Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
05/11/2017 - Chiang Mai - Luang Prabang Om 9u vertrekt onze slaapbus (slapen zullen we, want er zijn geen zitjes, alleen ‘bedden’ van 1 meter breed (echt, ik mat het!) waar je met 2 (!) in moest liggen). Na een helse treinrit naar Chiang Mai was ik wel blij dat ik nu kon neerliggen. Het scheelt als je wat kunt slapen - hoewel dat in een bus die praktisch alleen landwegen en ‘boerewegeltjes’ neemt, heel uitdagend is. De wegen zijn ongelooflijk slecht onderhouden en stikken van putten en grote gaten. Na 6 uur arriveren we aan de landgrens en na een vlotte check-out uit Thailand en een snelle check-in in Laos zet onze bus koers richting Luang Prabang. 06/11/2017 - Luang Prabang 18 uur op de bus hadden ze ons gezegd en ze hadden niet gelogen. Om 5u komen we aan in Luang Prabang, een beetje aan ons lot overgelaten. De tuktuk zet ons af aan de meest centrale markt en plots verschijnen overal Chinese toeristen met gigantische fotocamera’s en statieven. Blijkt dat de monniken elke ochtend de straat aflopen in formatie om eten krijgen van de locals (en toeristen, als je er maar voor betaalt) en het is een aandoenlijk tafereel om naar te kijken. We hebben geluk dat we om 6u paraat staan, want nog geen half uur later is het ritueel al over. Op het marktplein eten we iets (gelukkig is iedereen in Azië al vroeg in de weer), want om 6u30 kunnen we duidelijk nog niet inchecken in onze hostel + we sterven van de honger na de eindeloze busrit. Om 7u komt een Frans meisje op ons afgelopen. “Of we geen zin hebben om met haar en haar vriend de tuktuk te nemen naar de Kuang Si Waterfall, want met hoe meer personen we zijn, hoe goedkoper de tuktuk.” Absoluut! Als er één iets is waarvoor ik naar Luang Prabang gekomen ben, dan is het die waterval. Google Image het zeker, a-dem-be-ne-mend! In het echt is ze nog mooier dan op de foto. Helblauw, bijna groen water stroomt van diverse waterterrassen naar beneden en verdeelt zich dan weer in nog kleinere watervallen. De grote waterval die we een paar dagen geleden in Chiangrai zagen was mooi, maar... dit was de reden waarom ik Laos niet wilde overslaan. Ik ben hier amper nog maar een paar uur en bam! Geen toeristen - die komen vanaf 9u - geen zuchtje wind, perfecte temperatuur, midden in de jungle. Heerlijk om zo mijn ochtend door te brengen! ‘s Avonds kruipen we op een boot om de zonsondergang mee te maken vanop de Mekong. Ook daar krijgen we een prachtig stukje natuur te zien, ook al laat de zon het afweten en hebben we dus amper een zonsondergang om naar te kijken. 07/11/2017 - Luang Prabang Het boottochtje van gisteren maakte ons warm voor een dagje in de kajak. Op het water, omgeven door mistige bergen en rotsformaties en een beetje overgelaten aan de stroming van de Mekong én onze spieren. Heerlijk! Al snel vinden we ons ritme en worden we volleerde kajakkers. Na een kleine 3 uur (mijn schouders...auwtch) houden we halt voor de lunch bij een toeristische attractie met olifanten, merk ik tot mijn grote ontsteltenis. Ik zie olifanten met mandjes op hun rug waarin bergen toeristen gepropt zijn. Ik krijg het warm en dan weer koud. Hier gaan wij dus lunchen... En hoewel ik gigantisch veel honger heb, krijg ik amper wat door mijn keel. We hebben nog een half uur en ik loop op 4 kleinere olifanten af die daar maar staan te staan, zielig uit hun ogen kijkend en ritmisch schuddend met hun hoofd. Ze zijn geketend en meteen voel ik de krop die in mijn keel zat naar boven komen. Meer dan een halve minuut heb ik oogcontact met de kleinste olifant en ik kan zo veel in het grote grijze dier zijn ogen lezen. Zulke slimme dieren zijn niet gecreëerd om te dienen als attractie. Ze moeten geen domme toeristen rondjes laten rijden op hun rug. Dit zijn dieren die dagenlang rouwen als een olifant uit hun kudde verloren raakt of sterft. Deze intellectuele dieren zijn slimmer dan sommige toeristen die die middag op hun rug zaten. Ik voel een traan over mijn wang glijden. Een van de ‘verzorgers’ schreeuwt een bevel naar de olifant, waarop die zijn poot opheft zodat de verzorger erop kan klimmen en op de kop van de olifant kan kruipen. De man gaat achterstevoren op de kop van het enorme dier zitten en begin met zijn voeten en benen te poken in de oren en het hoofd van het beest, terwijl hij allerlei bevelen schreeuwt. Bij het zien van dit tafereel loop ik weg naar de rivier, weg van deze verzorgers en van die arme olifanten. Ik zet mij in de duinen aan de Mekong en laat even mijn tranen de vrije loop, geschrokken door het feit dat mensen dit allemaal maar normaal vinden. Plots hoor ik achter het bosje opnieuw een Laotiaan korte krachtige woorden schreeuwen en als ik ga piepen zie ik hem op een olifant zitten die hij beveelt hem nat te spuiten voor de twee Duitse oudere toeristen die, met hun gigantische fotocamera’s in de aanslag, mooie kiekjes willen schieten om te tonen aan het thuisfront. Ze moesten beschaamd zijn. Alle 3. We zetten onze kajaktocht verder en onze twee Duitse vrienden Wolf en Lenny, die we in de bus leerden kennen, kapseizen maar liefst twee keer. Blijkt dat er water in hun kajak zit (en ze waren ook niet echt rustig aan het peddelen...) én dat het gewicht van die twee Duitse beren (4 à 5 keer fitness per week, bergens voedsel en shakes en heel wat supplementen) gewoon te hoog is voor één half onder water gelopen kajak. Wolf geraakt er niet meer in en we nemen hem (letterlijk) mee op sleeptouw met onze kajak. Tegen de stroom in met een vent van maar liefst 130 kg die aan je kajak hangt, in de wilde Mekong met onze niet getrainde armen is een hels werk. We geraken veilig aan land en onze lachspieren maken overuren. Gelukkig was dit het einde van de tocht en daar zijn Lenny en Wolf maar wat blij om. ‘s Avonds spreken we af met Ruben en Nathalie in de stad. Zij kwamen vandaag toe en lijken een heerlijke constante in mijn reis. We klinken op Wolfs verjaardag en drinken de heerlijke zwarte rijstwijn die hij in de bergen kocht. 08/11/2017 - Luang Prabang Laatste dag in deze stad en ik besluit om, samen met behulp van mijn Lonely Planet en het wereld wijde web, de volgende dagen wat te plannen. Vanop Mount Phousi heb ik een zicht op de Mekong en z’n zijrivier Mekan, omringt door groene bergen die achter de mist verstopt zitten, maar toch belicht worden door de felle zonnestralen die door de dichte wolken komen piepen. Het geeft een sprookjesachtig effect en ik zit er enkele uren onder een boom. Behalve die ene monnik die over mijn schouder piept om te zien wat ik aan het schrijven ben, ben ik alleen. Perfect om mijn laatste dag hier in Luang Prabang in alle rust en stilte door te brengen.
0 Comments
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|