komt. Nietig is een ander woord, als ik er dan toch een gevoel moet op plakken. Nietig ten opzichte van de krachtige natuur. En afhankelijk. Want er zijn zoveel factoren waar jij als mens (gelukkig) geen vat op hebt. Het komt wanneer het komt en als het niet komt, “tant pis”. En net dàt maakt mij zo enorm dankbaar. Blijkbaar was dit een van de krachtigste en mooiste noorderlichten van de laatste maanden hier in Iisaki. Het was de meest indrukwekkende van het ganse seizoen, als ik de medewerkers hier mag geloven. Wij hadden het geluk dit tafereel te mogen aanschouwen! De kans om het noorderlicht te zien was begin deze week quasi nul en nu dit!! Moeder natuur is een magisch ding en ik ben enorm onder de indruk van haar kracht. Vrijdag 29 februari - Erä-Susi huskyfarm Hondenliefde Vandaag een overload aan dierenliefde (en gezwollen ogen plus oneindige niesbuien. Dank u, allergie). Aangekomen op de huskyboerderij Erä-Susi weerklinkt een krachtig lawaai van meer dan 150 blaffende huskyhonden. Enkele tellen later zit ik in een eenvoudige houten constructie en staat mijn broer, als een echte Lap, achter mij op twee houten latten om het span honden in toom te houden. Remmen bij een daling, bijtrappen op een heuvel en goed leunen in de bochten. Check. Kampioen zijn is plezant De honden staan - letterlijk - te springen om te kunnen vertrekken. Dolenthousiast omdat ze zich kunnen uitleven in de sneeuw en zich ten volle kunnen geven. We ondernemen een tocht van 32 kilometer, wat blijkbaar peanuts is voor deze dieren. Twee van de zes husky’s die voor onze kar gespannen zijn, zijn Fins kampioen in de middellange afstand. Bij middellange afstand denk ik automatisch aan 30 à 40 kilometer. Blijkt dat ‘middellang’ hier staat voor 200 tot 500 kilometer. De lange tochten beslaan meer dan 1000 kilometer. Die honden zijn echte raspaarden, en ze vinden het leuk. Hoe kouder de temperatuur, hoe beter ze functioneren. Ook wij genieten met volle teugen. De landschappen die voorbij glijden zijn magisch. Dikke lagen sneeuw, glinsterend in het zonlicht, glooiend in al hun glorie. Hier komen geen auto’s of mensen langs, alleen de honden en hun sleeën. Puurder kan je de natuur niet vinden. Geen wolk te bespeuren en een ijzige wind die onze wangen ruw maakt, maar wij herleven. Na de tocht krijgen we uitgebreid de kans om de dieren te knuffelen en mijn god wat zijn dat lieve beesten. Ze laten zich gewillig knuffelen en op een bepaald moment ben ik bedolven door onze zes honden die allemaal wel een aai willen én verdienen. Ik blijf hier! Zaterdag 1 maart - Oulanka National Parc Nationaal park De laatste dag is eveneens een vrije dag en de meesten van ons kiezen ervoor om Oulanka National Parc te bezoeken dat Rusland en Finland overlapt (geel kader). Met de sneeuwschoenen aan de voeten beklimmen we kleine heuvels en lopen we langs de rivier waar een krachtige stroom zorgt voor prachtige beelden. Als we over een wankele houten hangbrug lopen sta je toch even stil bij het feit dat het kolkende water onder je een temperatuur van 3 graden heeft, dus erin vallen is geen optie. Toch blijven we een beetje op onze honger zitten. Er werd ons een typisch Fins/Laps landschap beloofd met besneeuwde bomen zoals we die kennen uit ‘de boekskes’ maar dat krijgen we niet te zien. De wandeling duurt ook minder lang dan beloofd, terwijl we een riante prijs betaalden voor deze wandeling. De organisatie voldeed niet aan zijn beloftes en dat zet een kleine domper op deze laatste dag. 'Onteleurstellende' natuur Het lijkt alsof de natuur onze teleurstelling aanvoelt en er alles aan doet om ons van dat gevoel af te krijgen, want als we ‘s avonds naar buiten kijken zien we een groenige schijn aan de horizon. Jawel, het noorderlicht is daar opnieuw gezet. Minder intens dan een paar dagen geleden, maar daarom niet minder mooi. Gewenning
Het merendeel van de groep blijft lekker binnen want “het is te koud”, “er is voetbal op tv” of “het noorderlicht is niet intens genoeg”. Met enkele enthousiastelingen trekken we toch ons meest sexy thermisch ondergoed aan en lopen we naar het midden van het bevroren meer. De prikkelgewenning is bij de meeste mensen reeds opgetreden (foei!), maar dergelijk natuurverschijnsel verveelt mij nooit! Bij nachtelijke temperaturen rond -20 graden lijkt elke inspanning moeite te kosten, maar we blijven koppig meer dan een uur buiten staan om het fenomeen te aanschouwen. Het licht is inderdaad minder intens, maar we kunnen het toch heel goed waarnemen met het blote oog en de lichtstralen veranderen van zuilen naar slierten naar cirkels. Wat een bonus voor deze laatste avond! En wat een geluk dat we dit spektakel deze week meermaals mochten aanschouwen in al zijn vormen en kleuren. Ik besef maar al te goed dat ik dit licht waarschijnlijk nooit meer zal zien en terwijl de sterren als een dekentje over ons heen vallen snuif ik de heldere Finse lucht gretig op. Wat een reis. Wat een ervaringen. Wat een fijne mensen. Wat een natuur. Wat een licht. Wat. Een. Licht.
2 Comments
pappie en mammie
4/4/2019 09:23:58
Eerst prijs belevingsliteratuur; PRACHTIG; om nooit meer te vergeten !!!!
Reply
Tante Els
8/4/2019 22:02:24
Eliseke, ‘k wil je eerst en vooral hartelijk bedanken dat ik dit ZÓ LEVENDIG, ECHT heb mogen meemaken!!!
Reply
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|