Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
15/11/2017 - Pakse - Don Det Na een ietwat teleurstellend Pakse probeer ik mijn zinnen te zetten op de 4000 eilanden. Ik snak al even naar wat water (ja hoor, pientere slimmeriken, water van rivieren en zeeën, geen drinkwater uit mijn flesje) en hoop dat de eilanden mijn honger kunnen stillen. Of dorst kunnen laven... Een korte rit van een paar uur in een luxe minivan én een heerlijk boottochtje naar de eilanden en het goede leven kan beginnen - in hoeverre het niet al een eind bezig was. Het eilandleven Boy oh boy, dit is het! Geen ATM’s, nergens warm water, amper WiFi, slechte elektriciteit. “Chill and relax, man!” En dat doe ik dan ook. Ik logeer in het hostel van een gast die het lief leerde kennen tijdens zijn reis door Cambodja. Manni, een opperbeste kerel die vooral heerlijk amusant is, runt het ‘Happy Bar Hostel’. En al snel blijkt het ook dé place to be, want ze komen van heinde en verre (7 kilometer lang, 3 kilometer breed is Don Det) voor een jointje en een drankje. Een memorabele fietstocht Ik huur een fiets voor nog geen € 1,6 voor 2 dagen (mijn onderhandelingskills zijn ondoorgrondbaar) en doorkruis het eiland. De ‘hoofdweg’, van noord naar zuid op het kleine eiland, is een kronkelend stofwegje dat loopt tussen de in het wild grazende waterbuffels en de varkens, met hier en daar een brug (lees: enkele planken waarvan je hoopt dat ze blijven liggen als je erover rijdt) om de kleine natuurlijke beekjes hun gang te laten gaan. De palmbomen tieren weelderig en in de rijstvelden wordt hard gewerkt om de laatste restjes te oogsten. Als ik aan de brug in het zuiden kom, besluit ik naar het grote eiland Don Kong, dat onder Don Det, ligt te fietsen. Ik wil rond het eiland rijden en telkens het water blijven volgen, maar op een bepaald moment sla ik toch een andere weg in. Te verstrooid door de mooie omgeving. Heel ‘scenic’ maar vooral ook heel erg niet gemaakt om over te fietsen, noch te wandelen, noch te rijden met de brommer/auto. Naarmate ik zuidelijker trek, zie ik minder huizen en wordt de bebossing dichter. Tot het paadje letterlijk te smal wordt voor mijn fiets, overwoekerd is door planten en ik mezelf echt verloren waan. Het is 16u en binnen een dik uur gaat de zon onder. Ik blijf hangen met mijn kleed aan een struik die 1,5 meter boven de grond groeit en waar ik onderdoor moet fietsen. Sneeuwwitje op de vlucht voor de jager in het donkere griezelige bos. Zo voel ik mij precies. Alleen zit er niemand achter me aan - gelukkig. Maps.me: Beware interrupted path! Collapsed bridge! Ik passeer een jongen die met wat waterbuffels op weg is en voel me plots heel erg veilig omdat ik een levende ziel tegenkom. 100 meter verder kom ik aan een brug die ingestort is en waar nog enkele planken schuin over hangen. Hier kan ik niet over, zeker niet met de fiets die ik mee heb, en terug rijden zou me te veel tijd kosten. Kostbare tijd die ik niet heb, aangezien ik nu echt afhankelijk ben van het licht van de zon. Ik fiets terug want over die brug kan je gewoonweg niet over en kom opnieuw de jongen tegen. Ik vraag hem of hij weet waar de grote weg is en hij wijst naar de brug. Ik gebaar dat ik daar onmogelijk over geraak met mijn fiets, laat staan dat ik er überhaupt wil over gaan. Na wat gebarentaal maakt de jongen me duidelijk dat hij me gaat helpen de brug over te geraken. Ik kijk hem wantrouwig aan, maar gezien hij mij enige optie is vertrouw ik erop. Hij weet exact waar hij wel en niet moet stappen en draagt mijn fiets over de ingezakte brug. Daarna dirigeert hij mij over de juiste planken en ik geraak veilig en wel aan de overkant, met knikkende knieën. Ik bedank de jongen uitvoerig en hij huppelt vrolijk de brug weer over, naar zijn kudde. Sunset baby Nog exact 1 uur om een afstand van om en bij de 20 kilometer naar het noorden van het andere eiland te doen. Een reis tegen de klok en tegen de erbarmelijke weggetjes vol geulen en putten. Ik val. De tweede keer in twee dagen tijd (gisteren gevallen met de brommer, jawel. Scheenbeen geamputeerd. Blauwe plekken overal. En zo.). De pedaal van mijn fiets rijt mijn scheenbeen open en