Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
29 + 30/10/2017 - Pai Als je niets doet, kan je ook niets schrijven. Luieren, rondwandelen, genieten, eten, ontspannen... Dat hielden deze dagen in. 30 oktober is onze laatste avond in Pai en voor we morgen een scooterrit van 5 uur aanvangen, besluiten Dana en ik om samen met Luna (de laatste 3 overgebleven leden van onze kleine familie) een glaasje te gaan drinken. We vinden een heerlijk leuk café (nadat we een kraampje passeren waar ze eieren verkopen met foetussen van kuikentjes in, pluimen en al. Mijn maag draait zich letterlijk om.) met een liveband (lees: zangeres en gitarist) en besluiten om daar te aperitieven en erna nog wat van het heerlijke ‘streetfood’ mee te pikken. Dat ene drankje worden er meer en van dat ‘streetfood’ komt niets meer in huis. De dag erna is mijn eerste kater op reis een feit... 31/10/2017 - Pai - Chiangrai Ons plan om om 8u30 te vertrekken voor een rit van Pai naar Chiangrai (om en bij 300 km) mislukt faliekant en uiteindelijk zitten we op de brommer om 10u. Brommer kan je het niet noemen, het ijzeren ding rammelt uit elkaar bij elke put in de weg en mijn snelheidsmeter werkt niet. Ze zijn 115cc ipv de 125cc die we oorspronkelijk wilden. Shitty bedrijf ook, Aya Service, althans de dame die ons bedient. Nul komma nul service. De rit duurt in mijn hoofd 6 uur en volgens Google Maps ook, dus dan zal dat wel kloppen? Hoewel Dana me de dag ervoor meermaals waarschuwde en zei dat we er zeker 8 uur gingen over doen, lachte ik zijn goede raad weg. Zelfs als het nog 8 uur duurt, dan zijn we vlak voor het donker op de bestemming, toch? Vol goede moed en met een volle tank zetten we koers richting Chiangrai waar eigenlijk niet meer te beleven valt dan ‘The White Temple’ als je de reisgidsen en de andere backpackers mag geloven. Maar zowel Dana als ik zijn Pai na meer dan een week beu en we willen wat avontuur... Tijdens onze rit passeren we de mooiste uitzichten, de prachtigste rijstvelden, de groenste planten, de rustigste dorpjes, de vriendelijkste mensen. We rijden stukken door de bergen en de jungle, doorkruisen een National Park. Ik waan me in Zuid-Frankrijk, in Yosemite - Californië, in Australië, in de Ardennen, in Canada... We zien rivieren in de dalen en jungle op de toppen. Ik zit de ganse tijd met een idiote grijns op mijn gezicht en geniet van elke seconde en van elke plant. Planten die andere planten en bomen overwoekeren, lianen, bananenplanten, soorten mossen, bloemen, libellen,... Dit is fantastisch! Ik lach en ik luister naar wat muziek onderweg en betrap mezelf erop dat ik de ganse tijd meezing ondanks mijn pijnlijke kont van het vele neerzitten op dit slecht ‘zadel’. Na 4 uur zitten we nog niet aan de helft van de rit en beginnen beiden wat zenuwachtig te worden. Maar we zijn op een avontuur en monteren elkaar op met: “This is awesome”! We stoppen om 15u voor een lunch in een wegrestaurant. Het woord restaurant doet dit etablissement geen eer aan. Enkele houten planken, golfplaten er bovenop en een vuurtje met een grote wokpan. Maar de vegetarische (en die met kip voor onze Amerikaan) pad thai smaakt overheerlijk en we kunnen er weer tegenaan! De zon verbrandt onze neuzen en het is heerlijk om de warme en de koude luchtstromen te voelen die elkaar afwisselen. Plots nemen we een kleine omweg (dank u Google Maps) en we belanden in een idyllisch dorp met het prachtigste zicht dat ik ooit zag. Ik doe teken dat ik wil stoppen want dit is adembenemend. Het neemt letterlijk mijn adem weg. Meer dan “Wow, waw, damn, look at that, can you believe this, this is amazing, that’s wonderful, this is incredible, it takes my breath away...” (nou ja, je begrijpt me) krijg ik niet door mijn strottenhoofd geduwd. Ik krijg het even moeilijk en wil dit moment voor eeuwig in mijn hoofd prenten. Omgeven door bergen in verschillende tinten groen met verschillende dieptes staan we op een klein geasfalteerd wegje omgeven door rijstvelden. De foto’s doen dit zicht geen eer aan, geloof me. Dana wil de bergen uit zijn voor het donker wordt en ik geef hem geen ongelijk. We zien uren geen enkele auto of levende