Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
09/11/2017 - Luang Prabang - Vang Vieng Een hobbelige weg Om 6u pikt een minibus ons op aan het hostel. Na enige vertraging bij het volgende hostel - omdat twee andere passagiers nog slapen (can’t blame them) - merken we dat onze chauffeur ‘ne korte zot’ is. We zijn Luang Prabang nog niet uit of we hebben al bijna een accident. De chauffeur denkt dat de geparkeerde auto in het midden van de straat wel baan zal ruimen, maar als blijkt dat die gewoon blijft staan moet de chauffeur alle remmen dichtgooien en komen we met piepende banden op enkele centimeters van de stilstaande jeep tot stilstand. Niets aan de hand, wuift de chauffeur lacherig, waarop ik hem toch even laat weten dat ik, en vermoedelijk ook de rest van het busje, heel graag levend in Vang Vieng zou aankomen, ook al duurt het enkele uren langer. Iedereen knikt beamend. Tevergeefs... Tijdens de vier uur durende rit naar Vang Vieng lijkt het alsof ik in een speelgoedautootje op een roetsjbaan zit. De chauffeur haalt in in haarspeldbochten, geeft gas op een afdaling, remt af, geeft gas, remt af, zwenkt zomaar uit, steekt een andere minibus voorbij waarna hij plots keitraag rijdt zodat die andere bus ons opnieuw moet voorsteken en zo voort. Ik besluit me te focussen op het ongelooflijk mooie landschap in plaats van op mijn draaiende maag. Hete temperaturen en Friends Vang Vieng blijkt heet te zijn. Een tiental graden heter dan Luang Prabang en ik ben daar blij om, want even vergat ik dat ik in de zon zit en niet in de hagel en de koude temperaturen die momenteel België gijzelen. Ik ga op zoek naar een leuk plekje om te eten en mijn Lonely Planet had mij er al voor gewaarschuwd. Overal in Laos, maar vooral in Vang Vieng, hangen televisieschermen in de bars waarop (illegaal) afleveringen van Friends spelen. Ik zoek een plekje in de schaduw, bestel een noedelsoep en een fruitshake en kijk meer dan 3 uur naar Friends vanop mijn ligzetel met honderden kleurrijke kussens in alle mogelijke vormen. 10/11/2017 - Vang Vieng Tuben, hoe het was Vang Vieng staat, of stond liever, tussen 2009-2011 bekend om zijn ‘tuben’. In een luchtband de Nam Song ‘afdrijven’ en halt houden bij de vele cafés en kleine dancings langs het water waarbij de alcohol rijkelijk vloeit, de opium cocktails rondgaan en de zware bassen de oren doof maken. In 2012 besloot de regering dat het welletjes geweest was, nadat ze aan een gemiddelde van 20 dode toeristen per jaar zat door het tuben. Bijna alle ‘rivierbars’ zijn ondertussen gesloten en slecht kan je dit niet noemen. Tuben, hoe het is Tuben dus. Omstreeks 12u gooien we onze band op het heldere, bijna doorzichtige water van de rivier. De stroom neemt ons mee en we laten de cafés links liggen. De luide muziek en schreeuwerige proppers spreken ons niet aan als we ook kunnen kiezen voor oorverdovende stilte, groene jungle, prachtige rotsformaties, heerlijk koel water en de zon die ons lichaam iets meer kleur geeft. Je hebt niets bij de hand, kunt niet lezen, niet ‘gsm’en’, niet schrijven. Je kunt alleen genieten van de natuur, die overweldigende woeste natuur. We doen er in totaal vier uur over en wat mij betreft mocht het eeuwen duren. 