Onderweg
Een dagboek over mijn dolle reisavonturen.
24/10/2017 - Pai Samen met onze kleine familie, zoals we elkaar inmiddels al noemen, huurden we die dag een scooter. Het plan om om 9u af te spreken (Elise en slapen gaan niet samen en ik had een drukke dag in gedachten) en te vertrekken mislukte faliekant toen iedereen gewoon in vakantiestemming bleek. En gelijk hadden ze. Ik moest gas terugnemen - behalve op de scooter dan. We spraken rond 9u30 (lees: 10 uur) af om te gaan ontbijten met z’n allen en daarna naar het scooterverhuur te gaan. Enkele banana pancakes later stonden we allen vrolijk af te dingen bij de baas van het scooterzaakje. Veel te laat en vol goede moed en volgetankte scooters reden we westwaarts richting de eerste waterval: Pam Bok Waterfall. De regen kwam ons ook tegemoet en algauw zag de lucht donkergrijs. 50 shades of grey maar dan in het Thais. Dat kon onze pret niet bederven want bij meer dan 30 graden zorgen die regendruppels voor de perfecte verkoeling (toch voor enige tijd). Dana, Ruben en Luna namen een douche onder de waterval terwijl Nathalie, Janine en ik toekeken en genoten van het fantastische landschap. Rond 14u zetten we koers richting de ‘Hot Springs’ in het noorden. We hadden er zin in want de regen stopte niet en echt warmer werd het er ook niet op als je met kletsnatte kleren op een scooter rijdt in de wind. Maar honger hadden we ook en ons oog viel op een keischattig wegrestaurant waaraan een groot spandoek hing; “BUFFET 50 BHT”. We onderwierpen onze scooter aan de ‘rem-test’ door alle remmen toe te gooien en te stoppen aan het restaurant. De schattige familie die het uitbaatte woonde in tentjes onder een zelfgemaakt bladerdak achter het bouwvallige gebouw. Naast hun tenten hadden ze een moestuin waar mijn vader jaloers zou op zijn. Bananenplanten, spinazie, papaya,... ze kweekten alles zelf. De groenten die wij dus op ons bord kregen kwamen letterlijk vers uit de grond want we zagen hen de spinazie uit trekken. Wat een maaltijd zette moeder de vrouw in een mum van tijd op tafel! We konden er weer tegenaan en zetten onze tocht verder richting de Springs. Ik claxonneer 3x (= onze bende-codetaal voor “Stoppen, ik wil een foto nemen!”) en we gaan langs de kant staan in de modder. Dana wil een u-bocht maken om te keren en zijn moto schuift uit waardoor Janine eronder beland. Gevolg; ganse been bezaaid met brandwonden, gaande van 1e tot 3e graads. Een vriendelijke lifter neemt haar mee naar het ziekenhuis en wij volgen op onze scooters. Iedereen was wat geschrokken door de ernst ervan en de pret was er voor ons af. Die Hot Springs doen we wel een andere keer. Samen uit, samen thuis. 25/10/2017 - Pai Janine is veranderd in een mummie en we spreken allen af om 10u (effectief deze keer) voor een tweede dag op de scooter. Janine besloot zichzelf een dag te verwennen en liet de scooter voor wat het is en wij trokken met z’n vijven richting een andere waterval, in het zuiden. Een prachtig ding waar je van kon glijden (als je een hele goede ziekteverzekering had en je leven iet of wat beu was). De ongelooflijk hard stralende zon verdween plots achter enkele wolken en een stortbui barste los. Te midden van de jungle, naast de mooie kletterende Mo Paeng waterval, viel de regen op de bladen van de honderd verschillende bomen en planten die er stonden. Spinnen hielden zich stevig vast aan hun net, de wandelende tak zocht beschutting onder een blad, de muggen op onze benen. Zelfs dit was prachtig. Ik wachtte enkel nog op David Attenborough die plots van tussen de bomen zou verschijnen om het natuurfenomeen eer aan te doen. Zoals het de regenbuien in Thailand betaamt priemden de eerste zonnestralen na een half uur alweer door de wolken. En hoe! Na een gans jaar zag mijn lichaam eindelijk zon en transformeerde ik - hoe kan het ook anders - opnieuw in een kreeft, ondanks mijn uitgebreide smeren met 50+. Maar het kon me niet schelen. Ik cruisde door het meest fantastische landschap dat ik ooit zag op een scooter met de zon op mijn snoet en met mijn gedachten al bij de volgende stop: de Pai Canyon. In 2015 bezocht ik de Grand Canyon en de Bryce Canyon dus ik bereidde me voor op een mooie put in de grond met wat rijstvelden rond. Boy, was I wrong. De Grand Canyon mag dan wel gigantisch zijn, de Pai Canyon is adembenemend mooi. Kleiner, dat is zeker, maar prachtig! Omringd door bergen met alleen maar jungle en rijstvelden. Een houten hutje hier en daar en een verdwaalde koe in de verte. Dit. Was. Magisch! We klommen en daalden en zagen de meest prachtige vergezichten. We haalden acrobatische toeren uit voor een mooie foto en genoten met volle teugen. Hier geen hekkens, paaltjes, paden, zitbanken of eender, maar gewoon rotsen. Val je? Dan heb je pech, maar je betreedt deze Canyon duidelijk op eigen risico. En net dat maakte hem zo mooi. De woeste natuur zijn gang laten gaan en sterker laten zijn dan de mens. Zoals het hoort dus. Mijn hart maakte wel 10 sprongetjes en ik had spijt dat we alweer vertrokken maar de waterval van gisteren wachtte op ons voor een verfrissende duik. Een overvolle dag maar het was er eentje die ik niet snel zal vergeten. De schitterende groep, de magische uitzichten, de stralende zon. Jeetje, voor mij mag dit eeuwig zo blijven duren!
6 Comments
veerle tack
25/10/2017 22:16:12
heerlijk daar !!!! jammer van van het ongeval !!!! prachtige foto's !!!! Geniet verder van deze unieke momenten in een andere wereld.....
Reply
Elisr
26/10/2017 02:03:58
Zo leuk om te weten dat je me volgt, lieve Veerle!! Soms mis ik je wel een beetje... ?
Reply
Linda Provost
25/10/2017 23:34:40
Prachtig. Ik sta versteld van uw avontuurlijke aard. Zelf heb ik dat helemaal niet maar ik geniet van uw verslagen en mooie foto's.
Reply
Elise
26/10/2017 01:54:27
Hoi Linda, dat is leuk om te horen en hartverwarmend te weten dat je het een beetje volgt :) x
Reply
Joke grypdonck
26/10/2017 05:58:29
Poeze,
Reply
Elise
27/10/2017 12:29:27
Vriendinne! Zo fijn om te weten dat je t ietwat volgt. Hihi ?
Reply
Leave a Reply. |
Elise→ 30-something something Archives
August 2023
|