Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
23/11/2017 - Siem Reap - Battambang Met een deftige(re) bus (eindelijk?!) rijden we gezwind - weer net iets té gezwind volgens mij - richting Battambang. Een korte rit van enkele uren die aangenaam verliep. Bekende filmster Als we halt houden bij de ‘grote markt’ van Battambang, verdringen tuktukdrivers zich rond de bus met blaadjes waarop hun prijzen staan geschreven. Even lijkt het alsof ik een bekende ster ben en paparazzi zich verdringen voor mijn gigantische luxueuze limousine, terwijl de flitsen van hun fototoestellen oogverblindend flitsen. Mijn privéchauffeur stapt uit, opent mijn deur en terwijl ik mijn galajurk nog snel één keer rechttrek stap ik... Terug naar de werkelijkheid! Ik zie een tuktukdriver met een blaadje waarop mijn naam staat (dan toch beroemd?). De service die mijn hostel aanbiedt is geen overbodige luxe, want het gebouw ligt op een twintigtal minuten wandelen van het centrum. Olijk trio In mijn kamer maak ik meteen kennis met de vriendelijke zuid-Koreaanse Doohi en de hilarische slungelige zwaar verbrande Franse Antonin. Samen gaan we op pad om het slechtste eten te verorberen van de afgelopen weken. Alle drie onze gerechten smaken slecht en al gauw bevinden we ons in de supermarkt voor een komkommermasker voor de dames, een lekker drankje en een versnapering die we aan de rand van het zwembad in het hostel nuttigen. 24/11/2017 - Battambang Grappige Frans Doohi vertrekt vroeg in de ochtend naar haar volgende bestemming en Antonin en ik trekken er die dag samen op uit. Ik hou geen seconde op met lachen want hij is zo’n ongelooflijke praatgrage (serieus, hij houdt geen seconde op) gast die zijn Engels wilt verbeteren maar toch de ganse tijd Franse woorden gebruikt. Zijn ‘Franglais’ is hilarisch. Rijstpapier, voor en na Mo, onze immer sympathieke tuktukdriver, brengt ons die dag overal waar we heen willen. We bezoeken twee zussen die rijstpapier maken. Een interessant en tijdrovend manueel werkje. Uit de rijst persen ze sappen die ze 24u laten fermenteren in een soort plastieken zeil in de zon (hygiëne, wat is dat ook weer?). Daarna wordt het melkachtige vocht gebakken op een vuur dat gaande gehouden wordt door de omhulsels waar de rijstkorrels ooit in zaten. Het lijkt op het bakken van pannenkoeken. De ronde ‘papieren’ worden op een groot rooster gelegd en dat rooster wordt in de zon gelegd tot ze hard genoeg zijn en er zelf van vallen en dus teken geven dat ze ‘klaar’ zijn. De verbrande resten van de rijstomhulsels worden trouwens op hun beurt gebruikt om het land te bemesten. Ze mogen hier dan al ongelooflijk veel afval weggooien in de natuur, maar over het hergebruiken van natuurlijke producten zijn ze wel serieus. Bambootrain De fameuze ‘bambootrain’ is eigenlijk een van de redenen waarvoor ik naar Battambang kom. Blijkt dat hij gesloten is en dat ze een échte spoorweg aan het bouwen zijn. Google het gerust, het is een ongelooflijk schattig vervoersmiddel. Als er een tegenligger komt, dan wordt de ene trein (die meer een platform is met wieltjes) van de sporen gehaald, wordt de andere door gelaten en zet men de eerste terug op de rails zodat elk zijn gang kan gaan. Mo brengt ons er toch nog naartoe omdat ik, koppig als ik ben, het met mijn eigen ogen wil zien. En effectief. Nergens een treintje te bespeuren... Wat Banan en z’n miljoenen vleermuizen In de namiddag zetten we koers richting Wat Banan ofte de Temple Hill. Na een serieuze klim genieten we van een uitzicht - waarvan ik het spectaculairder verwacht had. Hiervoor had ik me gebaseerd op één enkele foto van het lief van twee jaar geleden en ik had mijn verwachtingen te hoog ingesteld. Desalniettemin was het een mooi uitzicht, maar ik bleef ietwat teleurgesteld achter, samen met wat agressieve apen. We dalen terug want klokslag 17u30 verlaten ongeveer 5 miljoen vleermuizen hun slaapplaats op zoek naar voedsel. En ik moet zeggen, het is indrukwekkend. De eerste vliegen uit als de zon goed gedaald is en als ze weg is, 20 minuten later, vliegen er nog altijd enorme hoeveelheden vleermuizen hun schuilplaats uit. Indrukwekkend natuurfenomeen waar je bijna je klok mee gelijk kunt zetten. Afscheid nemen bestaat Na een rustig avondmaal nemen Antonin en ik afscheid, want onze wegen scheiden zich morgenvroeg al weer. Hij keert terug naar Bangkok om dan richting Parijs te vliegen, en ik trek verder het ruige Cambodja in.
0 Comments
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|