11/11/2017 - Vang Vieng De rotswand op Naast het tuben kenmerken de omliggende bergen en rotsformaties ook de stad. Je vindt er veel klimscholen en ik heb dan ook niet veel nodig om overhaald te worden. Adam’s climbing school blijkt gerenomeerd en samen met Ruben (triatleet) en Nathalie (voetbalster) maken we er een daguitstap van. We gaan klimmen op echte rotsen, zonder kleurrijke handvaten die het niveau aantonen en duiden waar je heen moet. Klimmen in een spleet waar een rots in twee brak... Ik word er opgewonden van en stiekem beginnen mijn handen wat te zweten. We leren de basisknopen die ons moeten redden als we uitschuiven of mis grijpen. De wanden blijken glibberig en vochtig en al snel loopt het zweet van me af als ik enkele meters boven de grond hang. Geconcentreerd en nauwgezet bereken ik mijn volgende stappen en het is heerlijk om te voelen hoe jouw hoofd en je hele lichaam in het hier en het nu zijn bij die berg. Het gaat tussen jou en die rotswand en je moet ervoor zorgen dat jij die wand overwint. Gaten zoeken, houvast zoeken, aftasten waar de stenen groot genoeg zijn, vast genoeg zitten, klein genoeg zijn, aftasten waar de gaten veilig genoeg zijn en zoeken waar je je aan kunt optrekken. Meter voor meter stijg ik en het voelt heerlijk. We klimmen via verschillende routes en plots hang ik zo’n 30 meter boven de grond. Naar beneden kijken lukt, maar doe ik liever niet. Jij tegen die berg, het voelt heerlijk aan. Slechts een keer moest ik na 3/4 opgeven. Ik vond nergens een deftige houvast, mijn armen begonnen te trillen omdat ik vooral op mijn armen gewerkt had én ik had geen kalk mee naar boven, want die was op. Dus zelfs als vond ik een deftige steen of uitstulping, ik kon die niet grijpen want alles was te vochtig en te glibberig. “When the going gets tough, the tough get going” zingt Billy Ocean, maar nu moest ik toch verstek geven en dat piekt een beetje - uiteraard. Maar dit doet geen afbreuk aan de schitterende ervaring. Misschien zet ik het klimmen in België wel verder? 12/11/2017 - Vang Vieng - Pakse Tuben, part 2 Vooraleer we Vang Vieng achter ons laten, gaan Nathalie en ik vroeg in de ochtend nog één keer tuben (“Het was zo leuk, meneer!”). Ruben gaat samen met één van de begeleiders van Adam’s climbing school nog een keer klimmen. Blijkt dat die Ruben quasi hetzelfde niveau heeft als die begeleiden en als je ze zo bezig ziet lijken het wel twee berggeitjes, vrolijk klauterend en heel soepel. Benijdenswaardig! De bus, part 2 En dan meer dan 20u op de bus richting het zuiden. Gezien ik geen vriendje bij me heb, boek ik alleen met de kans dat er een vreemde naast me zal liggen. Blijkt dat die vreemde een ongelooflijk schattig, oud, heel klein en fijn Laotiaans vrouwtje is. Ze ligt zo stil dat ik soms vergeet dat ze er ligt. Ze leest niet, luistert geen muziek en slaapt alleen maar. Perfect! Plaats zat en geen vreemde vent naast me. Mijn rit kan alvast niet meer stuk, zeker als blijkt dat de bus, in vergelijking met de bus die ons Laos in voerde, een pak breder en hoger is en we meer ruimte hebben om te slapen. We houden eerst nog een theekransje met de twee Duitse vrienden die straks meteen doorreizen naar de ‘4000 islands’. Een hilarisch uurtje met non stop amusement en entertainment van Wolf (met zijn eenhoornkussen) en Lenny. Een heerlijk olijk duo! En na een, al bij al (voor mij althans), goede nachtrust op een slaapbus op de hobbelige wegen van Laos komen we aan in Pakse.
4 Comments
Heidi
14/11/2017 10:54:13
Leuk om te lezen, Elise!
Reply
Elise
14/11/2017 12:40:10
Doen we zeker!
Reply
An
16/11/2017 04:14:19
Oh Laos! Het is altijd al een droom geweest om te kunnen terugkeren naar Azië en Laos te ontdekken. Nu ben ik nog meer overtuigd dat ik dit moet doen (die waterval ziet er prachtig uit en het tuben lijkt ook wel iets voor mij.) Ik ben benieuwd naar je volgende avontuur!
Reply
Elise
16/11/2017 04:52:45
Doen we!! Dank je An :) x
Reply
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|