ziel, dus kruipt de angst er wat in om hier in het donker een accident tegen te komen. En op een kwartier voor de zon achter de bergen zakt rijden we gezwind de bergen uit. Perfecte timing! We rillen ondertussen van de kou (de lange broek en sweater die me de ganse dag tegen de zon beschermden volstaan niet meer om de koude wind te verslaan) en de sfeer slaat een beetje om. Het einde is allesbehalve in zicht met een rit van nog meer dan 2 uur voor de boeg. De zon is ondertussen weg en de zonnebril zorgt alleen maar voor een windscherm voor de ogen. Dankzij mijn nachtblindheid zie ik bijna niets meer en doe hem uit. Duizenden insecten proberen een plaatsje op mijn oogbal te bemachtigen, maar ik sla ze moedig weg. De pijnlijke kont, stijve schouders en koude wind zorgen voor net dat tikkeltje meer drama maar we blijven positief en net dàt vind ik zo leuk aan mijn reismaatje Dana. We gaan door want we wilden avontuur; we krijgen avontuur! Hup, kop omhoog en gas geven. En dat doen we. Onze snelheid gaat die laatste twee uren ferm de lucht in en (sorry mams) we rijden op bepaalde stukken meer dan 80 per uur zonder de juiste kledij en zonder straatverlichting ergens door een paar gehuchten in de jungle van Thailand. Gelukkig zijn de wegen hier ondanks alles ongelooflijk goed onderhouden. Ik sta er nog versteld van. Alles was beter dan nog lang in het pikkedonker te blijven rijden. Eindelijk zien we een gigantisch bord boven de weg waarop in sierlijke letterlijk geschreven staat: “Welcome to Chiangrai” en we schreeuwen het uit van opluchting. In één trek rijden we naar ons hostel (het mooiste hostel dat ik ooit zag - op dat moment dan toch (Google het gerust: Connect Hostel - Chiangrai)) en we vallen steendood neer op onze bedden. 01/11/2017 - Chiangrai Nadat ik uit een diepe slaap ontwaak, haasten we ons naar een cafeetje waar we afspreken met Ruben en Nathalie die vandaag naar Laos vertrekken. Na elkaar slechts enkele dagen niet gezien te hebben is het toch een blij weerzien. Wat een heerlijk stel is dit toch! Ik kan nu al niet wachten om bij hen op bezoek te gaan in Utrecht. Met een klein beetje pijn in mijn hart nemen we twee uur later afscheid van hen en gaan Dana en ik op zoek naar de befaamde White Temple: Wat Rong Khun. Onze scooter doet goed dienst en we arriveren algauw op het plaats delict. Het is moeilijk om ernaast te kijken want de witte tempel steekt fel af tegen de helblauwe lucht. Ze is bezaaid met kleine spiegeltjes en de zon reflecteert al haar stralen vrolijk terug de lucht in. Er is een waterval in de buurt en als ‘waterfallsucker’ wil ik die uiteraard zien. Ik overtuig Dana om opnieuw de scooter op te klauteren. We rijden nog geen 20 minuten en arriveren op een plek die lijkt op de ingang van één van de vele Nationale Parken die Californië kent. ‘Khun Korn Forest Park Waterfall 1400m’ staat op het bord geschreven en op onze slippers vangen we de tocht door de jungle aan. Dat op zich is al indrukwekkend maar als ik de eigenlijke waterval zie, valt mijn mond letterlijk open. Move over Niagra Waterfalls (wel, laat me gewoon even overdrijven, wil je?)! Wat. Een. Kracht. Wat een pracht, wat een pareltje. De waterval is gigantisch en de kracht waarmee hij het water naar beneden duwt ongelooflijk. Die watervalletjes van de afgelopen dagen zijn belachelijk in vergelijking met dit exemplaar. We blijven wel een half uur staren en zijn beiden overdonderd door het ding. Waar is David Attenborough als je hem nodig hebt? Ik waan me écht in zijn reeks Planet Earth in de aflevering ‘Jungles’. Fenomenaal... Dana lacht zelfs met me omdat ik het woord “Waw” maar blijf herhalen. Het kost me moeite om mijn ogen af te wenden en terug te gaan naar onze gammele rijdende schroothopen. Zo, vandaag bezocht ik én de mooiste tempel die ik ooit zag én de mooiste waterval die ik ooit zag. Dat wijst op een goede dag, me dunkt! Morgen met de scooter naar Chiang Mai (een rit van 4 à 5 uur - minstens; we laten ons niet meer vangen!) om daar waarschijnlijk ook weer 100 keer het woord “waw” uit te spreken, voor het Lantern Festival!
4 Comments
|
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|