een straaltje bloed sijpelt naar beneden. Hup, fiets op en doorgaan, want de zon begint langzaam te zakken. Net voor zonsondergang kom ik aan in het hostel om één van de mooiste zonsondergangen te zien die ik tot nu toe in mijn korte leventje zag. Plots overvalt me een enorm gevoel van rust. Ik had een ietwat avontuurlijke dag waarbij heel wat adrenaline door mijn lichaam gierde en bij het aanschouwen van dit wonderbaarlijke natuurfenomeen word ik op slag kalm. Dag één van het eilandleven is in ieder geval geslaagd. Zeker als de sterrenhemel daarna zo ongelooflijk fel is en het lijkt alsof er een kaasstolp over het eiland gezet is die bedekt is met fonkelende lichtjes. Het lijkt écht een bol deken van sterren. 16/11/2017 - Don Det Fietstocht nummer twee Mijn fiets is weg. Ik kreeg geen slot mee van het winkeltje waar ze de fietsen verhuren, want iedereen kent iedereen en een slot is niet nodig op het eiland. Maar mijn fiets is weg. Met een lichte paniek vraag ik Manni wat ik moet doen. “Oh, geen probleem”, zegt hij. “Ze zijn hem waarschijnlijk komen oppikken vannacht. Vaak vergeten mensen de fietsen terug te brengen en dan houden ze een soort van ‘collecte-moment’ om al hun fietsen terug te krijgen. Gewoon naar het verhuur gaan en je fiets terug vragen, als je hem voor twee dagen huurde.” En effectief, mijn fiets staat daar mooi te blinken - onder 3 lagen stof. Vandaag even wat minder avontuur en gewoon mijn kleine Don Det-eilandje verder verkennen. Om 14u word ik al terug verwacht bij het hostel voor de ‘sunsetboat’, dus ik rij niet te ver en ga, Dora-gewijs, op ontdekkingstocht. Sunsetboat, zegt hij 14u13 Een groepje van een 15-tal enthousiastelingen kruipt op het smalle bootje dat koers zet richting een verlaten eiland. We hebben nog 2 uur voor de zon gaat zakken en we zoeken verkoeling in het frisse, heerlijk vervuilde water van de Mekong. Alle douches op het eiland zijn trouwens voorzien van Mekong-water (weliswaar ietwat gezuiverd, maar toch bruinig als je het opvangt) dus onze huid is er al aan gewend. De frisbee en voetbal doen goed dienst en de biertjes vloeien rijkelijk. En als de zon begint te dalen verstommen alle activiteiten en zet iedereen zich aan de rand van het water om deze mooie zonsondergang gade te slaan. “Sunsetboat”, zei Manni. Wel, we krijgen verdorie een ‘sunset’! Zaza, de kakkerlak Dag 2 van het eilandleven; opnieuw meer dan geslaagd. Tot ik vanuit mijn ooghoek iets zwart hier trippelen over mijn hoofdkussen. Kakkerlak! Hij kruipt achter mijn kussen weer veilig onder mijn matras. Ik slaak een gil en spring - met slipper in de aanslag - op mijn bed. Heel slim en logisch als je weet dat die kakkerlak ook op/onder mijn bed zit. Hij houdt zich even schuil en komt dan opnieuw piepen, razendsnel. Ik heb de tijd niet eens om mijn slipper ernaar te werpen (sorry voor alle insectenliefhebbers, maar slapen met een kakkerlak naast me, vind ik - in tegenstelling tot Pluk van de Petteflet - persoonlijk niet zo heel erg aangenaam...). Ik besluit mij aan het voeteinde te leggen van mijn bed - no way dat ik met mijn hoofd ga liggen waar die kakkerlak (of waren het twee verschillende??) al twee maal passeerde. Een zacht gebrom vult de kamer en ik draai mijn hoofd. Net op tijd om een gigantisch insect te zien vliegen én te zien landen op de muur. De kakkerlak!! Die kan vliegen? Kakkerlakken kunnen vliegen? Jezus mina, mijn hart! Ik maak er een steen van, raap al mijn moed bijeen (dit allemaal in een fractie van een seconde, jawel) en met mijn sneaker in de aanslag stort ik mij op de kakkerlak. Het dode beestje leg ik mooi buiten, kwestie van geen andere insecten aan te trekken. En nog geen 5 minuten later zie ik weer iets vliegen vanuit mijn ooghoek. Het was verdorie nog een kakkerlak. Nummer twee rekt het niet zo lang en al gauw ligt hij buiten bij zijn vriendje. Waarom moeten kakkerlakken vliegen? WAAROM? En waarom moeten die net in mijn kamer zitten? Geen haar op mijn hoofd denkt aan slapen, hoewel ik extreem moe ben. Uiteindelijk val ik na 4 uur in slaap (2u ‘s nachts) voor een korte nacht van enkele uren.
0 Comments
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|