Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
Chitwan, 10 oktober 2016 9u58 Voor dag en dauw stappen we in een gammele jeep. Alle zes passen er perfect in. De gids en driver zijn op dit ontiegelijke vroege uur (we spreken 5u30) al goed wakker. Nogmaals het bewijs dat het bioritme van de Nepalezen helemaal anders is dan het onze. Hop in the truck en op zoek naar wilde dieren. Safari baby! De platte band onderweg wordt in nog geen 10 minuten tijd gefixt. Ze zijn dit hier duidelijk gewend. We naderen Chitwans National Park en mijn zintuigen stellen zich scherp. Tijgers, krokodillen, beren, neushoorns… Het loopt hier allemaal, maar je moet gewoon geluk hebben. En dat hebben we deels, zo blijkt. De eerste krokodil wordt gespot door Lieke. Zelfs mijn oude iPhone kan hem spotten! Niet veel later slaat de gids op de cabine van de chauffeur. Dwingend. Hij doet teken naar ons dat we moeten zwijgen en tegelijkertijd wijst hij naar rechts, naar de overkant van het beekje. En wat staat daar? Een zwarte beer. Zomaar. Los, in het wild. We volgen hem een eindje. Wat leuk om eens een wild dier in het echt te spotten, vanuit de auto wel te verstaan. In totaal zien we een drietal krokodillen, één beer, vier herten, zeven wilde zwijnen, een pak maraboes, ‘kingfishbirds’, twee arenden, een uil en drie ijsvogels. Geen neushoorn of tijger, maar wel krokodillen en een beer. (Haha, achteraf gezien lijkt deze zin helemaal fout gezien onze safari te voet van morgen een volledig andere wending aannam…) 14u02 Na een ietwat tegenvallende safari gaan we kijken ‘hoe olifanten gewassen worden’ en kunnen we er zelf ook op. Althans, denken we. Na gisterenavond heb ik ongelooflijk veel argwaan tegenover alles wat met olifanten in dit dorp te maken heeft. Ik had mezelf voorgenomen om niet op zo’n beest te kruipen. Als we aankomen blijkt het gewoon één ordinaire attractie voor toeristen. Geen ‘olifantenverzorgers’, niet kijken hoe die gewassen en verzorgd worden (heeft een olifant überhaupt menselijke hulp nodig om gewassen te worden?!) maar gewoon 200 Roepies per persoon om vijf minuten op de rug van een zielige olifant te klauteren, het arme dier enkele commando’s te laten uitvoeren en je nat te laten spuiten door zo’n arm beest. Er wordt aan oren getrokken en met stokken geslaan. En dat allemaal voor dat handjevol domme toeristen die er het kwaad niet van in zien? Ja, want zou jij het fijn vinden om iemand op je rug te hebben die continu op je staat te springen, luid aan het roepen is en je pookt met een stok terwijl een andere aan je oren trekt terwijl jij een bad aan het nemen bent? Ik dacht het niet. Een beetje gedegouteerd draai ik mijn rug om, voel nul komma nul behoefte om dit tafereel nog verder gade te slaan. De rest volgt al snel en gauw zetten we met een cola aan de oever een krokodil in het wild gade te slaan, op zo’n 15 meter van ons. Ik kijk even op het programma en zie er voor straks weer een bezoek aan een ‘elephantstable’ staan. Geen idee of ik hier nog zin in heb. 21u32 Oké, we gaan op pad. ‘Elephants and village tour’ dachten we. Althans, zo zei het programma. Vier van de zes dames op flipflops, inclusief mezelf. We lopen 50 meter, slaan links een goor wegje in vol olifantenpoep. In de verte zien we enkele mannelijke olifanten vastgeketend onder een afdak staan. De gids (zijn naam ontsnapt me keer op keer) merkt dat we hier liever niet te lang blijven talmen (genoeg olifantenleed voor de rest van mijn leven) en neemt ons mee, het park in. We laveren tussen de gigantische fecaliën (heerlijk woord!) van de olifanten. En daar sneuvelt het eerste slachtoffer van de drassige grond: mijn slipper. Met een natte en modderige teenslipper zet ik mijn tocht voort. Al snel heeft iedereen wel minstens één slipper in de modder steken. Avontuurlijk is dit wel. Grappig ook. Lustig en lacherig lopen we door. De zon tegemoet. Bij het meer geniet een ‘plantenetende krokodil’ van de laatste zonnestralen en niet ver daar vandaan doen wij hetzelfde. Ik besluit het natuurfenomeen vast te leggen met een timeplapse (die vind je op mijn Instagram: toulise). Een ietwat saaie dag sluiten we dus in schoonheid af, met een heerlijke zonsondergang, in heerlijk gezelschap van die twee leuke Hollandse meiden Lotte en Juul. We kunnen ons geen beter gezelschap inbeelden.
0 Comments
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|